Borstvergroting en het hebben van een eetstoornis

[Sabia]

Hoi dames,

Ik vraag me iets af, mede ook door een stuk eigen ervaring en beleving.

Hoeveel meiden willen slank zijn maar toch grote borsten hebben?

Want dat is mooi toch? Maar wel heel dubbel eigenlijk.

Ik heb zelf 7 jaar een actieve eetstoornis gehad. Om precies te zijn had ik anorectische boulimia wat inhoud dat ik periodes af wisselde met anorectisch gedrag ( niet of weinig eten ) en normaal eten wat ik weer overgaf ) ook flink wat dieetpillen en laxeermiddelen gebruikte en overmatig sportte.

Nu ben ik er gelukkig al bijna 10 jaar weer vanaf.

In hoeverre je daar nog vanaf komt natuurlijk. Ik zal altijd bang zijn om dik te worden en ga dat ook nooit worden.

Maar in ieder geval heb ik geen ondergewicht meer en breng ik mijn leven niet meer in gevaar voor " het ideale lijf "

Alhoewel ik nooit dikke memmen heb gehad waren die toen al helemaal ver te zoeken.

Maar die wilde ik wel hebben dus kwam er een borstvergroting.

En dat is het dubbele hieraan.

Hoever gaan wij vrouwen voor een mooi lijf en waarom ?

Ik heb dit niet veel mensen verteld in mijn leven maar ik heb het gevoel dat ik hier niet de enigste ben en dit onderwerp wel kan aansnijden

[Marisjuh]

Heey meid,

Ik vind het een beetje gek om te zeggen maar ik heb vanaf mn twaalfde eetstoornis.

Ong vanaf mn 12e tot aan 15e slaagde ik er goed in om weinig te eten en veel te sporten, gevolg woog maar 43 kg met mijn lengte van 1.76 met maatje minder dan 34. Ik vond mezelf nog dik! Uieindelijk naar de huisarts geweest en moest binnen aantal maanden wat bijkomen zou anders naar een kliniek gegaan zijn. Gelukkig sloeg bij mij het knopje om en nu zit ik op 57 kg maar ben ook bang om ''te dik'' te worden. Helaas heb ik er nu ook last van en heb momenten dat een stemmetje in mn hoofd weer even de macht heeft, gelukkig gaat het veel beter! Helaas zal dit wel altijd zo blijven

Net als jou waren borsten ver te zoeken hihi maar nu met bv zijn ze er dan

De reden waarom ik dun wilde zijn? Het is/was mooi? Ik was toendertijd erg onzeker en hoe dunner ik werd hoe zekerder en mensen vonden me echt een model! Nou groter compliment om door te gaan was er niet

De media heeft op mij veel invloed gehad en nog steeds! Vrouwen kunnen dus erg ver gaan voor ''het'' perfecte lichaam. Al is ieder mooi hoe hij/zij eruit ziet! En gelukkig komt dat ook steeds meer in de media en nieuws!

Je bent niet de enigste meid maar net als jou weten maar 2 mensen in real life wat er in mij omgaat

[marriebarrie]

ik heb vroeger door ziekte ook een soort anorexia gehad.Ik deed het niet bewust maar kon door stress en depressie niet eten.

Ik woog op het lichts 45 kilo bij een lengte van 1.77....echt niet gezond.Mijn botten staken uit ,uitstekende heupen,schouders,dunne nek,en altijd koud,ik voelde me slap,geen enegie en altijd moe.

Ik zat net in de puberteit,borsten had ik niet,begon met een AA cup.Als ik er aan terug denk vreselijk eigenlijk. Op mijn 18 de kwam het idee van een borstvergroting al op.

Ondertussen was ik omdat het beter me ging(is een heel lang verhaal)al een beetje aangekomen was begonnen met pap eten en dat ging steeds beter.Mijn borsten werder wel voller maar niet groter.Ik had mijn vriend al leren kennen.

Ik ben toen op eerste consult geweest bij een vrouwelijke arts in het ziekenhuis in Haarlem.

