Chantal : 14 augustus 2008 : Dr. Koopmann : Medisch Centrum Scheveningen

[Gast Chantal]

Ja jaren wikken en wegen en frustraties hebben gehad hak ik half april tijdens een gesprek met mijn moeder de grote knoop door; Ik ga voor een BV! Ik ben de kleine boobs spuug en spuug zat en walg van mezelf. Bij elke mentrustruatie ben ik blij als ze een halve milimeter groter zijn geworden en in de media zoek ik mede kleine boobs mensen (Keira Knightley) om mezelf er van te overtuigen dat ook ik happy ben met mijn kleine voorgevel. Maar ik April ben ik dat allemaal zo ontzettend zat. Wie hou ik nou voor de gek? Ik ben niet blij met mezelf en wil nu de boobs waar ik zolang naar verlangde. De eerste stap is gezet.

Een paar dagen later bel ik naar Medisch Centrum Scheveningen. In al die jaren van twijfels en nadenken er over (Ik ben dan jong, 21 op dat moment, een BV is al regelmatig door mijn kop geschoten. Maar nooit gedaan omdat het moment er nog niet rijp voor was ) was al snel duidelijk dat ik naar MCS zou gaan. Een goed aangeschreven kliniek en positieve feedback van een kennis die daar ook is geholpen.

Ik heb een consult voor op een woensdag en omdat ik bel als ik op mijn werk zit heb ik direct de ogen op me gericht. Kan mij het schelen. Ze komen het toch al te weten.

Woensdag 16 april zit ik samen met mijn moeder in de wachtkamer van MCS. De zenuwen gieren door mijn lijf, maar geen arts te bekennen. Bij navraag blijkt dat ze niet aanwezig is en verzet ik mijn consult naar de zaterdag er op. Dit keer heb ik mijn consult bij dhr Koopmann en ga ik weer terug naar mijn werk. Flink balend. Eenmaal daar belt de arts me nog op om me te bedolven onder verontschuldigingen en dat ze blij is dat ik de kliniek nog eens kans wil geven.

26 april zit ik weer in de wachtkamer en dit keer duikt de arts wel op. Ik begeef me op dat moment in een grote bel en de helft gaat langs me heen. Dhr Koopman knijpt, perst en voelt wat en dan is het passen van de kipfilets aan de beurt. Een vreemd gezicht. Boobs. Maar toch voelt het niet helemaal echt en kan ik me zelf met een shirtje er over heen niet voorstellen dat het ooit op mijn lijf zal staan.

Koopmann vertelt me dat ik gewoon nog mag nadenken en dat ik altijd mag terug komen voor een tweede consult. Erg prettig en fijn gevoel.

Beneden bij de receptie proberen we een operatiedatum af te spreken maar de computer doet het juist op dat moment en ze beloven me te bellen als deze het doet.

Met een goed gevoel stap ik in de auto en een golf van trots en blijdschap stroomt door mijn lichaam. Het gaat echt gebeuren!!! Ma en ik halen gebak bij de bakker op het huigelijke nieuws te vieren en ik ben zo ontzettend gelukkig. Eindelijk komt mijn droom uit!

Een uur na terugkomt gaat mijn telefoon en blijkt het de kliniek te zijn om een afspraak te maken. Ik kon al na drie weken maar omdat ik met mijn werk zit gooi ik het op 4 september. Zo kan ik mezelf er nog lekker op voorbereiden.

Die week heb ik vakantie en op de laatste dag van deze vakantie besluit ik opeens mijn leven om te gooien en mijn werk eens goed dwars te zitten. Ik bel de kliniek op en vraag of mijn operatiedatum eerder kan. 14 augustus is de datum dat ik geopereerd mag worden en ik ben helemaal opgelucht. Door deze datum kan ik per 1 augustus mijn werk opzeggen. Het werk waar ik het allang niet meer naar mijn zin had maar waar ik geen geldige rede voor had om te stoppen. Omdat ik toch al weet dat ik problemen krijg met vrij krijgen stap ik op (niet zo zeer met mijn baas maar wel met de meiden van het secretariaat waar ik werk).

Dat laatste blijkt inderdaad waar te zijn. Baas is rustig en accepteert mijn ontslag, maar vind het jammer. De meiden staan op hun achterste poten. Kwaad dat ik midden in de zomer weg ga etc. Op dat moment dringt tot me door dat ik de juiste beslissing heb genomen. Half juli is mijn laatste werkdag. Ik begin nu naar twee datums uit te kijken.

De weken tot aan de operatie maak ik iedereen gek. Mijn ma word volgens mij echt hondsdol van mijn geklets over de operatie en ik geniet. Lees me in, staar naar BH's in de winkels en kan niet wachten tot het moment daar is.

