ontsteking

[Jayro]

Hey meissie toch! Ik ben helemaal geraakt door je verhaal. Dat kun je in ieder geval goed overbrengen.

Wat een pch heb jij zeg! Ik denk dat het wel beter is dat je nu wordt geopereerd, in plaats van allemaal kuren. Maar leuk is het niet. Zou idd ook lekker even bij komen en rust houden.

Je lichaam vecht toch tegen onstekingen dus is het niet zo gek dat je moe bent.

Ik wens je heel veel sterkte voor morgen!

liefs

[A1972]

Goedemorgen allemaal,

Dank voor alle reacties en medeleven!

Gisteren wat later naar bed gegaan dan ik gepland had. Bij de verbandwisseling zag ik dat er links nog een gaatje bijgekomen is. Er komt ook wat etter uit. Rechts komt veel minder uit,maar dat zal het werk van de antibiotica wel zijn. Durfde gisteravond haast niet meer te kijken. Wel heb ik veel meer pijn dan ik de afgelopen dagen gehad heb.

Het duurde even voordat ik in slaap viel, veel gepraat met manlief over hoe nu verder. Als eerste straks herstellen en daar ook de tijd voor nemen. Op mijn strepen staan bij controles etc. Alert zijn op symptomen. Maar dat deed ik al wel.

Ergens vraag je je soms toch af, of je soms niet dingen anders had moeten aanpakken of zo. Eerder ingrijpen of zo. Als ik zo terug kijk, weet ik,dat ik er alles aan gedaan heb, om een goed herstel te beïnvloeden . Dat is toch een beetje 'het rare van de mens' , dat je toch iets of iemand de schuld wilt geven.....Het menselijk brein zit raar in elkaar. Net alsof ik zonder die borsten niet gelukkig was.

Ik heb vast geslapen en voor zo ver ik weet, niet gedroomd, had de laatste dagen vaak gedroomd dat de huid open scheurde en mijn protheses er uit vielen. Horror-scenario's..... zelfs onbewust ben je er mee bezig en weet je dat het niet goed zit..... Dan werd ik helemaal overstuur wakker. Met moeite kon ik er vanmorgen maar uitkomen en ik voel mij ziek. Heb een zware hoofdpijn en mijn lichaam voelt moe aan.

Ik weet nog toen ik wakker werd uit de slaapverdoving. Voelde me hondsberoerd....maar eenmaal onder de dekens gekeken was ik dolgelukkig. Mijn nieuwe borsten zaten er! Ondanks het ongemak van de eerste week en de pijn voel je je eindelijk op en top vrouw...want dat betekent het hebben van borsten voor mij....het is mijn vrouwelijkheid. Ik was er gelukkig mee, voelde me aantrekkelijk,maar bovenal op en top vrouw.

Ondanks alles heb ik mij 6 weken lang heel erg vrouw gevoeld. Haast euforisch.... Dan pas besef je wat het hebben van borsten voor jezelf betekent. Het is net of je een kind een snoepje voor houdt en het dan weer afpakt....

Ja...het is vandaag precies 6 weken dat ik ze gekregen heb.... 6 weken waarin geluk pijn en verdriet elkaar in hoog tempo afwisselden. Ik ben er zo moe van. Ik merk ook dat mijn lichaam heftig protesteert. Op exact hetzelfde tijdstip ( 10.30 uur) word ik weer geopereerd. Hoe zuur kan het soms zijn....

Ik weet het, ik voel het en ik zie het....

Waarom kan ik het dan nog niet accepteren..?

[marriebarrie]

oohh...meissie...ik denk dat het allemaal nog even te heftig is om het helemaal te bevatten

Ik wil je heel veel sterkte wensen voor vandaag.!!!

We denken hier op het forum allemaal aan je...

Dikke knuf

Marianne

[ikke59]

meissie

heel veel sterkte straks!

[Shaan]

Heel veel sterkte meid, ik denk aan je.

Liefs

[Marieke1984]

Heel veel sterkte meis, hoe zuur ook, het gaat goedkomen.

