Ga naar inhoud

Wurmpie : 29 augustus 2019 : Dr. Wu : Park Medisch Centrum ( 3 oktober 2019:hersteloperatie )


Aanbevolen berichten

Ik zal mezelf even voorstellen. Mijn naar is Wurmpie, dat is natuurlijk niet mijn echte naam, maar voor hier wel ?. Ik ben inmiddels 40 jaar en heb 3 kinderen. 17 jaar geleden heb ik mijn eerste borstvergroting gehad. Ik was zo ontevreden over de grote (meer hoe klein ze waren) van mijn borsten dus ik heb ze toen laten vergroten in het toen nog 'Kleine Rosendael" door dr van der Weij. Volgens mij werkt hij nu in kliniek Boerhaave. Helemaal blij en tevreden ging ik met mijn nieuw borsten van McGhan 350 cc de jaren door. Kreeg in 2009 mijn dochter (borstvoeding gegeven), in 2011 kreeg ik mijn zoon (ook borstvoeding gegeven) en er was niks aan de hand. Nog altijd tevreden. Behalve over mijn figuur, want de kilo's kwamen eraan. Niet door eten, maar wel door mijn eetpatroon. Verkeerd eten. Dus heel de dag niks eten omdat ik bijvoorbeeld in de avond uit eten ging. En mijn zwangerschapskilo's kreeg ik er ook niet zo makkelijk af. Op een gegeven moment woog ik met mijn 1.64m, 108 kilo. In 2015 besloot ik om naar de Nederlandse Obesitas Kliniek te gaan waarna ik na een loodzware screening en een traject van 6 weken een gastric bypass kreeg. Dit was september 2015. Ik viel hier 50 kilo mee af. Wonder boven wonder geen los vel of huisoverschot. Mijn borsten bleven ook gewoon zitten waar ze zaten. Maar nu kwamen de problemen. ze gingen zo ontzettend veel pijn doen en ze werden harder en harder.

In 2017 werd ik zwanger van ons derde wonder (ook borstvoeding gegeven) dus heb het allemaal even laten gaan, want wat kon ik doen.

Begin 2019 ben ik toch naar mijn huisarts gegaan en werd ik doorverwezen naar een plastisch chirurg in een ziekenhuis. Ben daar op consult geweest. In eerste een instantie een heel aardige man. Hij was helemaal verbaasd dat ik zoveel was afgevallen en dan zo.n figuur zou hebben. Maar voordat hij mij kon helpen wilde hij eerst een mammografie en echo laten maken en eventueel een MRI om te bezien wat er allemaal aan de hand was binnen in mijn lichaam waar de implantaten zaten. 

Na een aantal weken weer terug voor de uitslag en uit de mammografie, echo en MRI bleek er geen kanker oid te zitten, maar mijn implantaten waren totaal verwoest, kapotgescheurd en aan het lekken. Er was spraken van ernstige kapselvorming (baker 4) maar deze chirurg was ineens niet meer zo vriendelijk. Had hij het eerder over een nodige lift en dat de verzekering het zeker zou vergoeden, dat was nu niet meer het geval en de verzekering zou het volgens hem niet vergoeden want zo erg was het allemaal niet. Maar plan maar een operatie in en dan maken we er weer wat moois van.....

Wij (mijn vriend en ik) liepen het kantoor uit. mijn vriend zei nog:"oh hier kan je bij de secretaresse de operatie inplannen" ik zei:"nee, wij lopen door, deze man gaat niet in mij snijden, het gevoel is totaal niet goed"

Thuis aangekomen was ik totaal van de kaart, want een hersteloperatie leek zo dichtbij en nu in een klap heel ver weg. Ik nam contact op met mijn verzekering, want ik wilde graag een second opinion hebben en of dit mogelijk was bij Park Medisch Centrum. Dit was zeker mogelijk, alleen moest die arts van het ziekenhuis mij doorverwijzen, Ik heb toen uitgelegd dat ik niks meer met die arts te maken wilde hebben. Ze begrepen het en dan moest ik even naar mijn huisarts bellen om de doorverwijzing te krijgen. Okay prima, zo gezegd zo gedaan. 

Ik moest de volgende dag werken dus zou ze later in de week wel bellen. Maar ze belde mij zelf al want ze hadden de doorverwijzing ontvangen en wilde me graag op consult. Omdat ik door was verwezen hoefde ik geen consult kosten te betalen.

Dinsdag 11 juni 2019 was mijn eerste consult bij Dr. Wu. Voor mij een heel zakelijke maar ook een heel vriendelijke en betrokken arts. Hij zag het meteen. Baker 4 icm pijn, dit moet de verzekering vergoeden, alleen de nieuwe implantaten moest ik zelf bekostigen. Ik hoefde me daar een zorgen over te maken. Een lift was ook nodig, maar dat kreeg ik van hem....haha 

Aangegeven  dat ik toch dezelfde grote borst terug wilde en niet kleiner, want ik ben nu hieraan gewend en ben daar heel gelukkig mee. Hij zei dat het dan de Motiva 340 demi zou worden. Die 10 cc zou niet opvallen. Dit keer zou hij ze onder mijn spier plaatsen omdat mijn borsttissue na het vele afvallen te dun zou zijn en je de implantaat echt teveel zou zien.

Ook gaf hij aan dat de protheses die ik nu heb verboden zijn in Frankrijk en binnenkort ook in Nederland. Ik schrok daar best wel van, maar ze gingen eruit en ik zou geen pijn meer hebben nadat ik hersteld ben van de operatie.

Ik was er blij, maar een operatie kon ik nog niet inplannen, want we gingen nog op vakantie en ik moest nog even ergens 1500 euro vandaan zien te plukken.

 

Eerder dan verwacht had ik het geld bij elkaar. Dus voor onze vakantie heb ik naar PMC gebeld en kon 29 augustus 2019  al terecht. (we zouden 27 augustus 2019 terugkomen van vakantie) 

Hoe de operatie is verlopen kunnen jullie lezen in het topic "Borstprothese Wissel" 

 

 

Link naar reactie
Delen op andere sites

Op donderdag 29 augustus 2019 was het dan zover.  Mijn oude verwoeste protheses zouden er worden uitgehaald en ik zou er nieuwe voor in de plaats krijgen. Ik zou een nachtje blijven en het herstel kon beginnen. Op naar een pijnvrij leven…BRING IT ON!

