ontsteking

[Ellie]

Dat verhaal van Wendy is wel hoopgevend voor A1972. Dat is goed, ik volg dit verhaal ook ben blij dat je nu positieve vooruitzichten hebt A1972. Vond het zo erg toen ik het allemaal las. De manier waarop je het neerpende maakte dat ik me ongelooflijk goed kon inleven in je verhaal. Als je weer helemaal" tiptopie" bent en je nieuwe bv achter de rug is moet je misschien maar is overwegen om "schrijver" te worden, vind echt dat je ongelooflijk goed emoties kan neerpennen...

[A1972]

Hallo dames,

Bedankt voor alle reacties!

Prutseke; ik heb je verhaal nog niet helemaal gelezen, ik heb wel je foto's bekeken. Jeetje, wat zul jij je zorgen hebben gemaakt, dat zag er niet fraai uit na de eerste operatie. Het ziet er allemaal zo pijnlijk uit. Na de 2e operatie ziet het er hartstikke goed uit. Wat zul je opgelucht zijn geweest dat alles daarna veel beter ging!

Ik heb nooit geen foto's gemaakt. Nu achteraf ben ik daar toch enigszins blij om hoor. Ik weet van me zelf dat ik anders steeds zou kijken hoe het was geweest.

Maar hoe erg ik het nog steeds vind; zoals het nu gaat, voelt het wel goed. Ben herstellende en het gaat langzaam,maar ik weet dat het goed komt. Beter goed herstellen en dan een heroperatie, dan te snel willen en het gaat weer mis... Ik heb verder ook nog niks besproken, ik weet alleen dat ik straks preventief antibiotica kan gaan slikken, gewoon weer mijn dagelijkse multivitamine gebruik, extra vitamine C en mijn traumeeltabletjes. Ook slikte ik vanaf 14 dagen voor de ingreep arnicadruppels. Ik had uiteindelijk maar 1 blauw klein plekje, wat heel snel wegtrok. Dus ik ga dat straks ook gewoon weer oppakken, ruim voor de operatie.

Wat het schrijven betreft; schrijven kan voor mij een uitlaatklep zijn. Al schrijvende kan ik beter mijn emoties uitleggen, in r.l. wil ik nog wel eens dichtklappen bij emotionele situaties. Mijn zelfvertrouwen was ook helemaal weg na dit alles. Ik had moeite met het feit dat ik het zelf niet kon accepteren hoe ik er na de verwijdering uitzag. Voelde me lelijk, verminkt en mismaakt. Het was leeg en het hing. Ik voelde me echt verschrikkelijk daaronder en wilde mezelf niet laten zien aan manlief. Wilde niet dat hij op mij afknapte. Ik dacht dat hij me nooit meer zou begeren en mooi zou vinden. Met heel veel geduld van de kant van manlief kon ik , ook dat loslaten. Nu is bijna alles weer als vanouds en lijkt het al bijna weer gewoon. (en dat terwijl ik nog steeds dagelijks pijn heb...)

Nu is het weer wat bijgetrokken, dus het valt mee. Maar ook dat heeft echt weken geduurd.

Dus je ziet...de tijd doet heel veel.

Manlief staat achter een heroperatie. Steunt en helpt me waar hij kan, maar bovenal vindt hij mij ook zo mooi. Dat is zo goed voor je zelfvertrouwen. Hij heeft me toen zo fantastisch gesteund in die moeilijke periode. Dat doet hij nu nog. En geloof me..ik heb heel wat tranen gelaten.

Maar ook mijn kinderen hebben me goed geholpen. Ze zijn natuurlijk een stuk groter,maar accepteerden dat mama niet lekker in d'r vel zat en even niet zo veel kon. Zelfs nu vragen ze nog af en toe, als ik ergens mee bezig ben; 'mama...gaat het?' Zo lief ...en dat doet me goed!

Maar ook familie,vrienden en collega's waren daar voor mij.

Ondertussen ben ik nog steeds niet aan het werk,omdat ik in r.l. wel moeite er mee heb, als mensen me vragen hoe het gaat. Dan wil ik nog wel eens dichtklappen. Ik wil het ook niet aan iedereen vertellen. Ik vind het zo prive, zo van mijzelf , per slot van rekening gaat het juist om mijn borsten.

