Francien Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Wat een mooi onderwerp is dit, we zien nu de echte mens achter de nicks, ik vind het prachtig, nogmaals dank Sylleke! Wat hebben we met z'n alleen veel moeten overwinnen...Mij is het wel duidelijk dat iedereen z'n portie wel krijgt. Het lijkt vaak geweldig, maar overal zit een verhaal achter met ook hele nare kanten. Ik heb respect voor iedereen die hier zo open durft te zijn over haar leven.Ik wil ingaan op Sylleke en Nonky, die problemen hebben met hun kinderen. Zoals ik al schreef zie ik mijn oudste veel te weinig...dat vind ik dus zelf hè?....maar als ze er is is het meestal gewoon gezellig, soms neemt ze ook haar vriend mee, en dat is echt een leuke jongen. Ze doet het nu eindelijk ook goed met haar studie, dus over haar heb ik eigenlijk niet zoveel te klagen.Ik mis haar alleen zo....Maar mijn middelste....meeeeennn ....wat een puberteit! Hij werd agressief, spijbelde aan de lopende band, bouwde schulden op...ik heb verschrikkelijke problemen met hem gehad, als gezin zaten/ zitten we vanaf zijn veertiende echt in de overlevingsmodus. Onderzoek wees een scala aan autisme-verwante stoornissen aan, maar ik vond het allemaal nogal vaag. Op de basisschool en daarvoor is daar niets van te merken geweest.De prins woont nog steeds thuis, bij moeders pappot, en hoewel hij alleen de brugklas heeft afgemaakt is hij nu toegelaten op een muziekopleiding in Leeuwarden die heel goed bekend staat. Hij heeft auditie gedaan. Hij gaat nu na jaren weer naar school, en hij lijkt er plezier in te hebben, maar ik houd mijn hart vast hoor. Het is nog lang niet zoals het wezen moet, hij zou eigenlijk een goede coach moeten hebben die zijn leven en zijn financiën wat zou structureren. De prins wil namelijk totaal niet naar me luisteren, hij denkt alles beter te weten, maar het is tot nog toe altijd fout gegaan. Ik heb heel veel schulden van hem moeten betalen, maar in de toekomst ga ik dat echt niet meer doen, hij is nu voor de wet volwassen..Grote kinderen, grote zorgen. Dat de puberteit een lastige periode zou worden besefte ik altijd wel al, maar dat het zo vreselijk zou zijn...nee, dat had ik niet verwacht. Is het bij jouw zoon ook in de puberteit begonnen Nonky? En hoe uit het zich bij hem?En Sylleke: misschien heb je het al verteld, maar hoe lang heb je je dochter en kleinkind nu niet gezien? Kinderen zijn op die leeftijd vaak vreselijk egocentrisch, ze beseffen totaal niet wat ze een ander...vaak hun ouders...aandoen met dergelijk gedrag. Mijn dochter weet dat ik haar mis, maar ze is met totaal andere dingen bezig.Als ik terugkijk op mijn eigen leven maakte ik me op die leeftijd ook nauwelijks zorgen om mijn ouders. Ik was vooral met mezelf bezig.Maar jouw dochter is zelf ook moeder, en ik vind dat ze nu toch wel moet gaan beseffen wat het voor een moeder moet zijn haar eigen kind niet meer te zien. Ik hoop dat dat besef er snel gaat komen!Laat mij nu niemand bang maken hè, niet ieder kind krijgt grote problemen in de puberteit. Mijn jongste is juist weer een uitermate leuke puber... Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Nonky Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Ja Francien, waar zal ik beginnen....Als eerste was ik al jong moeder. Mijn zoon is geboren uit een relatie die bestond uit twee veel te jonge mensen die alletweee op zoek waren naar...maar het bij elkaar zeker niet konden vinden. Ik 20, hij 19.... Ik nam mn verantwoordelijkheid voor Over ik dat kon, hij kon het helemaal niet aan. Ruzies, elkaar slaan ( ja ik was ook niet voor de poes) drank en drugs van zijn kant. Nog ff getrouwd omdat het verwacht werd en betaald...en ja dan zit je ineens alleen met je kindje van 1 jaar. Ik was zelf nog een kind! De kindertijd was moeilijk, voor hem maar ook voor mij. Ik kwam in het uitgaansleven terecht, drugs en vele nachten van huis...die kleine