Echter zou ik niet ik zijn wanneer het totaal anders zou verlopen. Mijn pappa en mamma waren zo lief om onze puppies (zo noem ik mijn kinderen ;-)) op te komen halen zodat ze lekker bij Opi en Omi konden spelen en logeren.

Donderdagochtend mocht ik me om 11.15 uur melden in het Park Medisch Centrum. Ik was er veel eerder, want ik ben liever te vroeg dan te laat en ik had er zin in. Goede spanning, maar ik had er zin in.

Uiteraard nuchter. Ik mocht vanaf twaalf uur ’s nachts niets meer eten en drinken, slechts een paar slokjes water en 1000 mg paracetamol twee uur voor de operatie. Zo gezegd zo gedaan. Ook mocht ik geen kunstnagels, geen nagellak en….last but zeker niet least GEEN make-up….en ik zal jullie vertellen dat wanneer ik GEEN make-up draag (en trouwens ook geen kunstnagels) echt verschrikkelijk vind. Gelukkig was het lekker weer, dus mijn grote zonnebril op en gaan. Totaal geen diva gedrag of zo, dus geen commentaar mensen….hahaha

Daar aangekomen mocht ik me melden bij de receptie, waar echt de liefste receptioniste en telefonisten werken. Nog even een aantal gegevens controleren en ik mocht naar de eerste etage waar ik eveneens door een super vriendelijke en enthousiaste verpleegkundige werd ontvangen. Ik werd naar mijn kamer begeleid waar ik die dag en nacht zou doorbrengen. Een eenpersoonskamer, ook erg fijn!

We gingen zitten en alles werd nog een keer gecontroleerd, naam, geboortedatum en wat voor operatie ik zal ondergaan. Mijn bloeddruk werd nog gemeten, was erg laag, maar goed dat was geen probleem. Mijn ijzer werd gecontroleerd, ook niet aan de hoge kant maar ze konden me wel opereren met deze uitslag, en mijn temperatuur werd uiteraard ook nog even gemeten en die was helemaal prima. Ze wilde mijn polsbandje omdoen met mijn gegevens, maar toen zag ze dat ik een gastric bypass heb, dus ze ging een rood bandje halen zodat de artsen ook alert zijn met het feit dat ik bepaalde medicijnen (pijnstillers) niet mag. Heel erg alert en fijn.

Mijn operatie zou rond 12.45 uur zijn. Het was rond 11.45 uur en ik zat nog op mijn gemakje met mijn vriend te praten. Ze had ook tegen hem gezegd dat de operatie een uurtje zou duren, daarna nog een uurtje op de verkoeverkamer, dus rond 15.30 uur (uiterlijk) terug op de kamer. Eerst zou hij in de kliniek wachten, maar ik zei dat hij beter naar huis kon gaan wellicht dat hij nog wat kon gaan werken om zijn gedachten te verzetten o.i.d.

De verpleegster kwam de kamer weer in en zei dat ik me al moest gaan omkleden want ik kon al meteen geholpen worden. Uuuhhm okay….ik had een dejavu want dat was ook met de operatie voor mijn gastric bypass dat ik ineens sneller aan de beurt was. Dus hup het mooie ziekenhuis setje aan, inclusief sokken en…..CROCS….ja dames en heren…blauwe CROCS….ik zag er dus echt als een modepopje uit….

 

Alles ging ineens in raptempo. Ik mocht zelf naar de operatiekamer lopen, en daar afscheid nemen van mijn vriend. De lieve verpleegkundige zei nog bij het afscheid nemen dat hij nu wel veel eerder gebeld zou worden omdat de operatie nu ook een uur eerder zal beginnen.

Op dezelfde zaal waar ik na de operatie zal wakker worden uit de narcose daar moest ik nu op een bed gaan liggen want de verpleegkundige en andere artsen gingen mijn gereed maken voor de operatie. Wederom bloeddruk, ik kreeg een infuus. Applaus voor de mevrouw die het infuus moest prikken, normaal zijn ze altijd aan het emmeren en wrikken en wroeten, maar de naald zat er gewoon in een keer in. Zoutoplossing werd opengezet en ik kreeg, ook via het infuus, meteen een antibiotica toegediend. Al snel kwam mijn chirurg. Dr. Wu. een zeer zakelijke maar ook zeer betrokken chirurg.

Gordijn om mij heen werd dicht gedaan, want hij ging het een en ander af tekenen. Er werden nogmaals foto’s gemaakt. Daarna zei hij:”ik moet eerlijk zijn, ik denk dat ik veel langer bezig ben dan dat ik in eerste instantie dacht dit wordt een complexe operatie en alles behalve makkelijk” Ik was al erg nerveus en zei als reactie vrij weinig, behalve een een glimlach, volgens mij…ik weet het niet eens meer.

Er werd een man teruggebracht van zijn operatie. Hij kreeg een ijsje aangeboden waarop de man zei dat hij dat wel erg graag wilde. Na een paar seconden had hij zijn ijsje alweer laten vallen omdat hij nog niet helemaal wakker uit zijn narcose was. De verpleegkundigen moesten wel een beetje lachen. Op dat moment werd ik opgehaald en ik zei:”straks ben ik zeker aan de beurt…dan staan jullie zo om mij te lachen” Al lachend zeiden ze:”sowieso, we kunnen nu al niet wachten” en lachend werd ik naar de operatie kamer gereden.

Ik weet nog goed dat ik het heel erg koud had. Het was koud op de operatiekamer, veel artsen die daar al bezig waren om mijn operatie voor te bereiden. Ik moest van mijn bed naar de operatietafel “hoppen”. Andere artsen stelde zich netjes aan mij voor, maar ik heb geen idee wie welke rol ging spelen in deze oh zo belangrijke operatie voor mij. Maakt voor de rest niet uit. Ik wist dat ik in goede handen was.