[Ingrid k]

*** Van mij ook heel veel sterkte toegewenst.... ik vind het echt heel erg voor je. Kan me voorstellen dat je er nu helemaal klaar mee bent. Hopelijk dat je snel geneest, en dat je over een paar maanden toch die prachtige borsten terug krijgt. Een vriendin van me heeft ook zoveel ellende gehad met haar prothesen een jaar of 4 geleden. Ook grote gaten met ontstekingen, prothesen eruit, spoelen etc. Ze heeft toen een tijd later (weet niet precies hoeveel er tussen zat) weer nieuwe prothesen laten plaatsen, en ze zijn nu supermooi. Ze zegt achteraf dat ze er toch geen spijt van heeft gehad en is supertrots op haar borsten. Maar die lange weg heb je nog te gaan, veel sterkte meissie...

Knuf van Ingrid.

[Femmy]

Heel veel sterkte zometeen en dat je maar snel een keer mag genieten van je boobs!

Iedereen hier leeft met je mee.

Liefs

[Gast Tutje]

wow tranen springen hier in me ogen, wil je heeel veeel sterkte wensen en een dikke knuffel

[Eefje]

Veel sterkte meis! Je word nu waarschijnlijk geopereerd, eerst maar goed herstellen nadien en weer helemaal opknappen en dan later komen die prachtige boobs die je zo graag wou er heus ook nog wel, maar dat zijn zorgen voor later! We denken allemaal aan jou!

[Doperwt]

Jeetje, wat een verschrikkelijk verhaal! Ik kan niet meer doen dan me aansluiten bij hetgeen de dames hierboven hebben gezegd. Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen voor de aankomende periode en ik hoop dat je over een tijd wel kan genieten van mooie borsten!

Liefs!

[deempje]

Heftig verhaal....hopelijk gaat het helemaal goedkomen na je operatie vandaag.

Zo erg komt het volgens mij niet snel voor, gelukkig maar...maar wel ontzettend balen dat jij het wel hebt moeten ervaren. Dit wens je niemand toe.

Hoop op een spoedig herstel voor je.

[A1972]

Hallo dames,

Ik ben net thuis ( 22:29 uur )

Vanmorgen waren we halverwege naar de WK, toen ik gebeld werd door de WK, dat ik pas om 15 uur geholpen zou worden ivm een miscommunicatie van de planning. Vervelend...maar ja niks aan te doen. Terug rijden was ook geen optie, dus we besloten de reis maar voort te zetten.

We hebben de auto geparkeerd bij de WK op het parkeerterrein en zijn daarna maar even het centrum ingelopen. Maar ik was te moe en voelde me te lamlendig om dit een paar uur volte houden. Uiteindelijk maar een terrasje gezocht en daar gezeten. Om 14 uur meldde ik me bij de WK. Was echt bekaf en koortsig. Na een kwartiertje wachten mochten we meelopen naar boven.

Op mijn kamer werd mij verteld dat het veel later zou worden dan 15 uur.

Ik was te ziek om te protesteren en dacht...ik wacht wel. Ik ben gaan zitten voor de tv, heb een glas water gedronken (ondanks dat ik nuchter moest blijven...maar dat duurde me nu al te lang...) en heb gewacht.

Ik was natuurlijk op van de zenuwen en ik was ook heel bang. Ik had een schat van een verpleegkundige. Zij begon met me te praten over hoe het toch zo mis kon gaan, wat het beste voor mij was en dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt. Ze was een en al begrip en nam ook alle tijd voor me. Luisterde echt naar me en gaf me antwoord op al mijn vragen. Een heel warm persoon,ondanks dat mijn man bij mij was, is zij ook een heel grote steun geweest vandaag.

Ik heb nog even met Dr Visser gepraat. Allereerst kreeg ik welgemeende excuses van haar omdat ik zo lang moest wachten in deze pijnlijke situatie. Het bleek dat er een nieuwe dame op het secretariaat werkt en dat zij mij om 10.30 had ingepland, terwijl complicaties met infecties altijd op het einde van de dag ingepland worden. Ze willen nl niet dat infecties etc (dus foute bacteriën) bij mensen komen die nog geopereerd moeten worden. Deze dame wist dit niet. Ik dus ook niet. Voor mij voelde het als uitstel van excecutie, al die tijd daar wachten voelde als een hel, je hebt te veel tijd om na te denken en je haalt je van alles in je hoofd.