Ik had in die periode (en nog steeds) echt wel handvatten nodig om door te kunnen gaan. Ik leefde maar van moment naar moment,zodat ik iets had om naar uit te kijken. Mijn dagen bestonden natuurlijk alleen maar uit wondverzorging en spoelen en pijn hebben. Ik was gewoon echt ziek. Die infectie heeft zoveel met mij gedaan. Ik zat thuis en kon ook niet zo veel. Ik keek uit naar de schoolreisjes van de kinderen, de afwikkeling van het schooljaar, de examens, de dag dat mijn zoon 16 werd en een scooter wilde hebben. Het moment dat je hoort of hij wel of niet geslaagd is. Ik had dat nodig om 'door' te kunnen gaan. Ook dat heeft me er door heen geholpen,want vanaf het moment dat je besluit om een borstvergroting te ondergaan, kun je ook nergens anders meer aan denken. Als dat dan ineens wegvalt,viel ik ook letterlijk in een gat.

Aan de andere kant weet ik dat het altijd erger kan. Mijn verhaal is er misschien 1 van de velen die dit meegemaakt hebben. Voor iedereen is het pijnlijk en verdrietig als het zo gaat. De een kan er beter mee omgaan dan een ander. Voor mij was van me afschrijven een stukje verwerking. Ook wilde ik dat andere mensen iets met mijn verhaal konden, dat ze er iets aan zouden hebben. Al zou er maar eentje mee geholpen zijn,dan is het toch nog ergens goed voor geweest.

Alles komt goed. Ik weet dat en zo voelt het ook. Ik ga nu wel leeg en plat de zomer in,maar gelukkig zijn daar corrigerende badpakken met voorgevormde cups. Ik zou die dingen anders nooit gekocht hebben. dan lijkt het straks nog een beetje wat en voel ik me niet al te opgelaten als ik over het strand loop. Wie ik nu voor de gek hou...? Mezelf dus, want ik weet dat ik er nu niks zit. Maar het maakt dat ik me dan iets beter voel.

Dus op naar Italie, daar volop genieten van het mooie weer en de zon. Misschien weer een beetje bruin worden, want ik heb al die tijd dat het hier mooi weer was, niet in de zon mogen zitten. Maar bovenal genieten van elkaar en van mijn kinderen en onze tijd samen. Dan weer uitgerust en bruin terug komen en op naar 30 augustus voor mijn nieuwe consult! Weer net zo spannend als de eerste keer.

Groetjes,

A.

[wendy87]

Hey A1972,

Wat bij u gebeurde bij een bv heb ik een bvk ondergaan.

mijn topic is prutseke; hierbij de link http://www.borstenfo...n-palfijn-gent/

als je de verslagen leest bij mij van ong 15 april. 2011 zal u ook zien naar de complicatie's die

ik heb gehad , een allergische reaktie op de hechtingen

ook kan je bij http://prutseke.mijnalbum.nl; met ww cindy

de foto's ervan zien,

mijn bvk was op 8 april , begon op 15 april mis te lopen en op 13 mei opnieuw gehecht.

zo heb ik ook 2x maal een operatie ondergaan.

Laat me eens iets weten , als je de foto's gezien hebt meid, ik heb ook dagen aan een stuk

gedacht alle waarom met mij

grt en nog veel succes.

Ook de andere meiden die dit topic gelezen hebben , mogen na de foto's kijken

ook wendy87 u hebt ook complicatie's gehad,

hoi ik ken u fotos niet bekijken ik heb een wachtwoord nodig geeft tie aan

gr wendy

veel liefs

[Ellie]

Ik wens je een superverlof toe , italie dat kan niet missen prachtig daar!

[Sendai]

Hoi meid,

Heb er even tussen uit geweest dus het was even bijlezen nu. Super dat het allemaal weer beter gaat met je en we kijken samen met je uit naar je consult op 30 augustus. Nog een dikke week en je bent al weer een stapje verder in je proces.