Ze keek naar me,voelde hier en daar,en toen zei ze dat er niks mis met me was en dat ik maar niet zoveel in de bladen moest kijken.Ik zei nog dat ik er wel problemen mee had,en zij besloot dat het "niet nodig"was.Ik heb vreselijk gehuild.Ben bij een andere arts geweest en nog bij dr selms.maar goed toen ging ik op mezelf samen wonen en ging al het geld daar in.

Ja,dan krijg je kinderen,maar mijn borsten werden er echt niet groter van.bij mijn zoon 4 weken borstvoeding gegeven,dat ging nog,maar na mijn dochter 3,5 jaar gegeven te hebben was het echt super lelijk.Ik voelde me er dood ongelukkig mee.

Ik vond het me echt niet waard om mooie lingerie te kopen want ja ,er zat immers niks in.Mijn eigenwaarde is altijd laag geweest.Meer dan ik zelf dacht en ja die bv maar daar hadden we geen geld voor.

Vorig jaar dec vroeg mijn vriend mij ten huwelijk,ik was super blij.Maar goed toen kwam die ellende met die jurken was op internet aan het kijken,die kon ik niet aan,en die ook niet om te janken gewoon.In eenstrapless krijg je zo een geul vanboven omdat het niks vult.En dan kan je wel opvullen maar zag mezelf al helemaal die trap af komen dat ik struikel kipfilets eruit!ooh wat erg.Hlemaal niet perfect en voor mij een rede om het niet door te laten gaan.Dus toch maar eerst mijn borsten gedaan,eindelijk ben er zo blij mee.Er was al veel geregeld voor de bruiloft.Heb het allemaal zo afgezegd.Geen moment spijt van gehad.

Voor mij was het niet perfect om in een lege jurk te trouwen.Dan had ik de fotoos bekeken en gedacht leuk maar jammer van die tieten.

Op straat hoorde ik mensen(mannen) denken.Leuke meid maar jammer van die tieten.Ik wilde me gewoon sexy voelen en mooi en dat was ik in mijn optie zonder boobs niet.Wil me mooi met sex voelen zonder te denken sla dat maar over,mooi voor mezelf en voor mijn vriend.En dat ben ik NU.Ja ,ik weet ben nog niet perfect,ik zou toch wat slanker willen zijn maar dat is zo moeilijk ben aan de andere kant al blij dat ik niet meer zp mager als toen ben.

Maar goed wat is perfect,iedereen heeft wel iets wat niet perfect is!Waarom willen we eigenlijk perfect zijn.Zijn we dan een leuker persoon,voor wie doen we het voor ons zelf of voor de buiten wereld?Je bent wie je bent zeggen ze maar toch waarom willen we dan nog leuker en mooier gevonden worden?

Ik denk dat perfectie in je hoofd zit,en zolang je zo denkt dat er geen einde aan komt.de onzekerheid wat mee speelt helpt ook niet echt.

Ik heb nu mijn boobs,ze zijn niet perfect maar ben er wel blij mee en ach jaa...ik ben ook niet helemaal perfect dus daarom passen ze zo goed bij me lol!

Dus meiden je moet doen waar je je goed bij voelt zolang het je zelf niet schaad en geen obsessie word.!

maar door een paar tieten ben je toch weer een stukkie dichter bij je doel?

De doel van perfectie.

En het geeft weer een enorme boost van zelf vertrouwen,teminste bij mij wel!!

[Lady]

Een paar jaar geleden had ik ook last van een eetstoornis.

Ik heb altijd al stevig in mij vel gezeten (nooit overgewicht, maar ook geen spillebeentje )

In die periode Ik at bijna niks meer en het weinige dat ik at, gaf ik steeds terug over.

Bij mij begon het met supergezond eten, veel water drinken en overdreven veel sport ( ik was heel de dag in de weer met fietsen, lopen, .. ik was echt geobsedeerd door afvallen), en het eindigde met amper iets eten en mede door de complimentjes die ik kreeg van: " wauww je ziet er fantastisch uit!!!" en "wat een prachtig figuurtje",... Dit stimuleerde me enkel nog om nog minder te eten, maar niemand wist hoe erg het eigenlijk met mij gesteld was.