Dr Visser wist nog niet dat de linkerkant ook open was. Dat is gisteravond pas geknapt. Zij legde me ook uit dat het beter is dat de protheses er uit gaan. Dat ze kweken gaan nemen van het vocht en etter,zodat ze kunnen zien waar het nu precies vandaan komt en welke bacterie het is. Ze vertelt me ook hoe ze het gaat doen. Ze opent de littekens, haalt de protheses eruit en gaat de holte spoelen. De littekens worden niet gehecht,maar blijven open,zodat het overige wondvocht er uit kan lopen.

Het begint me te duizelen en ik stamel dat ik dit helemaal niet leuk vind, ik loop al weken met open plekjes en gaatjes.....ik loop al weken te klooien met gaasjes en verbandjes, ....ik begin de weinige moed die ik nog heb, ook nog te verliezen. Het zweet breekt me helemaal uit. Vervolgens vertelt ze me ook nog dat het geen mooie littekens gaan worden, dat deze naar binnen toe getrokken worden, door de wondgenezing.

Manlief haakt in en vraagt hoe dit nu kan gebeuren, hoe het kan dat de linkerborst ook ineens opengaat...waarom het allemaal ineens in zo'n sneltreinvaart gaat.

Dat kon ze dus niet zeggen, het gebeurt niet vaak,maar sommigen hebben gewoon pech. Het kan een huidbacterie zijn, een jodiumallergie....feit blijft dat het al open staat sinds de hechtingen er uit zijn en dat het dus eigenlijk vanaf dag 1 niet goed zat.

Zoals Dr Visser het zegt, klinkt het logisch...maar ik ben al zo gebroken dat ik helemaal geen zin meer heb in logica. Ik ben ziek, voel me ook ziek , wacht al de hele dag, ben bekaf, heb koorts wat maar steeds hoger wordt....er moet wat gebeuren en wel nu.

Zoals ik het opschrijf zo voelde ik het.....ik wilde het gewoon achter de rug hebben.

Uiteindelijk werd ik om 17.45 uur opgehaald voor de OK. Ik was al vanaf 10 uur in Genk. Ik was doodmoe, mijn hoofd bonkte, ik was koortsig en had pijn. De dag duurde echt te lang. Ik moest op de tafel gaan liggen en toen kreeg ik de bibbers. Ik trilde, ik had het niet eens koud, en ik begon te huilen. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik was zo bang. Ik kon er niet meer om heen....ik raak mijn borsten kwijt.

Heel rustig begonnen ze me te bedekken met doeken en werd het infuus aangelegd. Alles ging vertraagd, veel trager dan met de vergroting. De verpleegkundigen praatten ook met me ,alsof ze in de gaten hadden hoe moeilijk ik het er mee had. Er werd gewoon echt de tijd voor me genomen. Dr Visser probeerde me gerust te stellen door nog met me te praten totdat ik huilend in slaap viel.

En daar ging ik.....in de achtbaan van de slaapverdoving. Ik besef maar half wat ik droom en plots hoor ik stemmen en voel ik doeken die van mijn lichaam afgehaald worden. Ik kan het niet plaatsen en zak weer weg. Ineens word ik weer wakker en stoei met een infuuslijntje wat in mijn gezicht kriebelt. Ik strek mijn arm uit en voel niks. Ik voel NIKS! Ik voel geen borst!!! Ik besef ineens dat ik geopereerd ben en dat ik daar lig, het is al klaar. Ik trek het laken omhoog en zie verband, ik zie dat ik plat ben. Op dat zelfde moment staat er direkt een verpleegkundige bij mijn bed. Aait over mijn bol en probeert me te kalmeren. Ik begin te huilen, heel hard en kan niet meer stoppen.

Het dringt tot mij door dat het voorbij is. Ze zijn er niet meer.....

Ik word naar mijn kamer gereden waar manlief op mij zit te wachten, hij heeft net een gesprek met Dr Visser gehad. Ik word overgeheveld op een ander bed en krijg het maar half mee. Ik voel me zo beroerd en tegelijkertijd ben ik nog helemaal versufd. Schijnbaar hallucineer ik, want ik denk ineens dat ik direkt naar huis moet , naar de kinderen. Ik vraag maar steeds hoe laat het is en zeg steeds dat we nog moeten eten. Ineens ben ik mijn man kwijt. Denk dat ik weer ingesukkeld ben en hij even snel koffie ging halen. Ineens bekruipt me het gevoel dat ik in de WK ben. Waarvoor lig ik hier ook alweer...? Ik ben helemaal door de war en kan niet helder denken.