Toi toi toi

[A1972]

Hoi meid,

Heb er even tussen uit geweest dus het was even bijlezen nu. Super dat het allemaal weer beter gaat met je en we kijken samen met je uit naar je consult op 30 augustus. Nog een dikke week en je bent al weer een stapje verder in je proces.

Toi toi toi

Hai Sendai,

Ik ben ook niet elke dag op het forum,dus ik lees ook niet altijd alles.

Ja, het is weer bijna zover! In het begin dacht ik nog; dat gaan een lange 3 maanden worden. Achteraf valt het dan toch weer mee. Volgende week dinsdag weer op consult! Weer net zo spannend als de eerste keer. Ik ben heel benieuwd wat ze er van vindt en of het er allemaal goed genoeg uit ziet voor herplaatsing. Ik hoop dat ze mijn conditie ook goed genoeg vindt. Ben nog steeds niet helemaal de oude. Nog steeds snel vermoeid etc. Ik wil sowieso nog een post-operatieve screening laten doen in het plaatselijke ziekenhuis.

Maar ik zet het allemaal op het forum!

Thx voor je berichtje!

Groetjes,

A.

[Faye]

Hoi, dit onderstaande verhaal staat ook in mijn eigen topic en op mijn profielpagina. Ik dacht dat het misschien handig kon zijn om een deel ervan ook onder dit topic te plaatsten voor degenen die zoeken op het onderwerp ontsteking.

Op 30 december 2011 heb ik een bv gehad en inmiddels ben ik 7 weken PO. Gisteren na het douchen wilde ik mijn littekens insmeren. Ik zag toen dat een deel van mijn rechterlitteken helemaal donkerpaars en opgezwollen was (Zie foto in mijn galerij). Ik schrok er best van en heb gelijk de kliniek gebeld, ook omdat mijn PC tijdens het vorige consult had gezegd dat ik het in de gaten moest houden.

De receptioniste nam gelijk contact op met de verpleegafdeling en deze belden mij al snel voor het maken van een afspraak. Ik kreeg verpleegkundige Susan aan de lijn en ik kon onderweg naar mijn werk gelijk even langskomen om naar het litteken te laten kijken. Susan wist eigenlijk ook niet precies wat ze ervan moest denken dus zij haalde de aanwezige PC, Dr. Oostrom, erbij. Deze zei dat ik het beste morgen terug kon komen om mijn eigen pc ernaar te laten kijken. Zij was van mening dat ik het tot die tijd in ieder geval moest verbinden met betadinegaas om te voorkomen dat de plek open ging met als gevolg gevaar voor infectie... Adrie stak ook zijn hoofd nog even om de hoek van het gordijn. Er moest natuurlijk weer geknuffeld worden en ook hij keek zorgelijk naar het plekje op mijn litteken. Hij zei dat hij dacht aan een hematoom... Afwachten dus wat Schiettecatte ervan zou zeggen...

Vandaag kon ik me tussen 10.00 en 10.30 melden bij de verpleegafdeling. Hanneke deed open en keek even naar mijn litteken. Ze vond mijn borsten heel erg mooi geworden. Wat een verschil! Zei ze. Ze vroeg of ze even mocht voelen. Natuurlijk mocht dat, haha... Daarna nam ze contact op met Schiettecatte en ik kon gelijk naar hem toe. Ik werd ook direct geholpen, echt heel netjes! Toen hij mijn litteken zag zei hij eigenlijk meteen dat hij het toch opnieuw onder narcose wilde gaan hechten. En wel direct want volgens hem was er sprake van een tijdbommetje... Natuurlijk was ik blij dat ik meteen geholpen werd, maar narcose zag ik toch echt niet zitten... Gelukkig ging hij er ook mee akkoord om het onder lokale verdoving te doen. Hij liep meteen naar de verpleegafdeling om te kijken hoe laat we op de OK terecht konden. Wauw, ik vind het echt super hoe betrokken deze man is bij zijn werk en bij zijn patiënten. Je hoort nog wel eens andere berichten over PC's.