ging dan naar oma of waar ik m maar kon brengen want ik moest uit! Los! Als ik thuis was was ik er wel voor hem..maar kon niet veel hebben, snel boos, het moest allemaal goed gaan! Foutjes kon ik niet accepteren. Mijn moeder zorgde mee. Achteraf gezien heeft dat meer kwaad gedaan dan goed, ze heeft altijd geprobeerd hem bij me weg te halen. Dit deed ik niet goed, en dat niet..eigenlijk niks ooit...Zn vader was inmiddels helemaal van het pad af. Drank drugs en uiteindelijk in de gevangenis beland waar hij de helft van zijn leven heeft gezeten. Dus daar had ik ook niks aan. Toekomstplannen had ik niet, school niet afgemaakt. Mn zoon was een lieve zachte jongen, wel met zn eigenaardigheden. Geen initiatief, snel,opgeven, boos...Kon mn vinger er niet opleggen, niemand eigenlijk. Drie basisscholen heeft hij gehad, de laatste ging goed. Uiteindelijk hele hoge cito score...ik had inmiddels mijn leven wat op de rit, lieve vriend, werk en we gaan verhuizen naar een koophuis....mn zoon was vaak bij oma in het weekend, Zijn vader uit beeld dacht ik..en dat was beter voor m want elke x werd die jongen teleurgesteld. Plaste ook veel in bed als hij zn pa had gezien dus voor mij was het duidelijk...laat m even met rust hij komt wel terug als hij groter is......bleek jaren later dat oma stiekem achter mijn rug om snel pa ging bellen en die twee in contact bracht...hoe leer je een kind liegen....Wij gingen dus verhuizen maar daarbwas oma niet van gediend. Alles heeft ze uit de kast getrokken om die knul bij zich te houden, geld geven, omkopen, emotionele chantage. Je kunt het zomgek niet bedenken. Mn zoon was nu 13 en op schoolging het rot, thuis ook niet lekker, contact met oma had ik verbroken ivm de onrust die het bracht...hij zag oma ook even niet meer. Dacht ik...bleek later dat ze elke dag op school stond,reed daarvoor 50 km om hem geld te geven.....Hij ging blowen, zat alleen maar op zn kamer te gamen en was nergens voor te porren en ik kon zogezegd de tyvus krijgen .....soms had hij ook zn goeie momenten hoor maar hem aanspreken op zn verantwoordelijkheden dat werd niks. Aan de andere kant was het een jongen die s,avonds met zn hoofd op schoot kwam liggen, je moest dat door zn haren aaien, werd ie rustig van. Ook toen ik met ivf bezig was en ik mijzelf injecties moest geven, ieuw eng! Was hij degene die me geruststelde, kom mam, ik doe het wel.....en het hele traject heeft hij dat gedaan...Uiteindelijk werd de situatie ondraaglijk thuis, oma had onderwijl nog even gezorgd voor een heel gedoe met jeugdzorg en raad vd kinderbescherming, onderzoek tot uit huis plaatsing! Waarom? Omdat ik als moeder hem had terechtgewezen en dingen van hem eisde! Huisregels! Hij had het lekker aangedikt, goede kans voor oma! Uiteindelijk kwam uit het onderzoek dat oma de grote boosdoener was.......Hij ging wel bij oma wonen, het groene gras he? Inmiddels was zn zus geboren, hij heeft haar nog wel even meegemaakt. Ik zag een vonk overspringen! Hij was weer even mijn kleine ventje..." Dit is echt familie he mam..., ja schat, dit is echt je zusje..." Daarna was ik m kwijt, bij oma, hij ging niet meer naar school, oma had geen zin om daar wat aan te doen...werkte niet..en ik aan de zijlijn, radeloos was ik! Maar ik moest me focussen op mn meisje. Oja klein detail, de eerste ivf werd miskraam, de tweede een wondertje, alleen ik had zwaar bekkeninstabiliteit, was 50 kg aangekomen, kon niet meer lopen na de bevalling....Na twee jaar kreeg ik weer contact. Ik weet niet meer hoe het tot stand kwam maar hij had me nodig. Hijmwerd krankzinnig bij oma, duh! Er moest een huis lomen. Ik alles geregeld en hem begeleid, en ja hijmwerd ingeloot binnen drie mnd had hij een huis! Ik heb gevefd, behangen...kon eigenlijk niet op mn benen staan maarja je doet t..alles gekocht enz....Inmiddels zijn we een aantal jaar verder. In 2010 was hij zover heen dat ik m bij elkaar