Had jij je leven voorgesteld hoe jij nu je leven leeft?

[Gast]

Ik denk vaak aan vroeger, ik denk dat iedereen dat wel een keer doet..toch? En dan denk ik hoe ik ben opgegroeid, volwassen werd. Een dochter gekregen. Etc etc…

Was dit mijn verwachtingspatroon?

Ik bedoel, ik zit bijvoorbeeld nu hier. Ik bendan wel al 20 jaar aan het dromen geweest voor een bv, maar had nooit gedacht dat ik het zou doorzetten

[Nonky]

Ik heb wel mijn ambitie bereikt zeg ik eerlijk! Lieve man, mooie kids, fijn huis, paardjes, buiten en gezond!

Luister goed, is zeker niet vanzelf gegaan. Aardige hobbels moeten nemen. Maar als je nu kijkt denk ik ja! Dit is het! En nu vasthouden en waarderen en genieten!

Ik voel me ontzettend rijk en blessed!

Ook met fijne mensen om me heen!

[Barb wire]

OOOh love dit onderwerp....ik denk heel vaak terug aan vroeger...met heimwee dikwijls...dan betrap ik me erop dat ik met tranen in men ogen denk aan de tijd dat ik samen met mijn broer in de weekends naar onze bompa gingen,op de boerderij...God wat hadden wij het goed toen...heerlijk spelen in de weiden,of op de hooizolder,of de fiets nemen en door de bossen rijden,door de grote tuin die mijn bompa alle dagen van s'morgens tot s'avonds onderhield wandelen en versteld staan van de kleurenpracht van alle bloemen,op de zalige schommel(die mijn bompa zelf maakte van een wasmand) uren wiegen en geen zorgen hebben,de kippetjes eten geven en eieren zoeken,in de beek spelen en de koeien plagen,boomhutten bouwen in de mooie treurwilg en onze bompa vol bewondering met grote ogen aankijken tijdens zijn verhalen die hij ons vertelde....

Dat neemt een mens zo als vanzelfsprekend jammer genoeg,en die kostbare kindertijd is zo snel om...

Soms denk ik,ooh waar ben ik opgehouden met kind zijn....wanneer is die moment geweest dat ik het laatst in de weide gespeeld heb,uren geschommeld heb en van mijn bompa zijn verhalen genoot....

Op een dag wordt je wakker en ben je getrouwd,heb je kinderen en een huis met een tuin van jezelf...en dan denk je...waar is de tijd toch heen gegaan...

Maar daar in de tuin van mijn bompa,wiegend op de schommel,dromend van een leven dat nog niet bestond....daar was ik het gelukkigste meisje ter wereld...al besef je dat pas als je kindertijd lang vervlogen tijden zijn...

[Gast Sylleke]

Ja, de kindertijd die gaat zo snel. Als je kind bent, heb je geen zorgen. Moet je je niet druk maken over oorlogen, doodgaan, ouder worden, lieve mensen verliezen.

Ik heb dat dus ook. Ik denk er veel over na. Ik kan nogal denken weet je. Ik probeer wel altijd een antwoord op iets te krijgen, maar dat gaat niet altijd he?

Ik heb mij heel vaak afgevraagd waarom dit of dat zo gelopen is.

Had ik dit verdiend? Heb ik het zelf opgezocht? Moest het zo zijn?

Ik denk van wel. Ik heb ooit het boek ";het leven is slechts een leerschool" gelezen van Thea van Leent. Dat is zo'n mooi boek en ben ik vanaf toen anders naar mijn leventje gaan kijken en observeren.

Ik weet dat alles is voorbestemd, alleen jij zal de stappen moeten doen.

Bepaalde dingen in het leven had ik liever wel anders gezien. Maar, zo had het gewoon moeten zijn dus. Ik kan mij daarom druk gaan maken, maar dat heeft geen enkele zin.