Mirjam en de andere consulente kwamen ondertussen bij me zitten en zorgden dat alles verder geregeld werd. Super lieve meiden. Ik belde ff naar mijn mannetje om te zeggen hoe en wat. Hij dacht van te voren al dat het open moest dus hij was niet echt verrast.

Schiettecatte kwam terug met de mededeling dat het nog een half uurtje ging duren voor de OK beschikbaar was. Hij vertelde even in het kort wat hij ging doen en toen moest ik in de wachtkamer even wachten. Ik mocht alleen niet meer eten en drinken, dus een bakkie koffie was er helaas niet bij...

Rond 12.15 uur mocht ik naar de verpleegafdeling. Adrie deed de deur open en hij was weer zooo lief. "Ooo ben je er weer, wat zie je er weer mooi uit! He wat vervelend he dat je litteken niet meewerkt..." Ik moest mijn kleding uitdoen op mijn string en sokken na en ik kreeg een blauw operatiejurkje, een haarnetje en plastic sloffen. Erg elegant weer... En hup, gelijk te voet door naar de OK. Schiettecatte was daar al aanwezig, inmiddels ook omgekleed in zijn OK-outfit. Ik moest op de tafel gaan liggen met mijn armen gespreid. Daarna werd ik door de assistente ingesmeerd met jodium en werd ik afgeplakt met steriele doeken. Mn PC spoot de verdovingsvloeistof in rond het litteken en begon daarna meteen te snijden. De bloedvaatjes brandde hij dicht, wat stinkt dat zeg! Hij vertelde steeds wat hij aan het doen was. Hij heeft al het aangedane en ontstoken weefsel weggesneden en daarna kreeg ik 3 bovenhuidse hechtingen. Hij zei dat het litteken hierdoor minder mooi zou worden, maar onderhuids was geen optie omdat mijn huid zo dun is en dan zou ik een paar weken later weer hetzelfde probleem kunnen hebben. Nou dan moet het maar zo. De ontsteking was nog niet naar binnen geslagen en hij zei dat we er op tijd bij waren. Het kapsel zag er volgens hem al mooi uit. Hij zei nog dat hij heel blij was dat ik meteen gekomen was om te laten kijken zodat we verdere ellende voor konden zijn. Ik heb tijdens de ingreep helemaal geen pijn gevoeld gelukkig. Ik hoorde dat hij tegen de assistente zei dat het weefsel opgestuurd werd voor onderzoek. Ik ben eigenlijk vergeten te vragen waarom hij het wilde laten onderzoeken. Volgende keer maar even vragen dus.

Ik moet nu een week lang rustig aan doen en ik heb een zware antibioticakuur meegekregen: Amoxicilline, 4 tabletten per dag... Maar ja, ik heb alles over voor een goed herstel dus wat moet dat moet... Ik heb me gelijk ziek gemeld op mijn werk en volgende week vrijdag terug naar Schiettecatte om te kijken hoe het geneest. De hechtingen moeten 3 weken blijven zitten en hij stond erop om deze er dan zelf uit te halen. Wel lang hoor, 3 weken hechtingen. Dat betekent dus ook weer 3 weken niet sporten en afwachten wanneer ik weer aan het werk kan... Jammer dat dit nu nog gebeurt na 7 weken want het ging allemaal zo goed. Maarja, het is niet anders en bovendien had het nog veel erger kunnen zijn als ik langer had gewacht. Ik ben ook zooo blij dat mijn PC gelijk heeft doorgepakt! Hei zei: "Ik houd niet van pappen en nathouden. In dat geval had je grote kans gehad dat dit was uitgedraaid op een infectie en dat ik er uiteindelijk alles aan had moeten doen om de prothese te redden. Dan was je nog verder van huis geweest."

Wat dat betreft een hele grote chapeau voor mijn PC, het (verplegend) personeel en natuurlijk de kliniek zelf! Ik ben blij dat ik voor deze kliniek en PC heb gekozen, ook al waren zij niet de goedkoopste. Ze zijn het geld dubbel en dwars waard!

[A1972]

Hai Faye,

Goed van je dat je het ook onder deze topic hebt willen zetten. Als we andere dames met deze minder leuke topic ook maar een klein beetje er mee helpen...dan is het toch nog ergens goed voor geweest.