heb moeten rapen om m naar een kliniek te brengen...daar knapte hij op, regelmaat, rust, duidelijkhied...structuur daar is hij bij gebaat....daarna ging het beter, vriendinnetje, werk...totdat het uitgaat, vriendin vertrekt. Bam...weer helemaal mis, weer naar de kliniek......en daarna weer beter. Ik wil naar school mam! Tuurlijk goed iedee, elke dag contact houdend heb ik m zn schooljaar doorgeholpen, en geslaagd! Beretrots was en ben ik! Hij kan het exht allemaal....daarna is het weer moeilijk....kon hij nog geen werk vinden, geenhulp krijgen, die extra begeleiding, een coach. Laatst had hij wel weer alles op de rit, hij belt dan iedere dag. Nooit voor mij hoor, voor hem. Nu is alles weer weggevallen, vriendin, werk.. Net als het goed gaat en je denkt hij komt er wel stort het in....ik bellen, dagen achtereen maar niks. Nu ben ik ermee gestopt, kan het niet meer opbrengen...gelukkig belde zijn vader, die heeft het licht gezien. Ik heb gezegd, ga jij m maar helpen, de volgende 25 jaar zijn voor jou. Op de achtergrond regel ik nu het een en ander. Gewoon omdat je het niet helemaal los kan laten. Hij gaat weer hulp krijgen, ik hoop nu echt goede hulp waar hij eat aan heeft. En dan komt ie wel weer bij me. Weet ik zeker. Hij kan er ook niks aan doen, het heeft allerlei oorzaken dat hij nu zo is. Aanleg, adhd, pddnos, geef het een naam. Het komt wel goed met m dat weet ik zeker! Hij heeft enorm veel talent en zou zelf een goede hulpverlener kunnen worden, dat wil hij het liefst ook. Nu de hobbels overwinnen.En dan mn meisje! Mijn kleine kadootje! Wat een verschil! Een opgewekte heerlijke griet die met haar wijze woorden en haar liefde mij zoveel terug geeft! Met haar gaat het heel anders lopen. Dat weet ik zeker! Wat een prachtig mensje!Nou wat een verhaal he? En das natuurlijk nog maar een tipje maar wel ff zat zo. Best heftig om het zo allemaal weer op te zoeken. Maar ook goed hoor! Uiteindelijk komt alles weer goed! Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
stevi Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Wat een mooi onderwerp!Ik had mijn leven hoe het er nu uitziet niet kunnen voorstellen een paar jaar geleden.Mijn ex vriend was nogal gek in zijn hoofd, deed ongelooflijke dingen dat ik denk jeetje ik ben er heel de tijd maar goed vanaf gekomen. Op een of andere manier val ik altijd op de foute mannen, mijn vader heeft me kei hard laten vallen toen ik 9 jaar was na de scheiding van mijn ouders. Daarna kwam er een stiefvader in mijn leven die ook niet helemaal goed was.Uiteindelijk zijn mijn moeder, broer en ik met z'n drietjes overgebleven en hebben we met behulp van een psycholoog onze levens weer heel erg goed op de rails gekregen na alles. Ik ben met de opleiding verpleegkundige begonnen, heb deze afgelopen juni afgerond en een prachtige baan in het ziekenhuis eraan overgehouden, ik heb een heerlijk appartement en ik heb altijd geroepen als ik mijn diploma heb dan ga ik voor een bv. Wat nu ook is gebeurd!Als ik nu naar het verleden kijk ben ik er zeker goed vanaf gekomen, ik heb een hele sterke band met mijn moeder en broer waar ik hen iedere dag dankbaar voor ben! Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
L-girl Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Jeetje wat een verhalen, wat kan een mens aan? Ik heb dr tranen van in m'n ogen..Ongelofelijk.Nu zie je idd de mens achter de nickname en pics.Respect Jennifer hoe je eigenlijk 'alleen' bent opgegroeid , verschrikkelijk, al weer je wrs niet beter. Je bent ver gekomen meid!Geen contact met je kinderen , ik kan me er nu niks bij voorstellen, maar moet er nietAan denken dat het ook zo kan gaan lopen, verschrikkelijk!Ik heb een fijne jeugd gehad, bij beide ouders opgegroeid, zijn nu nog samen ( is ook iets ongewoons tegenwoordig )Ook veel spelen bij oma, elk weekend slapen bij oma, vond het geweldig, dat herinner ik me nog