Ze gingen met z’n allen om mij heen staan. Mijn naam, geboortedatum en soort operatie werden nog hard op gecontroleerd met z’n allen, het leek werd een soort ceremonie.

Ondertussen voelde ik mezelf wat duizelig worden want de anesthesist had al wat toegediend. Mijn armen werden vastgebonden aan beide zijde, ik keek nog naar de klok het was iets voor twaalf uur……….

 

…oh wat heerlijk…..ze spreken hier allemaal Nederlands, ik kan iedereen verstaan, dit vind ik echt heel fijn dan snappen ze ook als ik wat wil vertellen…

Yep, dat waren mijn eerste gedachten toen ik een beetje wakker werd uit de narcose. Er stonden twee verpleegsters naast mijn bed en zeiden dat ze al 3 x extra morfine hadden toegediend omdat ik heel onrustig met heel veel pijn wakker was geworden  (hhhmm, was ik al eerder wakker geworden dan?) ik zei:”oh okay” en wilde heerlijk verder slapen en draaide op mijn zij…..NEE NIET DOEN, werd er iets luider tegen mij gezegd, je bent geopereerd aan je borsten en je mag absoluut niet op je zij liggen. Ik zei:”Oh…” en draaide vervolgens op mijn andere zij….NEE WURMPIE (in echt zeiden ze mijn echte naam uiteraard), ECHT NIET DOEN HOOR” oh ja ik was geopereerd aan mijn borsten, niet op mijn zij liggen….check. Ik keek nog naar de klok en het was inmiddels 15.15 uur.

 

Geen idee hoe ik weer in mijn eigen kamer terecht ben gekomen en hoe ik in mijn eigen bedje ben geklommen, maar blijkbaar heb ik dat zelf gedaan. Best eng dat je dingen gewoon echt niet meer weet en de stomste dingen dan weer wel, zoals dat ik het fijn vond dat ze Nederlands spraken….serieus???

Anyway….rond 16.00 uur was ik, voor mijn gevoel heel erg wakker en mijn vriend mocht eindelijk naar mij toe. Hij heeft het gelukkig ook gefilmd dat ik daar half opgebaard lag en veel onzin aan het uitkramen was. Uiteraard een mega sexy compressievest aanhad gekregen in huidskleur nota bene, dit had best zwart mogen zijn….maar goed het ging natuurlijk niet dat je daar sexy opgebaard lag, maar om de functie van het vest welke heeeeeeuuulll strak zat. Lekker hoor.

 

Drs. Wu kwam ook nog langs. Hij vertelde dat hij langer dan 2 uur bezig is geweest want het was vrij heel heftig. Hij liet nog een foto  van mijn oude implantaten zien. Geloof mij mensen, die zagen er verschrikkelijk uit. Hij vertelde mij zelfs dat die dubbel waren gevouwen, gescheurd en aan het lekken waren (wel binnenin het kapsel) en de kapselvorming was ook niet te zuinig (baker 4 en dus helaas de ergste vorm van kapselvorming, mede daardoor had ik die vreselijke pijn). Ik moest rustig aan doen, over een week terugkomen voor de eerste  (bij een andere arts, nl. dr. van Putten) en dan na 6 weken weer bij hem op controle. Okay, helemaal goed.

Ik viel elke keer weg, ik weet dat ik een menukaart kreeg van de verpleging en moest uitzoeken wat ik wilde eten in de avond. Ik had gekozen voor pasta pesto, dat was volgens mij ook het enige wat ik voorbij had zien komen terwijl dat het een hele menukaart was, dus zo wakker was ik ook weer niet, but who cares. pasta pesto is heerlijk. Mijn broer kwam nog onverwachts langs en dat was heel erg fijn. Geen idee of hij dat ook zo vond, want ik viel iedere keer weg en heb er weinig van meegekregen. Het feit dat hij uit zijn werk meteen even langs wilde komen in de kliniek vond ik echt heel erg lief.

Het eten was lekker, alleen heb ik daar niet zoveel van op. Mijn vriend moest me wel voeren, want ik had echt verschrikkelijk veel pijn. Pas nadat ik wat had gegeten zou ik weer even een lekkere pijnstilling krijgen. De drains die ik had werkte ook niet zo lekker mee, maar het was allemaal voor het goede doel. WHOOPWHOOP

Op een gegeven moment zei mijn vriend dat hij mij lekker zal laten slapen en dat hij ook naar huis ging…ik weet nog dat ik niet wilde dat hij ging, want het bezoekuur was tot 20.00 uur. Maar ja ik viel iedere keer weg, dus echt veel had hij niet aan mij, uiteindelijk mocht hij wel naar huis zodat hij ook kon gaan eten, haha

Ik moet echt vreselijk plassen, maar wilde de verpleging niet om hulp roepen. Ik had nog niet gelopen na mijn operatie, dus hoe ging ik dit doen. Okay, eerst hoofdgedeelte van mijn bed zo hoog mogelijk zetten zodat ik bijna zit….check. Het bed zelf naar beneden zodat ik niet eruit hoef te springen….check. Mijn zogeheten “goodiebag” met mijn flessen van de drains in mijn ene hand en de andere hand hield ik dan maar voor mij voor het geval ik zou vallen. Muizenstapjes ging ik naar het toilet, gedaan wat ik moest doen en weer terug naar bed. Ik was gebroken, duizelig en verging van de pijn. Jaja, ik heb netjes mijn handen gewassen.