Meid wat een ellende zeg! En wat schrikken als blijkt dat het toch weer even open moet na 7 weken po. Ik hoop dat hiermee ook het probleem verholpen is. Ik vind het heel goed dat je pc direkt ingegrepen heeft. Inderdaad om erger te voorkomen. Het is nooit leuk om weer onder het mes te moeten,maar als je daarmee erger kunt voorkomen, dan is het altijd goed.

Ik ben 2 weken voor jou (16 dec) geholpen en op dit moment ziet het er gelukkig goed uit. Daar ben ik natuurlijk ook erg blij mee. Maar zo zie je maar dat het uiteindelijke herstel toch veel langer duurt dan de 6 weken die er voor staan. (basisherstel) Maar moet je ook eerlijk zeggen dat ik nu wel erg alert ben met ieder pijntje,steekje of wat dan ook.

Ik wens je een goed herstel toe en neem de tijd!

Groetjes,

A.

[goas]

Hoi, dit onderstaande verhaal staat ook in mijn eigen topic en op mijn profielpagina. Ik dacht dat het misschien handig kon zijn om een deel ervan ook onder dit topic te plaatsten voor degenen die zoeken op het onderwerp ontsteking.

Op 30 december 2011 heb ik een bv gehad en inmiddels ben ik 7 weken PO. Gisteren na het douchen wilde ik mijn littekens insmeren. Ik zag toen dat een deel van mijn rechterlitteken helemaal donkerpaars en opgezwollen was (Zie foto in mijn galerij). Ik schrok er best van en heb gelijk de kliniek gebeld, ook omdat mijn PC tijdens het vorige consult had gezegd dat ik het in de gaten moest houden.

De receptioniste nam gelijk contact op met de verpleegafdeling en deze belden mij al snel voor het maken van een afspraak. Ik kreeg verpleegkundige Susan aan de lijn en ik kon onderweg naar mijn werk gelijk even langskomen om naar het litteken te laten kijken. Susan wist eigenlijk ook niet precies wat ze ervan moest denken dus zij haalde de aanwezige PC, Dr. Oostrom, erbij. Deze zei dat ik het beste morgen terug kon komen om mijn eigen pc ernaar te laten kijken. Zij was van mening dat ik het tot die tijd in ieder geval moest verbinden met betadinegaas om te voorkomen dat de plek open ging met als gevolg gevaar voor infectie... Adrie stak ook zijn hoofd nog even om de hoek van het gordijn. Er moest natuurlijk weer geknuffeld worden en ook hij keek zorgelijk naar het plekje op mijn litteken. Hij zei dat hij dacht aan een hematoom... Afwachten dus wat Schiettecatte ervan zou zeggen...

Vandaag kon ik me tussen 10.00 en 10.30 melden bij de verpleegafdeling. Hanneke deed open en keek even naar mijn litteken. Ze vond mijn borsten heel erg mooi geworden. Wat een verschil! Zei ze. Ze vroeg of ze even mocht voelen. Natuurlijk mocht dat, haha... Daarna nam ze contact op met Schiettecatte en ik kon gelijk naar hem toe. Ik werd ook direct geholpen, echt heel netjes! Toen hij mijn litteken zag zei hij eigenlijk meteen dat hij het toch opnieuw onder narcose wilde gaan hechten. En wel direct want volgens hem was er sprake van een tijdbommetje... Natuurlijk was ik blij dat ik meteen geholpen werd, maar narcose zag ik toch echt niet zitten... Gelukkig ging hij er ook mee akkoord om het onder lokale verdoving te doen. Hij liep meteen naar de verpleegafdeling om te kijken hoe laat we op de OK terecht konden. Wauw, ik vind het echt super hoe betrokken deze man is bij zijn werk en bij zijn patiënten. Je hoort nog wel eens andere berichten over PC's.

Mirjam en de andere consulente kwamen ondertussen bij me zitten en zorgden dat alles verder geregeld werd. Super lieve meiden. Ik belde ff naar mijn mannetje om te zeggen hoe en wat. Hij dacht van te voren al dat het open moest dus hij was niet echt verrast.