Toen ik op een dag ik alles tegen mijn mama verteld had ( ze had dit al even in de gaten en was ook erg bezorgd)zijn we direcht naar de huisarts geweest en die vertelde mij dat het niet erg was dat ik zo weinig at, zolang ik maar een gezond gewicht had

Dus ik bleef gewoon verder doen...

Dit ongeveer 1,5 jaar tot ik allerlei kwaaltjes begon te krijgen zoals overdreven vermoeidheid, ik zag heel bleek, mijn regels bleven zelfs uit

Toen heb ik voor mezelf uitgemaakt dat het zo niet verder kon en ben ik beetje bij beetje terug meer beginnen eten, van de ene dag op de andere

Nu zijn we enkele jaren verder en van mijn eetstoornis is niks meer te merken. Lichamelijk ben ik terug helemaal gezond maar mentaal zal ik altijd met onzekerheden blijven zitten. Ik zal altijd het "dikke meisje" in mijn hoofd zijn. Terwijl ik met mijn 1.70m en 65kg niet zoveel te klagen heb

De oorzaak van dit alles is dat wij vrouwen het hard te voorduren krijgen.

Eens je in het middelbaar onderwijs terecht komt, stap je recht in een groep met allemaal onzekere pubers. En vrouwen onder elkaar zijn hard. En dan steeds de toenemende druk door onder andere modeblaadjes, affiches met mooie slanke vrouwen met grote borsten,.. Hoewel je weet dat dit meestal photoshop is krijg je toch het gevoel dat je niet normaal bent omdat je er niet zo uitziet. Hoewel dit meestal het ideaalbeeld is, vind ik daarom een mooie goedgevulde vrouw met rondingen niet minder aantrekkelijk ( ik ben trouwens 100% hetero hoor ) Ik denk ook dat vrouwen hier meer last van ondervinden dan mannen. Ik heb bijvoorbeeld altijd het gevoel dat ik "perfect" moet zijn. Kom ik 3kg aan dan krijg ik al direct opmerkingen van "oei je bent precies bijgekomen"; val ik 5kg af is het weer van " wauw je ziet er stralend uit". Vrouwen leven gewoon continu onder druk ivm hun uiterlijk.

Om een lang verhaal kort te maken komt het er gewoon op neer dat ik denk dat iedere vrouw wel last heeft van onzekerheden. Sommigen staan hier sterker in dan anderen.

De ene vrouw aanvaard zichzelf gewoon zoals ze is, terwijl andere vrouwen misschien eerst moeten leren van zichzelf te houden en zichzelf mooi te vinden, al dan niet dmv een cosmetische ingreep.

Ik ben zelf enorm blij en fier dat ik mijn eetstoornis op eigen houtje overwonnen heb en ben blij dat jij er ook over bent! Als ik terug denk aan die tijd schaam ik mij soms een beetje omdat ik mijn lichaam in die tijd zo heb uitgeput Maargoed heb ik er geen blijvende schade aan overgehouden.

Maar ik heb hier veel uit geleerd en zal deze fout (hopelijk) nooit meer opnieuw maken. Nu lijn ik ook, op een gezonde verantwoorde manier en voel me beter in mijn vel dan ooit.

Groetjes lady

[Janine]

Hallo meiden,

Ik herken mijzelf in jullie verhaal .

Het begon bij mij ook in de puberjaren. Wist op een gegeven moment van alles wat ik at precies hoeveel calorien erin zat. Dat hield ik de hele dag bij en mocht van mezelf vaak maar 1500 calorien hebben.

Later ben ik wel meer gaan eten maar compenseerde dit met gigaveel sporten. Waardoor ik maat 32 had en bij 168 zo'n 48-50 kilo woog. Hebmijn BMI een keer laten meten in de sportschool en die zat ergens bij de 9. Het BMI van een topsporter had die man het over...