 

Op dat moment kwam de verpleging. ze zei:”ben je nou uit je bed geweest? heb je geplast?…maar dat moet je niet zelf niet, oh meisje toch, wat doe je toch eng…daar zijn wij voor om te helpen” Ik vertelde dat ik ze niet wilde storen…maar ze drukte me echt op het hart dat zij daarvoor zijn en niets is te gek. Als ik straks, of vannacht of wanneer dan ook nog wat wil drinken of eten, mocht ik gewoon op de knop bellen en ze gaan het regelen, maar ik mocht echt niks zelf doen. Ik sta stijf van de sterke pijnstillers en de narcose zit ook nog in mijn lichaam. Ik moest  gewoon op die rode knop drukken…

De verpleging, ik heb er een aantal gehad i.v.m. wisseling van de diensten, maar echt stuk voor stuk zo lief zo behulpzaam. Niks was te gek. Geen vraag was teveel (naar het toilet gaan heb ik elke keer zelf gedaan, eigenwijze drol die ik ben, maar vond het zo gênant)

De controles werden nog uitgevoerd. Ik had verhoging en een hele lage bloeddruk. Ze zei dat je nog leeft is een wonder met zo’n lage bloeddruk. Waar we allebei wel om moesten lachen. Maar dit kwam ook nog door de narcose en door de flinke dosis morfine die ik had toegediend gekregen. Dus niks geks of zo.

Na de heerlijke apotheek aan pijnstillers die ik in mocht nemen ben ik gaan slapen. Ze kwamen zo af en toe zachtjes kijken met een lampje of ik het nog deed. Daar werd ik wel iedere keer wakker van, maar dat geeft helemaal niks, want ik heb liever dat ze iedereen blijven controleren dan dat ze heel de nacht op een post blijven zitten en vervolgens iedereen aan zijn lot over laten om het zo maar te noemen. Maar deze meiden niet hoor, geweldig!!!!

De volgende dag was het vroeg dag….06.45 uur werden alle controles weer uitgevoerd. Mijn temperatuur was iets gezakt gelukkig en mijn bloeddruk was keurig, nog wel laag maar niks zorgwekkend. Ze legde nog van alles uit over het herstel, wat langer zou duren dan een normale borstoperatie omdat dit echt wel een heftige operatie was en ik moet gewoon naar mijn lichaam luisteren. Ik kreeg een waslijst aan pijnstillers op recept mee die mijn vriend later die dag voor mij zou halen bij de apotheek. En ze hadden een schema gemaakt wanneer ik welk medicijn ik moest nemen. Super geregeld dus!!

Toen kwam er nog een verpleegster bij want mijn drains werden verwijderd. Ze gingen mij helemaal vertellen hoe dat in zijn werk ging. Het zou erg gaan branden en het verwijderen van de hechtingen waar de drains mee vastwaren gemaakt moesten eerst even verwijderd worden. Ze zeiden nog tegen mij dat ik, wanneer zij het aangaven die door mijn neus moest inademen en weer langzaam door mijn mond weer uit. Ik zei nog of ze het zeker wisten of ik door mijn mond uit moest ademen gezien mijn adem op een lijk leek die al 10 weken aan het rotten was. Ze vertelde me al lachend dat ze wel wat geuren gewend waren dus het zal wel meevallen.

Het was geen pretje, het brandde inderdaad, maar ze gingen er soepel uit en fijn dat ze het met z’n tweetjes deden zodat ik er in één keer vanaf was.

Ik kreeg nog een spiegel om mijn nieuwe borsten te bewonderen….ik was nog wat high van de pijnstillers en alle andere medicatie dus heb maar een paar seconden gekeken.

Rond 09.00 uur mocht ik lekker naar huis. Ze vroegen of ik met de rolstoel naar beneden gebracht wilde worden of ging lopen. Ik zei dat ik ging lopen….ze vonden het maar wat stoer want de meeste gingen met de rolstoel. Achteraf begreep ik heel goed waarom. Maar ik liet me niet kennen.

De autorit naar huis, gelukkig geen lange rit, was ook niet heel prettig. Thuis aangekomen dook ik meteen mijn bed in en ben ik in een volledige coma geraakt volgens mij….

Pas twee dagen na mijn operatie durfde ik naar mijn borsten te kijken….ik moest het compressievest uitdoen, wat op zich al een een hel is, want ze zitten in eerste instantie heerlijk strak ingepakt waarna de druk ineens weg is. Daarom moet je dat ook heel erg rustig doen, heel rustig de rits open en haakje voor haakje om vervolgens het vest op te maken.

Ik nam een diepe hap adem, ik hield mijn ogen dicht en ging voor de spiegel staan. Ik deed mijn ogen open en toen…….toen barstte ik in tranen uit….wat was hier gebeurd? Waar waren mijn borsten gebleven? Ik zou een lift krijgen, maar in plaats van dat de lift naar boven is gegaan is die compleet naar beneden gezakt. Mijn tepels hingen op mijn knieën….ik ben totaal misvormd. Ik wilde zo snel mogelijk dat vest weer aan, wat totaal niet lukte want ik moest ook nog verband er tussen doen i.v.m. lekkage. Mijn vriend hielp mij uiteraard, maar ik was zo overstuur dat alles mis ging.

Ik kon niet stoppen met huilen…wat een verdriet. En ja inderdaad het was pas twee dagen na de operatie, maar bij mijn vorige borstvergroting kon je het resultaat direct zien, behalve dat ze dan nog erg opgezwollen zijn, maar het leek wel of ik dat niet eens had. Ik had alleen vreselijke pijn dat wel, maar er was niks opgezwollen.

Mijn vriend heeft meteen de kliniek gebeld, maar ja het is zaterdag dus er was niemand aanwezig, ja alleen een noodnummer waar je mee doorverbonden kon worden. Daar heeft mijn vriend voor gekozen. De dienstdoende arts zei dat het pas twee dagen geleden was en dat hij nu niks voor mij kon betekenen. Maandagochtend konden we het beste terugbellen om zo snel mogelijk een afspraak te maken. Ik had al een afspraak staan een week na de operatie, maar dat ging ik niet volhouden, ik wilde echt wel tekst en uitleg en geruststelling.

Al huilend ging ik het weekend door. Niemand kon mijn troosten. Ja, eigenlijk wel de sterke pijnstillers die hielpen mij de dag door zodat ik veel sliep er niet teveel mee bezig was, maar zodra ik wakker was dacht ik er alleen maar aan.