[Nonky]

OOOh love dit onderwerp....ik denk heel vaak terug aan vroeger...met heimwee dikwijls...dan betrap ik me erop dat ik met tranen in men ogen denk aan de tijd dat ik samen met mijn broer in de weekends naar onze bompa gingen,op de boerderij...God wat hadden wij het goed toen...heerlijk spelen in de weiden,of op de hooizolder,of de fiets nemen en door de bossen rijden,door de grote tuin die mijn bompa alle dagen van s'morgens tot s'avonds onderhield wandelen en versteld staan van de kleurenpracht van alle bloemen,op de zalige schommel(die mijn bompa zelf maakte van een wasmand) uren wiegen en geen zorgen hebben,de kippetjes eten geven en eieren zoeken,in de beek spelen en de koeien plagen,boomhutten bouwen in de mooie treurwilg en onze bompa vol bewondering met grote ogen aankijken tijdens zijn verhalen die hij ons vertelde....

Dat neemt een mens zo als vanzelfsprekend jammer genoeg,en die kostbare kindertijd is zo snel om...

Soms denk ik,ooh waar ben ik opgehouden met kind zijn....wanneer is die moment geweest dat ik het laatst in de weide gespeeld heb,uren geschommeld heb en van mijn bompa zijn verhalen genoot....

Op een dag wordt je wakker en ben je getrouwd,heb je kinderen en een huis met een tuin van jezelf...en dan denk je...waar is de tijd toch heen gegaan...

Maar daar in de tuin van mijn bompa,wiegend op de schommel,dromend van een leven dat nog niet bestond....daar was ik het gelukkigste meisje ter wereld...al besef je dat pas als je kindertijd lang vervlogen tijden zijn...

Heerlijk als ik dit zo lees....ik ben nooit echt happy child geweest....viel altijd buiten de boot, gescheiden ouders, enig kind, voelde me erg onbegrepen en ongewenst. In de pubertijd zomogelijk nog erger. Tja dat geeft hobbels. Altijd op zoek naar....iets wat ik niet kende maar wist dat het er was!

Tis dat ik toch ben blijven knokken en een onwijs leuke vent ben tegengekomen op mn 25e. Samen namen we de hobbels, 1+1=3. En dat maakt ook nu wie we zijn en hoe we in het leven staan!

[Gast Sylleke]

Ik ben ook nooit een echt happy kindje geweest. Niemand zag mij staan eigenlijk. Ik was altijd wel "alleen" Ik wist dat er heel veel dingen niet klopte toen ik aan opgroeien van. En uiteindelijk klopte dat dan ook helemaal.

Toen mijn ouders eenmaal waren overleden ben ik naar mijzelf op zoek gegaan. Was ook een hele strijd, maar, ik heb die wel gewonnen. Het was zwaar, maar ik hield vol!! Steeds weer. En dan kom je er uiteindelijk achter dat alles heel anders is gegaan dan dat je zelf wist. Ik "wist" het wel. Maar je bent nog een kind..en wat weet een kind nou toch?

Dus, toen ik 30 jaar was ben ik achter mezelf gaan zoeken. Wie was ik? waar kwam ik vandaan? Na heel lang zoeken wist ik waar ik vandaan kwam..Dat was heftig en heeft er behoorlijk ingehakt, maar, ik wist het, en daar ging het mij om.

[flow88]

Helaas al vanaf jongs af aan erg lastige jeugd..droomde altijd om dierenarts te worden, helaas door lichamelijke problemen en 3 maanden in een rolstoel alles anders gelopen dan ik had verwacht. Ondanks dat toch erg positief en maken van het leven wat ik er van maken kan:-)

[Spekkie]

Ik was als kind ook niet echt happy, veel gepest enzo.

Ook was erg onzeker en verlegen.

Toen ik begin 20 was heb ik wat aan mijn assertiviteit gedaan, daardoor voel ik me nu veel zekerder.

Ik zeg meer wat ik denk, omdat ik vind dat mijn mening ook telt.

Helaas pas ik daardoor wel minder goed in mijn familie die het liefst altijd alle conflicten vermijd "om de lieve vrede" en dus dingen niet uitspreken.

Gelukkig heb ik mijn man en lieve kindje, zij zijn de spil van mijn bestaan. En natuurlijk m'n 2 poezels!!

Maar is het wat ik had verwacht.....nee, altijd gedacht dat ik al dan niet met een Antilliaan op Curaçao zou belanden :-)

Inmiddels is dat overigens niet meer wat ik ambieer. Alhoewel emigreren nog altijd wel ergens in mijn hoofd blijft spoken....maar je moet altijd iets te dromen hebben, vind ik.

[Nonky]

Kijk zo leren we de mens achter de borsten kennen!