Nadat ik twee kinderen heb gehad, en twee keer 14 kilo aankwam (vreselijk vond ik dat), en zonder moeite kwijtraakte (met borstvoeding). Ben ik veel makkelijker geworden. Vooral tijdens de borstvoeding kon ik eten wat ik wilde en ik bleef slank. Ik sport ook nog steeds helemaal niet, mijn twee kindjes kostten mij genoeg energie, en ik eet gewoon waar ik trek in heb.

Maar ik blijf er wel op letten hoor. Ik wil nooooooit te dik worden, dat past echt niet bij mij.

Maar calorien tellen, pfffff gelukkig is dat uit mijn hoofd.

Liefs Janine!

[Lady]

zoooo herkenbaar allemaal!!

vooral het verhaal van Marisjuh en Janine!

Echt gek dat mensen je zo aanmoedigen terwijl dit net de onzekerste periode van je leven is.. Ze moeten toch vermoeden dat er meer aan de gang is :s Ik zou dat toch direct doorhebben..

[Sabia]

Oh dat calorieën tellen herken ik ook. Had een heel boek erover en in de winkel rekende ik zelfs al snel de calorieën uit. Helemaal gek eigenlijk.

Ik heb trouwens ook een half jaar in een kliniek voor eetstoornissen gezeten.

En op mijn dieptepunt woog ik 47 kilo bij een lengte van 1.73 m.

Nu weeg ik 63 kilo en ben ik weer gezond

Dat was ik toen absoluut niet!

Tuurlijk zijn we onzeker anders zouden we maling hebben aan de opmerkingen van andere.

In het begin had ik het niet eens door en dacht dat ik gewoon aan het lijnen was.

Het gaat heel geleidelijk en van kwaad tot erger.

Het is gewoon een rotziekte

[mii18]

Wow, vind het heel knap dat jullie je verhaal hier zo vertellen..

Zelf heb ik er gelukkig nooit last van gehad, ik vind het daarom ook erg moeilijk voor te stellen om zo mager te zijn en toch jezelf dik te zien!!

Zelf zou ik ook wel wat kilootjes eraf willen, vooral aan me buik, maar verder vind ik mezelf goed zo.

Ik vind het juist mooier staan als je niet super dun bent, een mooie volle kont is ook wel nice!!

[rox89]

hey meiden,

wat verschrikkelijk om te lezen hoe toch best wel veel meiden door het ideale beeld gefixeerd zijn.

jullie hebben het allemaal heel moeilijk gehad en zo te lezen gaat het met de meeste van jullie nu gelukkig goed! ik hoop echt voor ullie dat je jezelf leert accepteren zoals je bent.

iedereen is onzeker en ijdel daar kom je nou eenmaal niet onderuit. maar dat het zodanig erg word dat je bezig bent jezelf langzaam te doden voor het perfecte lijf wat niet bestaat en dus nooit gaat komen is heel erg!

respect voor de meiden die "ervanaf" zijn!!.

ik heb zelf een schildklier ziekte gehad, waardoor ik in 3 weken tijd opeens 25 kg kwijt was. ik moest letterlijk eten voor mijn leven, ik deed de hele dag niets anders dan spugen, eten en op het toilet zitten (diarree).

ik bleef maar afvallen en afvallen in de ochtend was ik altijd kilo's lichter omdat ik niet eten kon in mn slaap. ik vond het doodeng want kwijnde letterlijk weg. ik moest heel de dag eten en voelde overal mijn botten steken, zitten deed zeer aan mn "bilbotten" . toen de arts erachter was dat het mn schildklier was slikte ik veel medicatie en zolng ik er veel bij bleef eten, viel ik iig niet meer af. later is mijn schildklier stilgelegd met radio actief jodium en nu gaat alles gelukkig weer perfect.