12 juli. Mijn tweede consult met de heer Koopmann. Ik heb nog wat vragen en de eerder gegeven advies zit me niet lekker. 375CC low profile. Ik ben smal en ben ontzettend bang dat je randen gaat voelen. Koopmann is het hier met me eens en na eventjes wat maten te hebben geroepen (volgens mij is het hard op denken wat hij deed) komen we uit op 300CC high profile. Precies wat ik wilde! De zorgen vallen van me af. Laat die operatie nou maar komen!

De laatste maand breekt aan. Een vakantie naar Malta confronteert me weer met mijn platte bovenlijf, maar de wetenschap dat ik een maand later boobs hebt troost me. Het is de laatste zomer als plat meisje.

4 dagen voor de operatie. Het komt nu echt heel dichtbij. De zenuwen gieren door mijn lijf. Ik ben stil en bang. De spullen om me te verzorgen zijn binnen gehaald; compressen, kalmeringspul, verband etc. (achteraf echt zinloos de meeste dingen. Maar goed. Zo spek je ook weer je verbanddoos )

1 dag voor de operatie. Ik ben rustig en dat verbaast me. Het zenuwachtige meisje wat ik altijd ben is de rust haarzelve en ik slaap zelfs heerlijk!

De dag van de operatie.

De ochtend is vreemd. Ik kijk wat tv en hang wat achter de computer. Om kwart over 11 word ik geopereerd en volgens mij moest ik een halfuurtje van te voren aanwezig zijn. Om 10 uur vertrekken ma en ik richting Scheveningen. De zenuwen zijn nu toch wel voelbaar, maar ook handelbaar.

Eenmaal in de kliniek mag ik eventjes zitten in de wachtkamer en al snel worden we opgehaald en naar het kamerje gebracht. De zuster verkondigd heel gezellig dat ik al binnen een kwartier word geholpen omdat de arts al klaar is met zijn vorige operatie. Slik! Dat gaat me wel heel snel.

Ik hijs me in mijn blauwe outfit, neem afscheid van mijn ma en ga op het bed liggen om de olympische spelen te bekijken. De Anastasist komt een kijkje nemen en ik vertel hem dat ik het toch wel griezelig vind. Hij verteld me wat er gaat gebeuren en stelt me gerust. De zuster komt pics maken van mijn platte lijf en Daarna komt dhr Koopmann om mij als memobord te gebruiken (of te wel, hij tekent de boel af). Rond de klok van kwart over 11 word ik meegenomen naar de OK en mag ik gaan liggen. Door de operatieassistentes word ik bedekt met plakkertjes, krijg ik een deken over mijn lijf en gaat de anastasist aan de gang met de narcose. Op een moment voel ik dat er iets in mijn hand word gespoten, maar als ik vraag of de narcose is ingespten krijg ik nee te horen. De assistentes vragen nog waar ik het meest naar uit kijk en ik mompel iets van nieuwe Bh's kopen. Ik voel me moe worden en denk iets van: "Schijt aan jullie. Ik ga pitten" en zak weg.

Het moment dat ik weer bij zinnen kom droom ik nog. Een soort van kortsige droom met gele poppetjes, maar ik weet direct wat er is gebeurd en mijn gevoel roept dat ik nu wel eens wakker mag worden want ik heb lang genoeg gepit. Er word iets uit mijn keel getrokken, vervolgens word ik op een ander bed gekwakt en merk ik dat het licht wisselt. Ik word van de ok naar mijn kamer gebracht. Ook daar word ik weer op mijn gelegd en belt de zuster met mijn moeder. De operatie is goed uitgevoerd. Nou, ben ik eventjes blij!

Maar ik ben moe en hoewel mijn ogen zo heel af en toe open gaan vallen ze toch telkens dicht. Slapen kan ik niet. Ik heb pijn, moeite met ademen en de bloeddruk meter om mijn arm pompt zich een keer in de zoveel tijd op en ook dat is niet een heel ontspannend gevoel.

De tijd verstrekt en ik krijg meer pijn. Jammerend lig ik in bed. Nu wel wakker. Ik wil naar huis. Dat mag niet van de zuster en ik krijg pijnstillers toegediend. Die dingen werken voor geen meter en de pijn blijft.

Het is iets van half 3 als de zuster me thee, water en koekjes komt geven. Als een verstijfde plank lig ik in bed. Doodsbang om te bewegen. Ik durf niet eens een flesje drinken vast te houden, bang dat het fout gaat. Het duurde dus wel eventjes toen ik mijn thee en koekjes op had. En op zou het gaan, daar waren de zusters duidelijk in!

Nadat de thee enz op was kwamen er twee zusters bij me staan en gingen ze aan de slag met de drains. Een vervelend gevoel, maar het is te overleven. Kort daarna komt mijn ma en mag ik me aankleden. Dit gaat nog niet zo gemakkelijk, maar eenmaal in de kleding ga ik toch nog eventjes liggen. Echt lekker voel ik me niet.