[Gast Sylleke]

Over dat emigreren herken ik ook wel Spekkie. Als mijn hubbie toch naar het buitenland zou moeten voor zijn werk, ik volg direct. Dat zit bij mij ook jaren in mijn systeem.

[Gast Sylleke]

Kijk zo leren we de mens achter de borsten kennen!

ja inderdaad ;-) We zijn niet alleen maar vrouwen met een Boobie fobie...maar we zijn ook vrouwen met gevoelens, dromen tegenslagen etc etc. En ik vond het we een leuk topic om het neer te zetten. We zijn gewoon mee dan dat!

[Spekkie]

Kijk zo leren we de mens achter de borsten kennen!

Ja leuk toch?! Vind het echt wel tof om te lezen en ook leuk dat iedereen zo open reageert!

ja inderdaad ;-) We zijn niet alleen maar vrouwen met een Bobbie fobie...maar we zijn ook vrouwen met gevoelens, dromen tegenslagen etc etc. En ik vond het we een leuk topic om het neer te zetten. We zijn gewoon mee dan dat!

inderdaad een goed topic van je, heerlijk!

[Gast Sylleke]

Ik wilde idd iets anders neer gaan zetten, juist om even niet aan de boobies te denken. We zijn er (Ik tenminste wel) elke dag maar mee bezig. Even off-topic is ook wel eens lekker he?

[caro66]

Ik ben ook nooit een echt happy kindje geweest. Niemand zag mij staan eigenlijk. Ik was altijd wel "alleen" Ik wist dat er heel veel dingen niet klopte toen ik aan opgroeien van. En uiteindelijk klopte dat dan ook helemaal.

Toen mijn ouders eenmaal waren overleden ben ik naar mijzelf op zoek gegaan. Was ook een hele strijd, maar, ik heb die wel gewonnen. Het was zwaar, maar ik hield vol!! Steeds weer. En dan kom je er uiteindelijk achter dat alles heel anders is gegaan dan dat je zelf wist. Ik "wist" het wel. Maar je bent nog een kind..en wat weet een kind nou toch?

Dus, toen ik 30 jaar was ben ik achter mezelf gaan zoeken. Wie was ik? waar kwam ik vandaan? Na heel lang zoeken wist ik waar ik vandaan kwam..Dat was heftig en heeft er behoorlijk ingehakt, maar, ik wist het, en daar ging het mij om.

Heftig Sylleke ! Een hele emotionele periode voor je .

Respect voor je .

Ik wilde idd iets anders neer gaan zetten, juist om even niet aan de boobies te denken. We zijn er (Ik tenminste wel) elke dag maar mee bezig. Even off-topic is ook wel eens lekker he?

Goed plan ! Erg leuk om alle verhalen zo te lezen .

[caro66]

OOOh love dit onderwerp....ik denk heel vaak terug aan vroeger...met heimwee dikwijls...dan betrap ik me erop dat ik met tranen in men ogen denk aan de tijd dat ik samen met mijn broer in de weekends naar onze bompa gingen,op de boerderij...God wat hadden wij het goed toen...heerlijk spelen in de weiden,of op de hooizolder,of de fiets nemen en door de bossen rijden,door de grote tuin die mijn bompa alle dagen van s'morgens tot s'avonds onderhield wandelen en versteld staan van de kleurenpracht van alle bloemen,op de zalige schommel(die mijn bompa zelf maakte van een wasmand) uren wiegen en geen zorgen hebben,de kippetjes eten geven en eieren zoeken,in de beek spelen en de koeien plagen,boomhutten bouwen in de mooie treurwilg en onze bompa vol bewondering met grote ogen aankijken tijdens zijn verhalen die hij ons vertelde....

Dat neemt een mens zo als vanzelfsprekend jammer genoeg,en die kostbare kindertijd is zo snel om...

Soms denk ik,ooh waar ben ik opgehouden met kind zijn....wanneer is die moment geweest dat ik het laatst in de weide gespeeld heb,uren geschommeld heb en van mijn bompa zijn verhalen genoot....

Op een dag wordt je wakker en ben je getrouwd,heb je kinderen en een huis met een tuin van jezelf...en dan denk je...waar is de tijd toch heen gegaan...