ik eet normaal , maar als ik ineens een paar kilo te snel kwijt ben word ik toch altijd wel angstig. ik ben nu niet zo slank meer (1.70 en 64kg met boobs van 1 kg ) maar ik wil ook nooit meer onder de 59 kg komen (woog rond 40 kg),m vanaf dat gewicht naar beneden toe voel ik me verschrikkelijk. wat mij betreft geen ideaalbeeld om mager te zijn ( mensen dachten opeens ook dat ik 14 jaar was, omdat al mn vrouwelijke vormen heupen, borsten ed verdwenen waren)

dus ik heb een klein beetje reserve en die hou ik graag.. want je weet nooit waar het goed voor is

dus ja ik dacht even mijn verhaal delen en de andere kant van het verhaal laten zien.

xx

[Marisjuh]

Ik herken me ook in die calorrieen tellen verschrikkelijk alles willen weten!!! en inderdaad boven de 1500 was een straf... zou minstens 2 rondjes harlopen zijn als ik er boven zat

Ik vind het eigenlijk ook wel heel dubbel het ideaal beeld, dun maar flinke voorgevel dit gaat gewoon niet samen (meestal) Maar ik vind een volle vrouw best aantrekkelijk!

Ik hoor alle manen om me heen zeggen: Niks is zo aantrekkelijk als een vrouw die straalt dat ze gelukkig is met haarzelf!! Dus ongeacht dik dun, groot klein. En dit klopt! Ik heb dagen dat ik echt helemaal happy ben , mn vriend zit het meteen en de omgeving ook (krijg complimenten van o wat straal je wat zie je er leuk uit!!)

Ik denk dus dat niemand ideaal hoeft te zijn, zolang je maar tevreden met jezelf kunt zijn (helaas is dat soms even moeilijk om te vinden )

[Sabia]

Ik vind het echt super dat jullie je verhaal met mij willen delen

Ik heb echt even getwijfeld of ik het hier wel neer zou zetten.

Blijft toch een lastig punt om over te praten omdat het zo moeilijk te bevatten is voor mensen die dit niet hebben gehad

@rox jee wat erg ook als ik jou verhaal lees. Jij had geen keus en ik kan me voorstellen dat je je haast niet voor kan stellen dat mensen dit met met opzet doen.

[girltalk_]

RESPECT hoor meiden

Om dit zomaar weg te zetten het is toch niet iets wat je met iedereen deelt..

Of ik mezelf hier in herken jawel..

Ben ook ontzettend bang om weer dik te worden.

Marisjuh zegd het al wat je uistraalt dat ben jij...je schoonheid..

Maar de weg en het ideaal beelt er naar toe kan heel veeleisend zijn..

Maar respecteer jezelf dat je het toch hebt ingezien hoe moeilijk ook..

Voor een ieder slank/voloptieus/gezet/lang/klein geld jij bent wat teld

niet wat een ander er van vind..

Alhoewel dat ideaal beeld wel door de media bepaald word en heel snel

word over genomen door anderen..

Nogmaals respect en weet zeker dat jullie er allemaal super uitzien

Liefs Simone..

[Femmy]

Ik kom ook maar even mijn verhaal doen

Hier nog iemand met een eetstoornis, NAO (anorectische/purgerende type), sinds men 19de dus nu zo’n 10 jaar. Calorieën tellen en wist en weet nog steeds hoeveel in alles zit, als een bezetene sporten, dieetpillen, laxeer, braken enz enz Heeft me bijna men leven gekost…Vorig jaar bijna het hele jaar in een kliniek gezeten. Nog steeds niet beter en of je dat ooit wordt? Dat denk ik niet, al kan je het zoals Sabia zegt inperken maar dik zul je nooit worden… Je blijft in bepaalde situaties een vertekend zelfbeeld houden, de ene dag zie je je ware ik en de andere dag je eetgestoorde (dikke) ik. Mijn bmi is ook gezond en weeg nu rond de 58/59 kilo. Dit probeer ik zo te houden want men leven in gevaar brengen wil ik niet meer, maar een echt makkelijke weg is het niet. Je moet sterk zijn en proberen er niet aan over te geven, want die sluimerstem zal er altijd zijn.