Wat heb ik gedaan? Wat is er misgegaan? Waarom heb ik nu ineens veel kleinere borsten die naar het zuiden wijzen? Zonder enig volume aan de onderkant van mijn borst? Komt dit nu goed? Komt dit OOIT nog goed?

Maandag belde mijn vriend de kliniek en we konden dinsdag direct om 09.15 uur terecht. Eindelijk was het dinsdag en we hadden een afspraak bij een hele vriendelijke vrouwelijke chirurg (Dr. van Putten). Ze wilde het uiteraard zien en daar ging ik weer met mijn ogen dicht deed ik dat vreselijke vest uit en ik barstte direct in tranen uit. Ze begreep wat ik bedoelde. Maar ook zij vertelde mij dat het echt nog heel vers is en de implantaat achter de spier zit. De spier probeert weer zijn plekje terug te vinden en de implantaat wil naar beneden. Pas over 6 weken kan je een beetje resultaat niet. Ik vertelde over mijn vorige borstoperatie en ze zei dat het inderdaad wel waar is dat je wel meteen een goed resultaat ziet en dat het er alleen maar mooier op kan worden. Ze zei kleed je maar aan ik loop naar de OK om te kijken of ik Wu kan vragen of hij tijd heeft vandaag, want ze vond wel dat hij mij vandaag moest zien om het een en ander uit te leggen omtrent de operatie welke hij heeft gedaan. Dat vond ik al geweldig uiteraard.

Ze kwam op een gegeven moment terug. Dr. Wu moest nu een operatie in. Hij had gezegd dat hij om 14.00 uur wel tijd had, maar dat hij daarna nog moest opereren en hij wilde echt de tijd voor mij nemen dus hij vroeg eigenlijk via deze chirurg of ik 16.00 uur wilde komen zodat hij niet op zijn horloge hoefde te kijken. Oh dat zou ik echt super fijn vinden en bedanken deze allervriendelijkste arts voor alle moeite welke ze tot nu toe voor mij heeft genomen.

Terug in de auto, zei vroeg mijn vriend of ik naar mijn ouders wilde. Want hij kent mij goed, op dat moment heb ik ook mijn ouders nodig (hoe oud ik ook ben) en kan ik mijn verhaal doen en gewoon huilen als een klein kind.

Bij mijn ouders aangekomen liet ik foto’s zien van hoe het was en hoe het nu was. Ook zij begrepen mijn verhaal en mijn verdriet en mijn zorgen. Maar ik moet ook vertrouwen hebben. Ik zei dat ik dat zeker wilde, maar ik wist ook niet zo goed waarIN ik dan vertrouwen moest hebben. Ik vroeg aan mijn vader of hij alsjeblieft met ons mee wilde naar de afspraak van 16.00 uur. Mijn vader twijfelde geen moment en zei dat hij zeker meeging. Ook voor een extra paar oren, want als ik emotioneel ben hoor ik toch maar de helft. Mijn moeder zei dat zij dan direct op de kids kon passen, dus dat was allemaal ook direct geregeld.

Om 16.00 uur weer terug in de kliniek, samen met mijn vriend en mijn paps. We werden al vrij snel door dr. Wu naar binnengeroepen en had al begrepen wat er aan de hand was. Hij wilde het meteen zien (dus weer janken en de hele mikmak natuurlijk) en ook hij begreep het. Ook vertelde hij mij dat hij duidelijker had moeten zijn met zijn uitleg voor de operatie. Hij had het namelijk wel kunnen voorzien dat het zo zou worden. Het siert hem dat hij dit aan mij vertelde. Daarnaast maakte hij ook nog foto’s zodat hij het een en ander kon vergelijken. Ook liet hij foto’s zien van vrouwen met een soortgelijke operatie maar ik zei ook dat je daar direct een mooi resultaat ziet. Nog niet het eind resultaat maar wel hoe het ongeveer zou worden. Hij gaf mij daar wel gelijk in.

Hij vertelde mij dat het een zeer complexe, moeilijke en zware operatie is geweest. Veel complexer en lastiger dan hij van te voren had gedacht. Hij zei:”ik heb 30 jaar ervaring, maar dit was zelf voor mij een uitdaging en dit laat ik mijn assistant echt niet doen, dus ik heb alles zelf gedaan” Ook vertelde hij dat hij drie operatie in een keer moest uitvoeren. En dat ik daar ook zeker last van zou hebben qua herstel en pijn. Hij heeft een paar keer aangegeven dat het geen reguliere borstvergroting is want die kan hij met zijn ogen dicht. Van te voren heb ik inderdaad informatie over hem ingewonnen en hij is zeer deskundig is zijn vak en doet dit werk al meer dan 30 jaar. Dus het vertrouwen in hem heb ik eigenlijk nooit verloren, maar had zeker wel de behoefte om te praten hierover.

Dr. Wu zei dat ik mij geen zorgen hoeft te maken, hij gaat het helemaal goed maken en daar zal wel een tweede operatie voor nodig zijn uiteraard. Een aantal dingen hebben we even kort besproken wat er dan alsnog gedaan moet worden of misschien wel helemaal opnieuw, maar dat het goed komt daar gaat hij voor zorgen. Hij vroeg ook of ik bij hem wilde blijven, want hij wil dit zelf oplossen en wil mij gelukkig zien. Emotioneel wrak dat ik ben, barstte ik natuurlijk weer in tranen uit en hij vroeg me of ik vertrouwen in hem had, en ik knikte.

Hij wil dat ik over 6 weken terugkom….die afspraak stond gelukkig al gepland….om op dat moment verdere afspraken te maken over wat er nog zoal gedaan moet worden. We hebben elkaar de hand geschud en we zijn weer vertrokken.

Ik moet inderdaad het vertrouwen krijgen dat het weer goed komt, lieve mensen. Maar dat is erg moeilijk omdat ik elke dag geconfronteerd wordt met die dingen, het zijn niet eens meer mijn meiden waar ik zo trots op was. Die ik 17 jaar geleden “gekocht” heb om mijn zelfvertrouwen terug te winnen en dat was nu in een keer weg.