Een kwartier later komt de zuster weer naar me toe en mag ik naar de wc, schuivel, schuivel. Het gaat redelijk maar ik ben echt bang om een verkeerde beweging te maken. Het woord Kapsel is toch een beangstigend woord en ik wil niet hebben dat het mij overkomt.

Na de wc mag ik naar huis. Ma rijd de auto voor de deur zodat ik niet het hele terrein hoef over te lopen en de zuster neemt me mee naar de deur. Halverwege de gang ga ik bijna van mijn stokje en gaan we eventjes zitten om tot wat rust te komen. Daarna lopen we de laaste drie meter, word ik in de auto gezet en gaan we eindelijk naar huis!

De rit was verschrikkelijk. Zelfs voor dat halve uurtje. Elke hobbel voel je en hoewel ma lekker blijf kletsen heb ik liever dat ze haar mond houd. Ik ben bekaf en niet echt in de stemming om te praten.

Thuis helpt ze me uit de auto en word ik op de bank gezet. Ik lijk wel een lijk, zo slap enz ben ik. Ik eet wat en doe verder niks.

Tegen half 8 ben ik de dag zo zat dat ik naar bed ga. Nou, en toen begon de ellende... Plat op mijn rug lag ik, maar hoewel ik eventjes had geslapen word ik al snel weer wakker. Niet te doen joh! Een drukkende pijn op mijn borst. Na uren te hebben gerommelt gooien we kussens bij elkaar en slaap ik hoog. Eindelijk rust.

Die nacht word ik echt tig keer wakker om naar de wc te gaan. Dat infuus heeft duidelijk heel wat vocht bij me naar binnen gebracht en dat moet er nu uit. Ondertussen ga ik nog weer eventjes bijna tegen de vlakte. De eerste nacht is geen nacht om naar huis te schrijven.

2 dagen na de operatie. Zaterdag ochtend. Het tape gaat er af. Thuis. Het is ochtend en hoewel ik niet zeker weet of het mag doen we het gewoon. Zoveel last heb ik van die zooi dat ik er klaar mee ben. Het word een drama. Nadat de bovenste laag van de tape er af is heb ik wel meer lucht maar voel ik me zo hondsberoerd dat ik bijna mijn maag leegkeer en ondertussen ga ik weer bijna tegen de vlakte. Voordat we de onderste laag doen wachten we dus een paar uurtjes zodat ik me wat beter voel.

Later die dag gaat ook deel 2 van de tape af en merk ik dat ik meteen een stuk beter voel. Ik heb lucht! Pijn heb ik niet en het is me meteen duidelijk waar die pijn in de kliniek vandaan kwam en waarom die pijn niet weg wilde met pijnstillers. Ik heb meteen een gruwel hekel aan het tape en besluit dat ze dat ook te horen krijgen in de kliniek. Het enige wat ons nu nog te doen staat is het jodium van mijn lichaam te poetsen en het plakspul, want door de tape ben ik een soort sticker geworden. Ik plak aan alle kanten.

De rest van de dagen heb ik las van brandende borsten (de koude compresses en natte washandjes bieden uitkomst). Sochtends moet ik mijn boobs koud blazen en gaat de BH twee tellen uit omdat het zo'n pijn doet. Ik laat de meisjes eventjes vrij om op adem te komen. Dit gaat zo'n week of twee, drie door.

[Gast Chantal]

Een week na de operatie:

Slapen gaat nog steeds niet echt heel goed, maar wel beter. Douchen mag ik nog niet elke dag en dus heb ik 1 week na de operatie pas 1 keer onder de warme straal gestaan. Veel behoefte heb ik er niet aan en vind het wel prima zo. Ik leef in een joggingbroek en gemakkelijk truitje en vul mijn dagen met tvkijken etc. Het concentratiegehaalte is niet super hoog.

Ook ben ik zo stijf als een plank en slik ik pijnstillers om de pijn weg te krijgen. Hierdoor gaat het internetten ook niet geweldig. Beetje jammer.

Ook doe ik niet veel andere dingen. Naar buiten ben ik nog niet geweest en aan tillen doe ik al helemaal niet. De angst kruipt nog steeds door mijn lichaam. Als er maar niks mis gaat!

2 weken na de operatie mogen de hechtingen er uit. Heerlijk, want de begonnen wat te trekken. De controle arts perst mijn boobs lekker plat en ik knipper eventjes met mijn ogen. Ze zijn een stuk soepeler dan verwacht! Ook heeft hij door dat ik zo stijf ben en vertelt hij dat ik veel te weinig heb gedaan. Vanaf nu mag ik gewoon weer "alles" Op mijn zijslapen mag ik weer en steunen mag ook weer. Door het knijpen voelt hij dat de proteses al vast zitten en dat er geen kapsel is. OEF!