Ik til het laken op....manlief komt net binnen met koffie....en ik voel en kijk onder het laken. Begin heel hard te huilen. Ben te versufd om goed te praten en ik glij weer weg.....

Een verpleegkundige loopt binnen en vraagt hoe ik me voel. Ik lig aan een infuus en voel dat het steeds wat helderder wordt. De tranen komen steeds maar weer. Het dringt tot mij door...het is echt voorbij. De verpleegkundige is erg lief en praat steeds met me, laat me ook huilen en luistert naar me.

Ze legt me dingen uit en neemt ook alle tijd. Legt me uit hoe ik de wonden moet verzorgen en dat het belangrijk is om hier goed van te herstellen en hier ook de tijd voor te nemen.

Ik was de laatste op de afdeling, dus het was rustig. Het infuus mag er uit en ik voel me redelijk goed, wel heel moe.

Ze helpt me met aankleden,als een klein kind laat ik het toe, manlief zoekt de spulletjes bij elkaar,want ik wil toch wel heel graag naar huis.

Ik moet eerlijk zeggen ; de hele dag wachten was hell! Maar ik was ook te ziek om te protesteren. Manlief wilde niet nog meer stress veroorzaken, dus nam het ook maar voor lief. Ik ben geweldig opgevangen door alle verpleegkundigen om mij heen,maar in het bijzonder toch door die ene lieve die op de afdeling was en mij verzorgde. Zij was er op het juiste moment,kwam steeds op het juiste moment binnen zei ook op het juiste moment de juiste dingen, zoals ze nu zijn. Soms pijnlijk,confronterend en hard zoals de waarheid kan zijn ,maar wel goedbedoeld en op een warme toon. Dat waardeer ik erg.

Dr Visser heb ik van een heel andere kant leren kennen,( voor zover als dat kan...) zij was ook erg lief en meelevend en bovenal duidelijk naar mij toe voor wat betreft mijn verwachtingen en angst.

De rit terug was erg vermoeiend. We hebben er al een lange dag opzitten.

In de auto zeg ik tegen mijn man dat ik toch opgelucht ben. Zo gek als dat nu klinkt...bedenk ik me net.

Dat ik nu het verschil voel van wat er niet klopte. Die druk is ineens van mijn borst af, ik heb andere pijn,gewone wondpijn. Zo opgelucht als ik me daarover voel , zo verdrietig ben ik als ik naar beneden kijk.

Een paar uur geleden zat daar nog een mooie volle C -cup. Nu is het mijn oude B-cupje, wat opgerekt is, veel slappe huid, maar ingepakt in verband. Ik ben weer zo plat als een jongetje. Dat vind ik heel erg. Het kost tijd om dat weer te accepteren. Het feit dat ik me ook opgelucht voel, maakt het accepteren misschien iets gemakkelijker.

Voor nu, ondanks alle pijn en verdriet, moet ik me vooral gaan richten op mijn herstel. Het heeft er flink ingehakt. Voorlopig ben ik thuis en ik heb nu al voor morgen een pyama-dag ingepland. Ik doe gewoon helemaal niks. Voor mij is dat heel erg moeilijk, want ik ben altijd erg actief.

We zitten gelukkig kort voor het weekend,dus dat vind ik wel fijn. We hoeven niks en ik heb de mensen waar ik het meest om geef om mij heen. Dat maakt het makkelijker om te ontspannen je en je over te geven aan het verplicht rust nemen.

Tot zover even mijn verhaal, ik heb er lang over gedaan om het te typen, omdat ik af en toe toch weer even moeilijk had. Een lieve vriendin belde tussendoor ook nog even om te vragen hoe het gegaan is.

Ik duik mijn bed in en hoop dat ik een beetje kan slapen.

Bedankt nog voor alle reacties!

[Eefje]

Hey meis, echt hartverscheurend je verhaal te lezen van vandaag, vreselijke dag voor je, zolang moeten wachten pffff, gelukkig ben je wel heel goed opgevangen daar door het personeel en dr. Visser. Wens je heeeel veeeel sterkte meis bij je herstel, hoop dat alles nu voorspoedig mag verlopen voor je, en bedenk meis dat dit tijdelijk is, een moeilijke periode waar je nu doorheen moet, maar ik ben ervan overtuigd dat je ooit je droomboezem zult krijgen meis! Nogmaals heeeeel veeel sterkte en een goed herstel!