De eetstoornis is niet (echt) gekomen door het ideaalbeeld, maar door gebeurtenissen in het verleden. Eten en het niet eten was/is voor mij een oplossing voor de omgang met mijn emoties en hoe ik kon/kan omgaan met situaties.

Mijn zwangerschap en eetstoornis hadden ook de nodige sporen nagelaten op mijn boobs. Klein en helemaal leeg… Bij mijn consult in januari mijn pc ook verteld van mijn eetstoornis, dit was voor hem uniek. Een vrouw met een eetstoornis die wel een leuke voorgevel wilde, hij had dit nog nooit eerder meegemaakt. Ik vertelde dat de boobs een cadeautje voor mezelf waren, na een zeer zware strijdt en de weg naar mijn nieuwe ik en een nieuwe start. Hier had hij wel bewondering voor.

[Marisjuh]

Femmy meid ook voor jou veel respect

Ik denk net als jou dat we er altijd last van zullen houden, gelukkig weten we wanneer het gevaarlijk word en moeten stoppen. En hebben we lieve mensen om ons heen die willen helpen

Liefs

[Femmy]

Heb ook respect voor jou en voor iedereen met een eetstoornis die deze probeert te overwinnen!

Precies altijd zul je het houden, het blijft zeer gemeen op de achtergrond maar gelukkig weet je wanneer het gevaarlijk wordt en je moet stoppen. Hulp uit je omgeving helpt natuurlijk ook, mensen die aan de noodbel trekken van let je op het sluimert weer. Dan wordt je weer even wakker geschud en terug in de realiteit gezet. Het is fijn zulke mensen in je omgeving te hebben. Niet iedereen zal het snappen, weet er helaas alles van, maar met steun bereik je al zoveel.

[cindy098]

wow... echt heel veel respect voor jullie dames!

vind t knap dat jullie dit hier vertellen..het is toch niet niks.....

ik ken dit probleem niet echt zozeer, in die zin van ik had geen eetstoornis, maar ik kwam gewoon niet aan.....ik kon eten wat ik wou en ik kwam geen kg aan..mensen dachten dat ik een eetstoornis had omdat ik zo mager was, 173 en woog rond de 38/40 kg.

ik kon er niks aan doen en dat vond ik heel erg...later bleek dat dit door stress kwam en toen ik eenmaal verhuist was(weg van mn oude leventje en de stress)kwam ik gestaag een paar kilo aan gelukkig.....maar ook niet veel ik ben nog steeds dun alleen mn buikje nie haha daar mag wel iets vanaf..maar wou dat mn benen en mn kont iets dikker werden maarja...

vreemd idee eigenlijk ik WOU juist aankomen maar dat kon gewoon niet....

ik hoop dat jullie er allemaal 'vanaf'blijven en jezelf gewoon mooi vind zoals je bent

liefss

[Femmy]

Tnxxx lieve Aardbeitje!!! Alleen soms denk ik geheeeeel anders, maar dat is die kronkel dan...

xxx

[Pat]

zo zie je maar dat er meer meiden zijn die hiermee worstelen, ikzelf niet , maar je hoort het toch wel veel om je heen, vind ik. Ik zelf heb het toch anders, ik ben altijd mager geweest, 1.75 lang en rond de 45 en wat later 50 kilo. En dan heb je altidj van die mensen, jee wat ben je doen, ben je ziek, wel goed eten hoor, bla bla bla. Maar ik kwam niks aan en als ik gestrest was of iets in me leven liep niet lekker dan at ik niet, kon ik gewoon niet. Nadat ik me kinderen heb gekrgen ben ik pas aangekomen, ik weeg nu 64 kilo, maar nog steeds heb i kdat beeld van te dun zijn.. Ik eet wat ik wil , maar kom niks meer aan, en ik zou er zo nog wat kilo's bij willen hebben.. Een kont en heupen heb ik altijd wel gehad, maar geen borsten. Nu heb ik die dus wel, maar zie nog steeds mezelf als te mager. Dus ik kan me wel voorstellen hoe het ook anders kan zijn, dat je jezelf te dik blijft vinden terwijl dat niet zo is..