Maar daar in de tuin van mijn bompa,wiegend op de schommel,dromend van een leven dat nog niet bestond....daar was ik het gelukkigste meisje ter wereld...al besef je dat pas als je kindertijd lang vervlogen tijden zijn...

Lijkt wel een film, wat heerlijk om jou verhaal te lezen ..

En natuurlijk bompa , wat fijn z'n opa !

He, wat geniet ik toch van jullie verhalen !

[Gast Sylleke]

Ik kan boeken schrijven!!!! Echt waar. Mama en papa overleden toen ik 21 was. Mijn papa in 1979 en mijn mama in 1988. Zelf mama. Sta je daar dan in die grote wijde wereld met zusje en kindje. De papa was er niet meer. Nee, nee, niet zijn schuld! Is allemaal geregeld door zijn zus en vader Ook nog een heel verhaal

En dan, wordt je volwassen, knokken moet je!! je kan niet anders.

[caro66]

Altijd gedacht dat ik in een relatie zou blijven waar lichamelijk en geestelijk geweld heel 'normaal' was .

Zo 'normaal' dat ik niet beter wist ...

Toen ik mijn huidige man leerden kennen , was dit een bijzondere moeilijke situatie omdat mijn ex

mij niet met rust liet ... Stalken en geweld gebruiken kon hij niet laten .

De politie was op de hoogte van deze nare situatie . Tijdens ons huwelijk hielden ze zelfs een oogje in het zeil..

....Samen met mijn huidige man hebben wij er ons door heen geslagen en gevochten voor onze liefde.

Maar het was allemaal de moeite waard , we zijn nu na 15 jaar een dochter rijker en super happy met elkaar .

[Gast Jennifer120884]

Hmm, of dit is wat ik ervan verwacht had.. Mijn leven is ook iets waar ik voor heb moeten vechten. Ben mijn moeder verloren aan zwangerschapsvergifitiging bij mijn geboorte en mijn vader heeft mij afgestaan toen ik vier jaar was. Daarvoor ook geen fatsoenlijke zorg gehad. Daardoor een problematische jeugd gehad en moeite hebben met affectie tonen en ontvangen. Ook altijd op zoek naar "iets".. Ondertussen heb ik mijn eigen huis, een super baan en lieve vrienden om me heen.. Maar op het gebied van relaties blijft het lastig. Mannen kijken meer naar mijn uiterlijk dan naar mijn innerlijk, die behoorlijk complex is. Helaas is er nog geen eentje blijven plakken. Maar verder ben ik ontzettend trots wat ik alleen bereikt heb en hoe ik de afgelopen jaren als persoon gegroeid ben.

[caro66]

Hmm, of dit is wat ik ervan verwacht had.. Mijn leven is ook iets waar ik voor heb moeten vechten. Ben mijn moeder verloren aan zwangerschapsvergifitiging bij mijn geboorte en mijn vader heeft mij afgestaan toen ik vier jaar was. Daarvoor ook geen fatsoenlijke zorg gehad. Daardoor een problematische jeugd gehad en moeite hebben met affectie tonen en ontvangen. Ook altijd op zoek naar "iets".. Ondertussen heb ik mijn eigen huis, een super baan en lieve vrienden om me heen.. Maar op het gebied van relaties blijft het lastig. Mannen kijken meer naar mijn uiterlijk dan naar mijn innerlijk, die behoorlijk complex is. Helaas is er nog geen eentje blijven plakken. Maar verder ben ik ontzettend trots wat ik alleen bereikt heb en hoe ik de afgelopen jaren als persoon gegroeid ben.

Ik ben er stil van ... Geen woorden voor ... Wel respect voor je !

[Nonky]

Hmm, of dit is wat ik ervan verwacht had.. Mijn leven is ook iets waar ik voor heb moeten vechten. Ben mijn moeder verloren aan zwangerschapsvergifitiging bij mijn geboorte en mijn vader heeft mij afgestaan toen ik vier jaar was. Daarvoor ook geen fatsoenlijke zorg gehad. Daardoor een problematische jeugd gehad en moeite hebben met affectie tonen en ontvangen. Ook altijd op zoek naar "iets".. Ondertussen heb ik mijn eigen huis, een super baan en lieve vrienden om me heen.. Maar op het gebied van relaties blijft het lastig. Mannen kijken meer naar mijn uiterlijk dan naar mijn innerlijk, die behoorlijk complex is. Helaas is er nog geen eentje blijven plakken. Maar verder ben ik ontzettend trots wat ik alleen bereikt heb en hoe ik de afgelopen jaren als persoon gegroeid ben.