Dikke knuff,

[rox89]

..

ik lees je verhaal met tranen in de ogen en enorme kippenvel.

dit wens je niemand toe ik vind het echt verschrikkelijk voor je!!

je droomwens die je zo cru afgenomen word.

wat een hel ben je doorgegaan en je kon niets anders dan het accepteren en je mee laten voeren op deze nachtmerrie.

ik hoop dat je de komende tijd een beetje doorkomt en je je snel beter gaat voelen en hopelijk snel weer terug mag voor nieuwe borsten.

weet niet goed wat nog meer te zeggen , maar denk dat iedereen hier aan je denkt!!!

liefs,

[Sendai]

Bij het eerste deel van je verhaal werd ik stil en had ik tranen in de ogen. Met je verslag van gisteren heb ik gewoon met je mee zitten janken... Als ik zie hoe waardig jij deze verschrikkelijke lijdensweg aflegt, kan ik me alleen maar bedenken dat jij een enorm sterke vrouw moet zijn.

Verder is het zoals hier al eerder iemand zei, je schrijft het ook allemaal zo 'mooi'. Als jij een soort van dagboek bij houdt over het verdere verloop, dan zou het me niet verbazen dat je een uitgever vindt die je verhaal het publiceren waard vindt.

Laat je voor nu maar lekker in de watten leggen en hoewel je hoofd daar nu absoluut niet naar zal staan, wens ik dat je droom ooit toch waarheid mag worden.

Dikke knuf!

[Ingrid k]

*** Hier ook een hele dikke keel en tranen over de wangen van je verhaal.

Wat heb je afgezien meissie, vind het zo erg voor je...maar een mens kan heel sterk zijn, je kunt meer aan dan dat je vantevoren gedacht had, en je zult hier sterk uitkomen! Inderdaad nu het schijt aan iedereen, en je richten op je herstel. Neem echt goed de rust, eet supergezond, zodat je wonden snel herstellen. Dan kun je naar de toekomst weer denken aan je mooie borsten, want die komen er echt wel! En maak je niet druk over een lelijk litteken, dat snijden ze straks allemaal weer weg en daar zie je dan niks meer van.

Sterkte lieverd,

Groetjes van Ingrid.

[ikke59]

pfff, meis wat een verhaal.

Ik hoop dat je heel goed hersteld.

en hoop ook voor je dat je over een tijd toch nog je droom kunt verwezenlijken!!

[A1972]

Hallo dames,

Dank voor alle lieve reacties.

Ik heb een rustige nacht gehad. Durfde niet op mijn zij te liggen, omdat het nogal pijnlijk was. Verplicht op mijn rug liggen dus. Ik was al bang dat ik niet zou kunnen slapen na een heftige dag als gisteren, maar wonder boven wonder was ik moe genoeg. Ik werd ook heel rustig wakker en ben eerst 5 minuten recht op gaan zitten voordat ik mezelf uit bed kon slepen.

Ik heb wel pijn,maar het is te verdragen. Sommige bewegingen gaan simpelweg niet, te pijnlijk. Verder schuifel ik door het huis als een oud vrouwtje. Soms voel ik wat gekriebel van wondvocht, wat zijn weg naar buiten zoekt. Ben licht in mijn hoofd en voel me wat slapjes. Drinken gaat goed, maar als ik wat eet,draait mijn maag zich om. Na het opstaan kon ik gelijk richting toilet. Flinke diarree. Alle rotzooi komt er uit en het zal ook wel deels de bijwerkingen van de antibiotica en slaapverdoving zijn. Zojuist weer een toiletbezoekje gedaan en het loopt me gewoon af. Ik ga er vanuit dat het lichaam zichzelf aan het reinigen is en alles er uit gooit wat niet goed is. Ik ben wel alert, hou het goed in de gaten. Denk dat ik vandaag maar gewoon op vruchtensap en water moet leven om de maag maar even te ontzien. Honger heb ik gelukkig niet.

Kids zijn naar school,manlief heb ik naar het werk gestuurd. Hij wilde graag voor mij thuisblijven,maar ik vind het prettiger als alles gewoon in het ritme blijft. Als ik alleen ben, kan ik mezelf ook laten gaan,want ik wil niet dat de kids mij zien huilen. Manlief kan er ook niet goed tegen. Ik wil ze ontzien. Ze weten het wel, ze zien het ook aan me, maar ik wil ze niet keer op keer met een huilende mama confronteren. Ze zijn lief voor me en ze helpen me waar ze kunnen. Manlief moet gewoon lekker gaan werken, daar kan hij zijn ei kwijt en is hij afgeleidt.