Dagelijks worstel ik daar nog heel erg mee. Om maar niet te spreken over de pijn die ik nog altijd ervaar. Ook dat was een ander verhaal bij mijn eerste borstoperatie. Toen zat ik na 2 weken alweer achter mijn computer op kantoor, maar ik begrijp waarom het nu veel langer duurt omdat de operatie niet is gelopen zoals het had moeten verlopen. Plus het feit dat ik nu een heel ander beroep heb (pedagogisch medewerker) en feitelijk niks kan en niemand wat aan mij heeft.

Inmiddels ben ik wel aan het afbouwen met de pijnstillers, maar zonder lukt mij nog niet. Ik heb het een dag geprobeerd. Hoppa direct een hele dag zonder, maar dat ging niet zo heeeeeeelll erg goed. Dus dan maar rustig afbouwen.

Van de week heeft mijn vriend nog even gebeld met de kliniek op mijn verzoek (nee kon het zelf echt niet want ik weet zeker dat ze geen woord zullen verstaan wat ik zeg omdat ik elke keer in huilen uitbarst) mijn vriend heeft een goed gesprek gehad met een van de dames en in mijn dossier heeft dokter duidelijk gezet dat hij het helemaal in orde gaat maken zoals ik het wens en dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Uiteraard mag ik langskomen, maar ze kunnen nu toch niks. De wonden zijn te rauw en gaan nu nog niet opereren.

Ik moet het echt uitzingen en het de tijd gunnen. Ook wat betreft het herstel want dat duurt langer dan normaal….een simpel loopje naar het dorp is al teveel voor mij. Maar ik moet wel in beweging blijven anders hebben we straks trombose of embolie of dat soort enge dingen en dat wil je natuurlijk al helemaal niet erbij hebben.

Dus medicijnen ben ik aan het afbouwen en mijn loopjes langzaam weer aan het opbouwen. Het kost tijd, en dat moet ik dan maar nemen anders zit ik mijn eigen herstel in de weg. Tegen de tijd dat ik hersteld ben, begint de hele riedel weer opnieuw, maar dat is een zorg voor later.

Ik zal er niet over liegen, maar ben er nog erg verdrietig over. Zeker wanneer ik moet douchen en er weer mee geconfronteerd word. De lieve mensen om mij heen bedoelen het allemaal goed en zeggen mij ook dat het goed komt en ik waardeer dat zo enorm alleen voelt het voor mij nog helemaal niet zo. Geduld is een schone zaak. Maar de steun en armen om mij heen, lieve berichtjes, kaartjes, bloemetjes, telefoontje….zo lief en het helpt mij er zeker doorheen…mijn dank is dan ook zeer groot (yep die wel, mijn borsten niet meer)

 

Laatst kreeg ik de tekst van een vriendinnetje toegestuurd:

 

HET KOMT ALLEMAAL WEL GOED. ALLEEN NIET VANDAAG

 

 

 

Link naar reactie
Delen op andere sites

Mijn borsten na 17 jaar McGhan protheses die totaal verwoest, kapot en dubbelgevouwen zaten en aan het lekken waren binnen in het kapselvorming (baker 4)

Foto's alleen zichtbaar voor leden.

Word nu lid.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Het resultaat na de eerste prothese wissel van 29 augustus 2019.

 

Motiva demi 340 cc dual plane...

 

Zoals jullie zien of wellicht kunnen voorstellen was ik hier totaal ongelukkig mee....

Foto's alleen zichtbaar voor leden.

Word nu lid.

Link naar reactie
Delen op andere sites

@wurmpie mooi verslagje!

 

Jammer om te lezen dat je zoveel pijn hebt ervaren tijdens je herstel.. 

Maar het gaat gewoon goed komen hoor!! Enkel inderdaad nog niet vandaag ?

Een borstvergroting vraagt altijd redelijk wat tijd en geduld dus dan vraagt een complexere borstvergroting automatisch nog meer tijd en geduld.

Maar ik begrijp je gevoel zeker wel hoor! 

 

Als je echt moeite hebt met naar je borsten te kijken zou ik je adviseren voorlopig niet naar ze te kijken.

Gewoon alles lekker dicht houden, behalve voor het wassen (en zelfs dan hoef je niet te kijken als je dat niet wilt) en laat maar een tijdje voorbij gaan voor je ze weer bekijkt.

Ze lopen niet weg en worden ondertussen alleen maar mooier!

 

Veel succes nog met je herstel xx

  • Like 1
Link naar reactie
Delen op andere sites

Dank je wel @Anon, voor je mooie woorden....

 

Mijn verhaal is alleen nog niet klaar, daar ik 2 weken geleden een hersteloperatie heb gekregen....omdat het gewoonweg niet beter zou worden. maar ik ben nog bezig met het blog en zal de foto's  van die operatie eveneens in de reacties van dat blog zetten

Link naar reactie
Delen op andere sites

1 minuut geleden, wurmpie zei:

Dank je wel @Anon, voor je mooie woorden....

 

Mijn verhaal is alleen nog niet klaar, daar ik 2 weken geleden een hersteloperatie heb gekregen....omdat het gewoonweg niet beter zou worden. maar ik ben nog bezig met het blog en zal de foto's  van die operatie eveneens in de reacties van dat blog zetten

Ai meid wat een pech is dat..

Ik zal je ander verslag/bericht vandaag ook nog even lezen.

 

Hoe gaat het nu met je? Zowel fysiek als mentaal? Ik kan me voorstellen dat je je niet al te goed voelt door dit alles?

Koppie omhoog hé! Het zal dan allemaal wat langer gaan duren maar het gaat uiteindelijk écht wel allemaal goed komen. 

 

Ik duim iig voor je en ga je alvast volgen! 

:116:

  • Like 1
Link naar reactie
Delen op andere sites

Omdat mijn vriend zag dat ik steeds ongelukkiger werd en ik ook aan mezelf merkte dat het allemaal aan mijn hoofd begon te knagen heeft mijn vriend maandag 23 september 2019 naar Park Medisch Centrum gebeld met de mededeling dat er nu echt wat moet gaan gebeuren. Ze waren wederom zeer geduldig en vriendelijk. We konden diezelfde dag nog terecht, maar Dr. Wu zou dan daarna nog een afspraak hebben en hij wilde graag de tijd voor mij nemen dus konden we dinsdag 24 september 2019 om 09.00 uur terecht.