Je hebt gewoon de goede nog niet getroffen, die is er wel hoor. Blijf jij maar lekker heel erg van jezelf houden dat is het allerbelangrijkst! Xx

[Gast Jennifer120884]

Je hebt gewoon de goede nog niet getroffen, die is er wel hoor. Blijf jij maar lekker heel erg van jezelf houden dat is het allerbelangrijkst! Xx

Ik weet het niet.. Voorlopig ben ik beter af alleen. Vertrouwen is nogal een issue en die is behoorlijk beschadigd momenteel.

[Gast Jennifer120884]

Weten jullie...ik vind jullie lief, aardig, en heel veel respect dat je het hier durft te zeggen, Veel willen anoniem blijven en dat mag. Snap ik ook helemaal!

Ik was in het begin zo van..ja daaag, ik ga echt geen foto zetten van mijzelf met mijn boobies.. Ik schaam me rot joh!! maar weet je. met sommige meiden wordt het vertrouwd, en ik heb jaren lang mezelf moeten weg cijferen...waarom zou ik dat nu nog doen dan?

Ik hoef mij nergens voor te schamen. Ik ben een mooie dame van bijna 50 jaar. Ik heb pit, ik vind iedereen bijna wel lief, Ik ben eerlijk en oprecht. Ik ben een trotse oma en mama.

Als het moet wil ik heel de wereld wel helpen, ook al weet ik dat ik dat niet kan doen. Positief en lachebekkie.

Je kan eigenlijk wel zeggen, ik heb mijzelf opgevoed...Klinkt misschien heel raar, maar het is echt zo.

Dat zie ik nu ook terug in Jennifer haar verhaal.

Op een gegeven moment moet je knokken anders ga je het niet redden in deze grote wereld.

Je hebt groot gelijk!

En dat van dat zelf opvoeden klopt helemaal. Maar ik ben blij dat ik een vechtertje ben. Heb diepe dalen gekend, maar uiteindelijk klim ik overal wel weer uit en met een flinke dosis humor is het leven een stuk aangenamer.

[Spekkie]

Wel stoer dat je dit deelt Jennifer, ook al zijn we "anoniem".

Tis soms niet te bevatten wat iemand allemaal meemaakt.

Wees inderdaad maar trots op waar je nu staat, die vent die komt nog wel! X

[Nonky]

Ik heb wel altijd geprobeerd om het beter te doen dan mijn eigen ouders, die er in mijn jeugd nooit voor mij zijn geweest, vader had het te druk met zichzelf en zn nwe leven en moeder is echt gek, niet vastgesteld maar ze heeft echt wel zware persoonlijkheidsstoornissen.Hierdoor heb ik ook al 14 jr geleden alle contact met haar verbroken, het is onmogelijk en het gaat nooit meer goedkomen. Het kan gewoonweg niet, is niet op te brengen. Dat vind ik hard om te zeggen terwijl een ander haar moeder heeft verloren...ik in weze ook..heb eigenlijk zolang ik me kan herinneren geen liefde voor haar gevoeld. En ik heb het nooit gekregen. Ik was altijd graag bij vriendinnetjes waar alles wel " normaal" was........

Mijn vader doet nu zn best op zijn manier maar daar zal ik ook echt nooit aankloppen met mn problemen, die band is er niet. Te oppervlakkig.

En toch heeft ook dit mij gevormd. En ik zal er alles aan doen om mijn kinderen wél lief te hebben en te leren liefhebben. Mijngrootste wens is dan ook dat zij later over mij zullen zeggen dat ik een goede moeder was. Denk wel dat dat lukt!

[Gast Jennifer120884]

Wel stoer dat je dit deelt Jennifer, ook al zijn we "anoniem".

Tis soms niet te bevatten wat iemand allemaal meemaakt.

Wees inderdaad maar trots op waar je nu staat, die vent die komt nog wel! X

Het is alsof het een verhaal van een ander is als ik erover vertel. Ik weet niet beter. Maar dat is een masker wat je opzet. Kwetsbaarheid tonen wordt gezien als een zwakte tegenwoordig.