Gisteravond in bed nog heel even gepraat. Hoe fijn kan het zijn,als je je diepste gevoelens, je meest kwetsbare ik, gewoon kunt delen.

Ik vertelde, dat ik wel deels opgelucht was, dat mijn verstand me zegt dat ik moet herstellen en dat ik daar de tijd voor moet nemen. Dat gezondheid eerste prioriteit is en dat dat nog voor mijn borsten gaat.

Manlief is het daar natuurlijk mee eens. Geeft ook op een rustige manier aan dat hij een vergroting niet nodig vond,maar het wel begreep dat ik dit wilde laten doen. Dat hij mij daarom in deze beslissing gesteund heeft. Maar ook dat hij zich zorgen gemaakt heeft,toen bleek dat het herstel niet goed ging en alsmaar verslechterde. Dat hij ook zonder borsten zielsveel van me houdt. Dat ik nu ook nog,zoals ik er nu uitzie, evengoed nog mooi voor hem ben, als mens ,als partner. Dat die borsten voor hem niet het belangrijkste zijn,maar dat ik dat ben, zoals ik ben.....

En natuurlijk kwamen de tranen weer, ik heb nog nooit zoveel gehuild als gisteren. Ik voel me leeg,kaal en verminkt. Ik weet dat het goed komt en dat het zijn tijd nodig heeft. Ik heb nog niet onder het verband gekeken, dat durf ik niet. Maar ik voel het.... Ik voel de slapte van de huid, ik voel dat er niks inzit en ik voel de wonden. Voelen is beseffen. En beseffen doet pijn. Ik jank en gil van binnen.....maar ik moet het accepteren. Tis moeilijk en keihard.

Een reconstructie van alles is nu niet aan de orde en ik wil er niet eens aan denken. Vanavond moet ik de wonden uitspoelen en een verbandwissel doen. Ik moet kijken hoe het eruit ziet en of het er goed uitziet. Maar ik ben er nu al angstig voor. Ik durf niet. Ik wil het niet zien ,ik wil het niet weten.

Manlief heeft aangeboden het voor me te doen, dan hoef ik niet te kijken. Lief van hem. Maar ik weet dat ik dat zelf moet doen. Ik moet er door heen.

[Sendai]

Vruchtensap is behoorlijk belastend voor je maag, beter is iets milkshake-achtigs dan.

[Marieke1984]

Ik heb zelden iemand zo dapper en tegelijkertijd zo kwetsbaar gezien....

Als er iemand is die hier doorheen komt, ben jij het wel. Ik ken je natuurlijk niet, maar uit je stukjes spreekt zo´n kracht dat het niet anders kan.

Fijn dat je man er voor je is, leun maar lekker op hem.

Liefs

[shoompie]

Wijffie,

ik ben gewoon sprakeloos en weet ook niet zo goed wat neer te zetten.

tranen kwamen gewoon in mijn ogen naar het lezen van je ok verslag.

Ben wel blij voor je dat je een man hebt die je zo goed steunt.

Doe rustig aan en luister goed naar je lichaam.

Sterkte.

Dikke knuf van Shoompie

[hutsefluts]

hoi hoi lieverd

ik heb het met je te doen ik hoor het graag en leef met jullie mee je bent een topperd

je oud collega en vriendinnetje jo

[marriebarrie]

meissee,wat fijn dat je van die lieve mensen om je heen hebt.

En wat is je man begripvol en lief.

Ja,ik denk dat het een soort rouw proces is war je door heemn moet.

Maar denk dat als je je al beter gaat voelen en niet zo ziek dat je dan weet waarvoor je het gedaan hebt.

Ik ben benieuwd wat je kweekjes zeggen,waar het aan gelegen heefd.

Neem lekker je rust!!...Goesd blijven drinken alle viezigheid uit je lichaam spoelen.

Ik wens je sterkte vanavond bij het uitspoelen van de wonden.

Ik hoop dat je snel opknapt

Een virtuele knuffel van mij

[chimpie]

Heel veel sterkte meisje!