allemaal goed.Ook goede puberteit gehad , gewoon naar school, diverse opleidingen afgerond en al 7 jr een vaste baan. Ook al 12jr een relatie met m'n jeugdliefde (daarvoor een korte relatie gehad) en twee kids rijker. Eigen vrijstaande woning, we hebben echt Niks te klagen.Mijn moeder heeft sinds 2009 leukemie (cll) bij toeval achtergekomen, daar zit ik wel veel mee, het is Een chronische ziekte, waar niks aan gedaan kan worden , en je merkt toch dat het langzaam aan minder word. Moet er niet aan denken om haar te missen, en wil er ook niet aan denken...Tsjaa,, wat een heftige verhalen op zaterdagmiddag! X Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Lotjekapotje Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 jeetje dames ik heb hier tranen van in mijn ogen, wat een verhalen delen jullie, echt mooi te lezen dat jullie ook zo je ei kwijt kunnen en om zo het verhaal achter alle prachtige borsten hier op het forum te lezen.echt diepe respect voor iedereen die zich kwetsbaar op durft te stellen, al dan niet anoniem, dat maakt niet uit.ik heb zelf een hele fijne jeugd gehad, mijn ouders nog altijd bij elkaar. van de basisschool naar de havo, net niet gehaald, toen MBO gaan doen, werken, toch weer studeren..nee toch niet de juiste studie. dan maar weer werken en nu werk ik en studeer ik deeltijd een HBO opleiding. Ik woon 2,5 jaar samen met mijn vriend in een heerlijk appartement.Aan kinderen moet ik nog niet denken en of ik die ooit ga krijgen, heel eerlijk gezegd.. ik weet het niet.Veel mensen vinden dat raar, want ja het is toch normaal dat je als je een relatie hebt dan een keer kinderen krijgt enz?Maar misschien is dat egoistisch maar ik vind mijn leven nu veel te leuk om kinderen te krijgen. Het moet een diepe wens zijn en een aanvulling worden vind ik.. en zo zie ik het nog niet (wil niemand hiermee voor het hoofd stoten hoor.. zo zie ik het gewoon) een kind is een enorme verantwoordelijkheid, en hoewel ik nu bijna 27 ben, voel ik me er nog niet volwassen genoeg voor.Ik hou van mijn leven, mijn vriend, mijn vrienden, mijn studie, familie, katten, vrijheid, vakantie, seks,, feestjes, drankjes en alle geneugten van het leven.. daar past nu (nog) geen kindje in. Wat dat betreft met vallen en opstaan, want ja, wat wil ik nou in het leven? ik vind zoveel leuk.mijn grote droom is in Frankijk een B&B beginnen in een oud kasteel die ik helemaal kan opknappen naar mijn eigen wens. als die wens toch eens zou uitkomen, ben ik de gelukkigste vrouw op aarde ;-) Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
caro66 Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Wouhhh..... Weet je ik heb gisteren gewoon niet even kunnen reageren , zo emotioneel allemaal , zelfs van jullie bijzondere verhalen wakker gelegen ..... Ongelooflijk wat zijn jullie hier sterk uitgekomen! En natuurlijk zijn er nog ups en downs maar petje af voor jullie allemaal ! Sylleke , Nonky , Barb-wire , prinsesje99 , en uiteraard alle andere dames , ik heb heel veel waardering en respect voor jullie. xxx Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Francien Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Jee Nonky, wat een verhaal....dank voor je openhartigheid, wat heb jij op jonge leeftijd al veel moeten doorstaan! Ja, jullie waren te jong voor een volwassen leven, en je ex was al helemaal niet stabiel..Ik herken wel veel in je verhaal, met mijn zoon gaat het ook op en af. De Lentis en de Accare vermoedden een drugsverslaving, maar daar is eigenlijk nooit echt wat van gebleken. Ik heb nooit aanwijzingen gevonden daarvoor en ook zijn vrienden ontkenden dat hij gebruikte. Alleen dat gedrag...Het gaat ook op en af met hem. Soms denk ik dat hij bi-polair is, maar hij weigert zich te laten onderzoeken, hulp te aanvaarden. En ik kan daar helemaal niets aan doen. Hooguit een Rechtelijke Machtiging voor hem aanvragen, maar joh...dat is ook