Wel heel veel respect dat jullie hier je verhaal doen en steun aan elkaar hebben. En als ik foto's van jullie bekijk, die erop staan, zien jullie er allemaal stuk voor stuk goed en slank uit.. xx Pat

[Sabia]

Ik denk dat er toch aardig wat meiden zijn die hyper slank willen zijn maar niet hun voorgevel kwijt willen.

In mijn groep in de kliniek voor eetstoornissen zaten er sowieso al drie incl. Ik die een BV hadden ondergaan.

@ pat. Wat jij hebt gehad is ook een vorm van anorexia. Ik weet alleen niet meer hoe het heet.

Er zat iig een meisje in mijn groep die dit ook had.

[Pat]

ik ben er nooit voor naar een huisarts gegaan. En ik moet zeggen mijn moeder deed er ok niet zoveel mee, ze zei altijd, ach joh dat komt wel.

Een vriendin van mij heeft 6 jaar geleden haar bv gedaan, ze heeft ook eetstoornis, maar toen haar gewicht 2 jaar hetzelfde bleef en niet meer zo op en neer schommelde, wilde ze ook graag borsten. Dus je hoort het toch wel

[Xanaa]

Jeetje meiden ik ben er een beetje stil van ...

Wat knap dat jullie je verhaal hier delen en bespreekbaar maken!

Wat ontzettend jammer dat wij vrouwen zo onzeker over ons uiterlijk zijn, dat sommigen zelfs een eetstoornis hierdoor krijgen.

Gelukkig heb ik geen eetstoornis, maar ben wel altijd met mijn gewicht bezig. Ik sta iedere ochtend op de weegschaal en zorg ervoor dat ik niet zwaarder word.

Ik ben één keer door een heftige periode van 61 kg naar 54 kg gegaan binnen een paar wkn.

Daardoor werd mijn hele immuunsysteem verstoord en ben ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis, ik heb toen kantje boord gelegen.

Daarna zaten de kilootjes er gelukkig zo weer aan. En toch denk ik nog weleens, toen was ik echt mooi slank!

Ik merk wel naarmate ik ouder (en ook wijzer hihi) word, hier steeds meer rust in krijg.

En nu na 4 kindjes te hebben gekregen veel meer schijt eraan krijg wat een ander wel niet zal denken.

Ons "ideaalbeeld" wordt niet alleen door de media bepaalt, maar voor een groot deel door ons vrouwen zelf. We moeten wat minder streng voor ons zelf zijn en meer kijken naar wat we wel hebben

[Femmy]

Ons "ideaalbeeld" wordt niet alleen door de media bepaalt, maar voor een groot deel door ons vrouwen zelf. We moeten wat minder streng voor ons zelf zijn en meer kijken naar wat we wel hebben

Heel goed gezegd Xanaa!!! Sluit ik me echt geheel bij aan.

[Sabia]

Daar ben ik het ook helemaal mee eens xanaa.

[Marisjuh]

Prachtig

[esie21]

Hai dames,

ik weet precies wat voor een KUT ziekte dit is niet omdat ik het zelf heb gehad maar mijn zus heeft dit gehad op haar ergst woog ze nog maar 36 kilo met 165m zelfs de artsen in het ziekenhuis konden niets meer voor der doen. ons hele gezin heeft hier onder geleden. het was een heftige periode in het leven tot op de dag van vandaag heeft ze er nog steeds last van ze heeft alleen nu geen anorexia norvosa ofzo maar bolumia eten eten eten en dan overgeven. deze ziekte zal voor altijd bij haar zijn ze zal nooit meer beter worden. en helaas is dat zo bij alle dames en heren die anorexia op het ergst niveau hebben gehad.DIT WENS IK NIEMAND TOE KUT ZIEKTE,.,.