Schiettecatte kwam terug met de mededeling dat het nog een half uurtje ging duren voor de OK beschikbaar was. Hij vertelde even in het kort wat hij ging doen en toen moest ik in de wachtkamer even wachten. Ik mocht alleen niet meer eten en drinken, dus een bakkie koffie was er helaas niet bij...

Rond 12.15 uur mocht ik naar de verpleegafdeling. Adrie deed de deur open en hij was weer zooo lief. "Ooo ben je er weer, wat zie je er weer mooi uit! He wat vervelend he dat je litteken niet meewerkt..." Ik moest mijn kleding uitdoen op mijn string en sokken na en ik kreeg een blauw operatiejurkje, een haarnetje en plastic sloffen. Erg elegant weer... En hup, gelijk te voet door naar de OK. Schiettecatte was daar al aanwezig, inmiddels ook omgekleed in zijn OK-outfit. Ik moest op de tafel gaan liggen met mijn armen gespreid. Daarna werd ik door de assistente ingesmeerd met jodium en werd ik afgeplakt met steriele doeken. Mn PC spoot de verdovingsvloeistof in rond het litteken en begon daarna meteen te snijden. De bloedvaatjes brandde hij dicht, wat stinkt dat zeg! Hij vertelde steeds wat hij aan het doen was. Hij heeft al het aangedane en ontstoken weefsel weggesneden en daarna kreeg ik 3 bovenhuidse hechtingen. Hij zei dat het litteken hierdoor minder mooi zou worden, maar onderhuids was geen optie omdat mijn huid zo dun is en dan zou ik een paar weken later weer hetzelfde probleem kunnen hebben. Nou dan moet het maar zo. De ontsteking was nog niet naar binnen geslagen en hij zei dat we er op tijd bij waren. Het kapsel zag er volgens hem al mooi uit. Hij zei nog dat hij heel blij was dat ik meteen gekomen was om te laten kijken zodat we verdere ellende voor konden zijn. Ik heb tijdens de ingreep helemaal geen pijn gevoeld gelukkig. Ik hoorde dat hij tegen de assistente zei dat het weefsel opgestuurd werd voor onderzoek. Ik ben eigenlijk vergeten te vragen waarom hij het wilde laten onderzoeken. Volgende keer maar even vragen dus.

Ik moet nu een week lang rustig aan doen en ik heb een zware antibioticakuur meegekregen: Amoxicilline, 4 tabletten per dag... Maar ja, ik heb alles over voor een goed herstel dus wat moet dat moet... Ik heb me gelijk ziek gemeld op mijn werk en volgende week vrijdag terug naar Schiettecatte om te kijken hoe het geneest. De hechtingen moeten 3 weken blijven zitten en hij stond erop om deze er dan zelf uit te halen. Wel lang hoor, 3 weken hechtingen. Dat betekent dus ook weer 3 weken niet sporten en afwachten wanneer ik weer aan het werk kan... Jammer dat dit nu nog gebeurt na 7 weken want het ging allemaal zo goed. Maarja, het is niet anders en bovendien had het nog veel erger kunnen zijn als ik langer had gewacht. Ik ben ook zooo blij dat mijn PC gelijk heeft doorgepakt! Hei zei: "Ik houd niet van pappen en nathouden. In dat geval had je grote kans gehad dat dit was uitgedraaid op een infectie en dat ik er uiteindelijk alles aan had moeten doen om de prothese te redden. Dan was je nog verder van huis geweest."

Wat dat betreft een hele grote chapeau voor mijn PC, het (verplegend) personeel en natuurlijk de kliniek zelf! Ik ben blij dat ik voor deze kliniek en PC heb gekozen, ook al waren zij niet de goedkoopste. Ze zijn het geld dubbel en dwars waard!

hoi,

ik heb ook in dat schuitje gezeten. bij mij moesten de hechtingen die keer ook 3 weken blijven zitten

is wel lang hé.

ik wens je nog een goed herstel toe

xxx

[Faye]

Thanks girls! Jij ook heel veel sterkte Goas, weet je al iets meer over je bloedonderzoek?

X Faye