 

Ik was al iets blijer dat ik ipv 16 oktober (dat zou mijn 6-weken-controle zijn) nu al terecht kon. 

 

We hebben dinsdag 24 september een goed gesprek gehad en hij drukte mij echt op het hart dat de operatie van 29 augustus 2019 zo vreselijk zwaar en complex was dat het eigenlijk niet wenselijk is om nu al een hersteloperatie te doen. Maar gezien het feit dat het niet beter zou worden en gezien mijn geestelijke toestand wilde hij mij helpen en een zogeheten versnelde operatie bij mij uitvoeren.

De maat protheses zou alleen een stuk groter moeten om mijn wenselijke resultaat te behalen. Hij zei ook duidelijk dat mijn borsten voor de eerste operatie zo keihard waren en als een soort piramide omhoog aan het groeien waren door de ernstige kapselvorming, daarnaast waren ze dubbelgevouwen en dus had ik enorme borsten, maar qua volume was het wel gewoon de 350 cc (hij ha nu 340 cc erin gezet)

Ik zei dat ik toen in 2002 een borstvergroting heb gedaan omdat ik me zelfvertrouwen kwijt was en nu ben ik precies weer op die plek. Dus er moeten inderdaad veel grotere protheses in. We hebben gekozen voor Motiva Ergonomics Full 625 cc. Tijdens de operatie zou hij kijken of hij het op de spier of alsnog Dual plane zou plaatsen. Ook zou hij nog een lift gaan doen en mijn tepel hoger gaan zetten.

 

Ik was blij dat hij mij versneld wilde opereren, ook al zal mijn herstel nu nog veel langer gaan duren. Het maakte mij allemaal niks uit, want hiermee kan ik niet leven en de pijn bleef ook aanhouden.

 

Bij de dames van de balie werd er eerst gezegd dat er pas 30 oktober 2019 plaats was. Ik begon te janken alsnog mijn leven ervan afhing. Die lieve meiden zouden wel gedacht hebben. Ze zeiden, wij gaan voor u puzzelen of het eerder kan en zodra dat kan zullen wij u opbellen.

 

Thuis gekomen, dat was nog geen 15 minuten later, ging mijn telefoon. De meiden van het PMC vroegen of ik eventueel 1 oktober 2019 al kon, ze kon nog niks bevestigen want ze moesten nog gaan schuiven en puzzelen, maar ze gaan hun best doen. Jeetje mina, wat een lieverds.

Een uurtje later werd ik teruggebeld, ik kon 3 oktober 2019 terecht.....WOW!!!!!! Dat is dus volgende week al. Wat fijn, wat nog meer spannend dan vorige keer.

 

Dat was echter wel de langste week van mijn leven kan ik jullie vertellen, haha

 

Eindelijk was het dan zover, donderdag 03 oktober 2019. Ik moest weer een nachtje blijven. Dr. Wu kwam zelfs nog even naar mijn kamer toe (voor de operatie) om het allemaal nogmaals te bespreken. Hij vertelde dat hij tijdens de operatie moest gaan kijken of het voor of dual plane zou worden. Ik heb gezegd dat ik hem volledig vertrouw en dat hij het helemaal mooi zou maken.

En net als de vorige operatie moest ik me ineens omkleden want ik was eerder aan de beurt. 

 

Al huilend afscheid genomen van mijn vriend en daar ging ik de verkoever kamer in waar ik na de operatie terug zou komen. Alles ging heel snel, ik lag letterlijk te trillen want en ik had het koud en echt ook van de spanning. Dr. Wu kwam mij aftekenen en dit keer deed hij er nog langer over dan de vorige keer.  Hij zat te rekenen en te meten, Hij nam echt de tijd voor mij en dat gevoel heb ik overigens altijd bij hem gehad. Hoe zakelijk hij ook is, hij is toch ook wel zorgzaam.

 

Toen was het zover.....op naar de operatiekamer, waar het nog kouder was. Allemaal weer van die lieve mensen, alles werd nog besproken en Dr. Wu liet mij de doos zien waar mijn protheses inzaten idd. de Motiva ergonomics Full 625 cc

 

Daarna zei de anesthesist, denk maar aan een mooie vakantie. In plaats daarvan barstte ik in tranen uit en verontschuldigde ik me. Zo lief alle mensen in de kamer kwamen rond mijn bed staan. De een veegde mijn tranen weg, wat totaal geen zin had want ze bleven stromen, de ander vroeg over mijn hoofd, de ander over mijn arm en toen zeiden ze:"ga maar lekker slapen, je bent in hele goede handen, het is goed, je bent echt in goede handen, slaap lekker" 

 

Werderom duurde deze operatie ook weer rond de 2 uur en was ik, net als bij de vorige operatie, blijkbaar eerder wakker geworden waardoor ze me helemaal plat hebben moeten spuiten met morfine ivm de pijn. Dus ik werd heerlijk een soort van pijnvrij wakker. 

 

Dr, Wu kwam langs en vertelde dat hij het toch dual plane heeft geplaatst en dat ik het herstel niet moet onderschatten. twee operaties binnen een maand is een behoorlijke aanslag op mijn lichaam geweest en daarnaast was dit ook weer een zware operatie.

Mijn vriend kwam met mijn twee oudste kinderen langs, wat ik heel erg fijn vond. Zij hadden thuis al lekker gegeten en toen ze bij mij kwamen werd mijn eten net gebracht en dat vonden ze blijkbaar ook erg lekker....hihi

Daarna zijn ze lekker naar huis gegaan. De volgende dag was er gewoon weer school.

 

De  pijnstillers waren inmiddels aan het uitwerken. Ik kreeg op dat moment geen nieuwe pijnstillers omdat ik echt aan de top zat. Dus het was even de pijn proberen weg te puffen totdat ik weer wat mocht. Dus ik was erg blij toen het tijd was zodat ik lekker kon gaan slapen, alleen was het echt een vreselijke nacht. Zoveel pijn, zelfs door de zware medicatie door. Dus amper geslapen. 