nogal wat. Ik ben bang hem dan helemaal te verliezen.Tja, en dan de mannen. Of het door mijn jeugd (verbaal agressieve vader) of mijn enorme onzekerheid kwam weet ik niet, maar ik wist wat mannen betreft feilloos het kaf uit het koren te trekken. Ik ben mishandeld, vernederd, bedrogen. Nu moet ik zeggen dat ik ook een paar lieve vrienden heb gehad hoor, maar uiteindelijk is dat ook spaak gelopen. Ik wil geen man meer. Wel heb ik nog even een platonische vriend gehad, een lieverd die volkomen impotent is. Misschien daardoor was hij extreem jaloers en argwanend, dus dat ging ook niet goed.Enfin, dat was allemaal niet zo traumatisch, maar mannen en ik....nee, dat werkt niet. Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
caro66 Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Ja wat je zegt, waren ze nog maar klein he? Ik heb precies hetzelfde. Ook wij hebben geen ruzie..niet dat ik weet. Maar een ex he? Dit meisje weet, dat als er iets is dag en nacht? de deur staat open en als ik haar zou moeten ophalen? waar dan ook, al is het midden in de nacht? dan ga ik... Maar zij zal de stap moeten zetten. De drempel is hoor voor haar. Ik leef nu mijn leven na jarenlang ellende en verdriet daardoor. Dat kon niet meer doorgaan. Dus voor nu? Heb ik voor mijzelf gekozen. Want ook mijn leven gaat door, net als die van haar en zeker nu ze zelf mama is. Ik weet, ze komt terug. Je kind komt altijd terug. Daar moet ik ook in blijven geloven. Nee, die ellende van andere mensen....verschrikkelijk!! Dit wist ik ook niet , wat een verdriet... Lieverd . Soms kijk ik wel eens naar mijn dochter , zo liefde vol opgevoed , alles meegedaan , vakanties speeltuinen. dagjes weg... Ik merk nu al in haar puberteit dat ze anders in haar velletje gaat zitten , niet meer knuffelen , daar rilt ze nu van .. geheimpjes met vriendinnetjes , maar dit deel je toch ook met mama ? Ik moet er niet aan denken dat ik haar kwijt raak en nooit meer contact met haar zou hebben.. Dit geeft dan zo een rot gevoel waar is dan al mijn liefde en inzet gebleven. Sterkte Sylleke , er komt een dag dat ze 'gewoon 'weer jou deur binnen wandelt xxx Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
caro66 Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Ik ben met mijn verhaal bezig. Het is lang. sorry daarvoor! Maar als ik eenmaal aan het vertellen ben, kan ik niet meer stoppen :-) En ik vertel nog nieteens alles :-) Ik hoop dat jullie een engelen geduld hebben Xxx Met jou hebben we alle engelen geduld ! Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Nonky Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Zo.. Ik ook.... Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Nonky Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Je bent een hele speciale Sylleke, echt waar...... Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Francien Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Ik heb het met rode oortjes zitten lezen, jouw verhaal Sylleke! En ondanks al het leed dat erin voorkomt is het ook een erg mooi en bemoedigend verhaal. Een verhaal van liefde en hoop.... Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Barb wire Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 oh boy...wat een verhaal zeg...beetje bij beetje heb ik het gevoel dat ik je meer en meer leer kennen,je bent zo open en eerlijk en gedetailleerd in je schrijven dat het haast lijkt alsof ik het in een film zie voor bij komen... Wat een leven..wat een verdriet...wat een ellende maar toch ook zoals francien het zegt,liefde en hoop... En ik weet heel goed hoe het voelt als je inneens te horen krijgt dat je vader eigenlijk niet je vader is...eigenlijk heb ik drie stiefvaders...maar van één daarvan(niet degene die me misbruikte)heb ik tot mijn tien jaar gedacht dat hij echt mijn papa was...was een koude douche toen ze me vertelde dat hij niet men biologische vader was...over mijn echte vader wil men mams niets kwijt...ze houdt haar tanden stijf op elkaar als het daar over gaat...ik ben uiteraard heel nieuwschierig over wie mijn vader is maar ik heb niets geen aanknopingspunt geen naam niets... Groot misterie dus...ik wil zo graag weten op wie ik lijk,en van karakter of ik trekken heb van men vader?of ik nog broers en zussen heb...of een oma of nog een tante en nonkel of zo...maar nee....mijn mams zegt dat het voor men eigen goed is dat ze er niets over zegt...maar je wil toch weten wie je bent..waar je vandaan komt... Mjah....mischien ooit...wie weet... In alle geval Sylleke...Respect voor jou...ik val in herhaling I know...maar ik weet het gewoon niet anders meer te beschrijven... Dit topic is echt...puur....confronterend en hoopgevend op een aantal punten...echt een schot in de roos... Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
caro66 Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 En weer zeg ik wouhhhhhh.... Wat een verhaal Sylleke , nee niet met koffie gelezen maar met mijn avond eten .. Ik ben stil van jou verhaal .... En net wat Barb- wire schrijft , ik val in herhaling maar , respect voor jou !!! Jij opent wel heel wat deurtje zo hoor , zo mooi en bijzonder om te lezen wat ieder z'n levensverhaal is . Barb wire , voor jou , hopelijk komt er ooit een dag dat je het ook te weten komt wie jou biologische vader is . Als dit voor jou zo belangrijk is en logisch uiteraard, zal je moeder dit ook enigszins op een dag gaan inzien. Voor jullie allebei En nu koffie ! Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Barb wire Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Ik hoop het maar denk niet dat ik het ooit te weten zal komen...Ik heb er wel min of meer vrede mee genomen...als het ooit wel zover moest komen...zoveel te beter dan...maar mijn mams zwijgt niet voor niets denk ik...ze zal wel een goede reden hebben anders zou ze zoiets niet verzwijgen...ik droom er wel vaak over,of denk er wel vaak aan...maar ik denk dat het daar bij zal blijven... Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Francien Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Nou Barb Wire, dat hoop ik ook. Ondanks dat ik wel weet wie mijn biologische ouders zijn kan ik me voorstellen dat het je blijft bezighouden wanneer je het niet weet, dat je altijd toch blijft zoeken...Ik zag het verhaal van Sylleke ook voor me, net een film... Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
NewbeeH Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Lieve meiden, met bewondering heb ik jullie verhalen gelezen. Ik vind het knap dat jullie het kunnen voorwoorden. En dat meen ik echt Wees enorm Trots op jezelf(!!!!!!)Had jij je leven voorgesteld hoe jij nu je leven leeft?Dit is een vraag die eigenlijk niet te beantwoorden is..Soms gebeuren er dingen in je leven die niet te beïnvloeden zijnEn soms maak je keuzes die je achteraf misschien beter niet had kunnen makenAls ik naar mijn eigen leven kijk, zou ik het werkelijk van de daken af willen schreeuwen:NEEEEE!!!!!!Of ik het zou veranderen dan? Ook niet, alleen als ik er invloed op zou hebben gehad. Soms heb je dat gewoonweg niet.Meiden, wij zijn hier op het forum beland, omdat wij iets voor onszelf hebben gedaan( tenminste dat hoop ik..) Wij mogen toch enorm trots op onszelf wezen!!!! Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