 

Vrijdagochtend kwam mijn vriend mij halen want thuis herstel je toch het beste. Inmiddels een fijne spiegel van medicatie opgebouwd waardoor het te doen is. Dus wanneer ik de pijnstillers op de gezette tijden inneem is het redelijk te doen. 
Helaas is de pijn wel erger dan de vorige operatie. Is ook niet zo gek wanneer je binnen 1 maand 2 zware operaties moet ondergaan en een narcose is ook niet echt heel bevordelijk voor je lichaam weet ik nu uit ervaring?

Maar resultaat is nu al 100% mooier dan de vorige dus dat scheelt in mijn hoofd al meer dan de helft. (foto's heb ik in de reacties geplaatst) ?

Lichamelijk zal ik er nog wel een behoorlijke tijd mee zoet zijn. Liggen is voor mij nu nog even het fijnst rechtop zitten is echt de hel. Maar ik probeer wel steeds vaker even iets langer te zitten en een beetje te lopen in ons poppenhuisje. 

 

Link naar reactie
Delen op andere sites

Vandaag is het inmiddels 2 weken geleden na de hersteloperatie en de pijn is echt nog aanwezig. Dus helaas nog volop aan de pijnstillers en vooral weinig uitvoeren en dat is voor mij echt een straf. Maar ik moet naar mijn lichaam luisteren en ik weet dat het allemaal goed komt.......

Foto's alleen zichtbaar voor leden.

Word nu lid.

Link naar reactie
Delen op andere sites

37 minuten geleden, Anon zei:

Ai meid wat een pech is dat..

Ik zal je ander verslag/bericht vandaag ook nog even lezen.

 

Hoe gaat het nu met je? Zowel fysiek als mentaal? Ik kan me voorstellen dat je je niet al te goed voelt door dit alles?

Koppie omhoog hé! Het zal dan allemaal wat langer gaan duren maar het gaat uiteindelijk écht wel allemaal goed komen. 

 

Ik duim iig voor je en ga je alvast volgen! 

:116:

Lief van je...mijn blog staat er inmiddels op.....

Link naar reactie
Delen op andere sites

Wow!!! Wat een verhaal, en wat sterk dat je nog een keer geholpen laat worden en vertrouwen hebt gehad. Ik vind het resultaat echt prachtig, wat een proces... ik kan alleen maar zeggen dat ik na het lezen van alle verhalen alleen maar heel blij voor je ben. Ik wens je een voorspoedig herstel zodat je straks kan genieten van een prachtig paar nieuwe borsten!

  • Like 1
Link naar reactie
Delen op andere sites

Heb je verhalen gelezen, jeetje meis! Je hebt heel wat meegemaakt en idd hele aanslag op je lichaam! Maar het resultaat mag er echt wezen, je borsten zijn prachtig! 

 

En de meiden bij parkkliniek zijn echt lief he? Ik heb over 3,5 week een hersteloperatie bij park, ben best gespannen al maar heb zelf ook de ervaring dat het personeel daar heel betrokken is. 

  • Like 1
Link naar reactie
Delen op andere sites

1 uur geleden, tiffsklein zei:

Wow!!! Wat een verhaal, en wat sterk dat je nog een keer geholpen laat worden en vertrouwen hebt gehad. Ik vind het resultaat echt prachtig, wat een proces... ik kan alleen maar zeggen dat ik na het lezen van alle verhalen alleen maar heel blij voor je ben. Ik wens je een voorspoedig herstel zodat je straks kan genieten van een prachtig paar nieuwe borsten!

Wat super lief!!!  @tiffsklein het is idd een behoorlijk proces geweest waar ik nog middenin zit. Maar ik heb vertrouwen dat het nu echt helemaal wordt zoals ik graag zou willen

Link naar reactie
Delen op andere sites

2 uur geleden, Stephh90 zei:

Heb je verhalen gelezen, jeetje meis! Je hebt heel wat meegemaakt en idd hele aanslag op je lichaam! Maar het resultaat mag er echt wezen, je borsten zijn prachtig! 

 

En de meiden bij parkkliniek zijn echt lief he? Ik heb over 3,5 week een hersteloperatie bij park, ben best gespannen al maar heb zelf ook de ervaring dat het personeel daar heel betrokken is. 

Ja dat is zeker zo. Maar ben nu al blij met het resultaat wat alleen maar mooier wordt. 
 

ja zijn allemaal toppers bij park kliniek!!! Lieverdjes en ze doen allemaal zoveel moeite en zo betrokken. 
 

 

Link naar reactie
Delen op andere sites

1 uur terug, Nog even wachten zei:

Wow het resultaat mag er zeker zijn. Mooi ook om de 625cc implantaten te zien, die krijg ik ook.

Het is nu nog even doorzetten, maar straks kun je weer vol zelfvertrouwen genieten van je mooie borsten

Wanneer is jouw grote dag?

 

ja het herstelproces doet wat emmer geduld.  Haha maar nu is het al zoveel beter dan de operatie van 29 aug 2019. wordt alleen nog maar mooier. 

Link naar reactie
Delen op andere sites

15 uur geleden, wurmpie zei:

Ja dat is zeker zo. Maar ben nu al blij met het resultaat wat alleen maar mooier wordt. 
 

ja zijn allemaal toppers bij park kliniek!!! Lieverdjes en ze doen allemaal zoveel moeite en zo betrokken. 
 

 

Ze zullen idd nog alleen maar mooier worden! Maar moet zeggen je littekens zijn ook super netjes gedaan! Ben daar beetje bang voor met de lift.. dus hoop dat ze net zo netjes worden als de jouwe. 

Link naar reactie
Delen op andere sites



×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Belangrijke informatie

We hebben cookiesop uw apparaat geplaatst om deze website te verbeteren. Je kunt je cookie instellingen aanpassen, anders nemen we aan dat je het goed vindt dat we verder gaan.