caro66 Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Lieve meiden, met bewondering heb ik jullie verhalen gelezen. Ik vind het knap dat jullie het kunnen voorwoorden. En dat meen ik echt Wees enorm Trots op jezelf(!!!!!!) Had jij je leven voorgesteld hoe jij nu je leven leeft? Dit is een vraag die eigenlijk niet te beantwoorden is.. Soms gebeuren er dingen in je leven die niet te beïnvloeden zijn En soms maak je keuzes die je achteraf misschien beter niet had kunnen maken Als ik naar mijn eigen leven kijk, zou ik het werkelijk van de daken af willen schreeuwen:NEEEEE!!!!!! Of ik het zou veranderen dan? Ook niet, alleen als ik er invloed op zou hebben gehad. Soms heb je dat gewoonweg niet. Meiden, wij zijn hier op het forum beland, omdat wij iets voor onszelf hebben gedaan( tenminste dat hoop ik..) Wij mogen toch enorm trots op onszelf wezen!!!! En zo is het Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Nonky Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 jeetje dames ik heb hier tranen van in mijn ogen, wat een verhalen delen jullie, echt mooi te lezen dat jullie ook zo je ei kwijt kunnen en om zo het verhaal achter alle prachtige borsten hier op het forum te lezen.echt diepe respect voor iedereen die zich kwetsbaar op durft te stellen, al dan niet anoniem, dat maakt niet uit.ik heb zelf een hele fijne jeugd gehad, mijn ouders nog altijd bij elkaar. van de basisschool naar de havo, net niet gehaald, toen MBO gaan doen, werken, toch weer studeren..nee toch niet de juiste studie. dan maar weer werken en nu werk ik en studeer ik deeltijd een HBO opleiding. Ik woon 2,5 jaar samen met mijn vriend in een heerlijk appartement.Aan kinderen moet ik nog niet denken en of ik die ooit ga krijgen, heel eerlijk gezegd.. ik weet het niet.Veel mensen vinden dat raar, want ja het is toch normaal dat je als je een relatie hebt dan een keer kinderen krijgt enz?Maar misschien is dat egoistisch maar ik vind mijn leven nu veel te leuk om kinderen te krijgen. Het moet een diepe wens zijn en een aanvulling worden vind ik.. en zo zie ik het nog niet (wil niemand hiermee voor het hoofd stoten hoor.. zo zie ik het gewoon) een kind is een enorme verantwoordelijkheid, en hoewel ik nu bijna 27 ben, voel ik me er nog niet volwassen genoeg voor.Ik hou van mijn leven, mijn vriend, mijn vrienden, mijn studie, familie, katten, vrijheid, vakantie, seks,, feestjes, drankjes en alle geneugten van het leven.. daar past nu (nog) geen kindje in. Wat dat betreft met vallen en opstaan, want ja, wat wil ik nou in het leven? ik vind zoveel leuk.mijn grote droom is in Frankijk een B&B beginnen in een oud kasteel die ik helemaal kan opknappen naar mijn eigen wens. als die wens toch eens zou uitkomen, ben ik de gelukkigste vrouw op aarde ;-)Wat fijn dat het zo goed met je gaat! Geniet er lekker van, en die droom die deel ik met jou....niet perse in frankrijk maar een eigen langgevelboerderij met B&B.....wauw! Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Gast Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Ohh Nonky, dan wordt ik wel kamermeisje bij je! Ik vind dit zoooooooooooo leuk!!!! Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Nonky Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Wat een mooi onderwerp!Ik had mijn leven hoe het er nu uitziet niet kunnen voorstellen een paar jaar geleden.Mijn ex vriend was nogal gek in zijn hoofd, deed ongelooflijke dingen dat ik denk jeetje ik ben er heel de tijd maar goed vanaf gekomen. Op een of andere manier val ik altijd op de foute mannen, mijn vader heeft me kei hard laten vallen toen ik 9 jaar was na de scheiding van mijn ouders. Daarna kwam er een stiefvader in mijn leven die ook niet helemaal goed was.Uiteindelijk zijn mijn moeder, broer en ik met z'n drietjes overgebleven en hebben we met behulp van een psycholoog onze levens weer heel erg goed op de rails gekregen na alles. Ik ben met de opleiding verpleegkundige begonnen, heb deze afgelopen juni afgerond en een prachtige baan in het ziekenhuis eraan overgehouden, ik heb een heerlijk appartement en ik heb altijd geroepen als ik mijn diploma heb dan ga ik voor een bv. Wat nu ook is gebeurd!Als ik nu naar het verleden kijk ben ik er zeker goed vanaf gekomen, ik heb een hele sterke band met mijn moeder en broer waar ik hen iedere dag dankbaar voor ben! koester die band! Dat is heel bijzonder. Daar kan ik nou een traantje om laten, hoe mooi kan het zijn! Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Gast Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 oh boy...wat een verhaal zeg...beetje bij beetje heb ik het gevoel dat ik je meer en meer leer kennen,je bent zo open en eerlijk en gedetailleerd in je schrijven dat het haast lijkt alsof ik het in een film zie voor bij komen... Wat een leven..wat een verdriet...wat een ellende maar toch ook zoals francien het zegt,liefde en hoop... En ik weet heel goed hoe het voelt als je inneens te horen krijgt dat je vader eigenlijk niet je vader is...eigenlijk heb ik drie stiefvaders...maar van één daarvan(niet degene die me misbruikte)heb ik tot mijn tien jaar gedacht dat hij echt mijn papa was...was een koude douche toen ze me vertelde dat hij niet men biologische vader was...over mijn echte vader wil men mams niets kwijt...ze houdt haar tanden stijf op elkaar als het daar over gaat...ik ben uiteraard heel nieuwschierig over wie mijn vader is maar ik heb niets geen aanknopingspunt geen naam niets... Groot misterie dus...ik wil zo graag weten op wie ik lijk,en van karakter of ik trekken heb van men vader?of ik nog broers en zussen heb...of een oma of nog een tante en nonkel of zo...maar nee....mijn mams zegt dat het voor men eigen goed is dat ze er niets over zegt...maar je wil toch weten wie je bent..waar je vandaan komt... Mjah....mischien ooit...wie weet... In alle geval Sylleke...Respect voor jou...ik val in herhaling I know...maar ik weet het gewoon niet anders meer te beschrijven... Dit topic is echt...puur....confronterend en hoopgevend op een aantal punten...echt een schot in de roos... Hmm, ik denk zelf he lieve Barb? Hoe goed jouw mama het ook bedoeld, jij bent nu een volwassen vrouw, mama en echtgenote. Dan vind ik zelf, dat ze dit jou nu best kan vertellen. Dan kan jij je keuze maken en zien wat jij ermee wilt gaan doen. Dit mag ze niet onthouden van jou. Maar dat is mijn persoonlijke mening. Ik wil je hiermee niet verdrietiger maken hoor! Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Nonky Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Wouhhh..... Weet je ik heb gisteren gewoon niet even kunnen reageren , zo emotioneel allemaal , zelfs van jullie bijzondere verhalen wakker gelegen ..... Ongelooflijk wat zijn jullie hier sterk uitgekomen! En natuurlijk zijn er nog ups en downs maar petje af voor jullie allemaal ! Sylleke , Nonky , Barb-wire , prinsesje99 , en uiteraard alle andere dames , ik heb heel veel waardering en respect voor jullie. xxx Ach lieverd, wel gewoon gaan slapen hoor! Dat willen we niet op ons geweten hebben! Dikke knuffel! Xxxx Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Gast Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 En wat kan ik verder zeggen? Hoe ik mijn verhalen schrijf? Als ik iets meegemaakt hebt, kan ik het ook zo neerzetten. Ik zie op dat moment weer alles voor me. Hoe ik aan het praten was, aan het luisteren was, hoe ik mij voelde.En, dan is waarschijnlijk 1 van de gave's die ik heb meegekregen.En ik ben daar enorm trots op. En dit topic? Is confronterend, verdrietig, hoopvol, het leven zit vol met kansen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.Maar wat ik ermee bedoel, we kunnen van een ander leren. En daarmee kan je het verleden niet veranderen, maar wel anders tegenaan kijken. Leren hoe iemand anders ermee omging/gaat. We zijn op de wereld om elkaar te helpen, nietwaar? ;-) Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Gast Geplaatst augustus 30, 2014 Share Geplaatst augustus 30, 2014 Oh nee Caro! Wat Nonky zegt, gewoon lekker slapen, ook al lees je deze berichten. Dat willen we inderdaad niet ons geweten hebben. Oei....dat is niet de bedoeling hiervan.Xxx Link naar reactie Delen op andere sites More sharing options...
Aanbevolen berichten
Gearchiveerd
Dit topic is nu gearchiveerd en gesloten voor verdere reacties.