De elastische band die ik draag hoeft nu alleen nog maar snachts om om zo die pijnlijke schouder weg te krijgen. Ik ben blij en stap met een goed gevoel de auto weer in. Op naar huis!

Vanaf dit moment mag ik eindelijk weer elke dag douchen. Op mijn zij slapen lukt echt niet. De boobs zijn nog keihard en ik blijf lekker op mijn rug liggen. Ben het nu al gewend en ik vind het wel prettig zo.

Die dagen verdwijnt de pijn in mijn schouder niet en stap ik uiteindelijk naar de huisarts toe. Mijn gezicht ziet er uit als een maanlandschap van al die Ibibrufen die ik slik en ben het zelf goed zat aan het worden. Van de huisarts krijg ik spierverslappers mee en na 3 dagen zakt de pijn weg. Voor het eerst sinds de operatie kan ik echt genieten! Geen pijn meer. Wat een goed gevoel!

Bij mijn tweede controle. Eind september/begin oktober en ik krijg ik een schrik. De controle arts vertelt me doodleuk dat er een hele lichte vorm van kapsel zit maar dat ik me geen zorgen hoef te maken. Leuk om dit nieuws te horen als je die dag besluit BH's in te slaan. Het wrange gevoel blijft toch in mijn hoofd hangen. Bang voor meer kapsel.

Bij mijn laatste controle eind november blijkt de eerder getrokken conclusie op niks te zijn gebaseerd. De rechterboob is wat strammer, maar dat is zeker geen kapsel. De arts is tevreden en ik ook!

Nu.

Inmiddels ben ik 7 maanden PO en slaap ik sinds een maand of 2 weer op mijn buik, afgewisselt met zijslapen en rug slapen (ik beweeg gewoon veel als ik lig te pitten ) en het verdoofde gevoel is nog steeds aanwezig. Vanaf de onderkant van mijn tepel tot aan de borstplooi zit er gewoon geen gevoel in. Soms trekt dit verdoofde gevoel nog wat verder door en is de hele borst een beetje verlamd.

Ook steekt het zo af en toe nog eens lekker of branden mijn tepels opeens weer. Hoewel het gevoel me niet heel erg aanstaat schiet ik niet meer in de stress. Inmiddels wel wat gewend.

Qua soepelheid ben ik gelukkig! Als ik op mijn rug lig zijn ze hard ja, maar als ik gewoon sta zijn ze heerlijk soepel. Meer dan ik had verwacht. Het is dat ik weet dat ze nep zijn, maar ik kan af en toe nog helemaal euforisch zijn als ik merk dat ze zo lekker "echt" reageren.

Ik ben blij dat ik de operatie heb doorgezet. Vanaf de keuze om het te doen tot aan deze dag is nu bijna een jaar terug en het jaar is voorbij gevlogen. Dat ik opeens voelde dat ik klaar was voor de operatie heeft mijn standpunt van het leven nog maar eens duidelijk gemaakt: "Alles op zijn tijd". Je merkt vanzelf wanneer je klaar bent voor bepaalde zaken en overhaasten heeft geen zin want daar word je niet gelukkig van en zal je onzeker en bang maken.

Vandaag met het heerlijke weer in de tuin gezeten. Lekker in mijn bh. Gister in mijn bikinitopje. Voor het eerst realiseerde ik me dat ik niet met walging naar mezelf zat te staren maar dat ik me gelukkig en trots voelde. Voor het eerst had ik geen nare bijsmaak van de bikini. Als ik nu mijn BH uitdoe om me om te kleden in een bikini blijft er wat over als je het badgoed aandoet. Dat was vorig jaar wel anders.

Een operatie is een serieuze beslissing die je goed moet doordenken. Tijdens mijn reis naar de operatiedatum heb ik geen moment spijt gehad en nu achteraf is het alle pijn en enigzinds woede waard geweest. Het resultaat dat je na zoveel maanden ziet is zoveel meer waard dan die 4 weken van pijn, stuwing en brandende tepels. Die maand is maar zo'n korte periode van je leventje. Het resultaat wat je uiteindelijk krijgt is blijvende en dat is vaak het belangrijkste

[Gast Nina32]

Hoi Chantal,

Leuk om je verhaal zo eens in één stuk te lezen , kan me goed voorstellen dat je schrijfster wilt worden, het is echt een lekker stuk om te lezen!

Super dat je hier ook weer van de partij bent!

[Gast Chantal]

Serieus? Wow, thank you

En jaaaa, heb me ook maar aangemeld Wel zo gezellie

[Gast Mae.]

Je hebt geluk gehad dat je geen kapsel had zeg!

Leuk geschreven en duidelijk ook, heb ik veel aan

Groetjes, Mae

[Gast Chantal]

Ja, daar ben ik ook erg blij mee ja

Enne, graag gedaan

[Gast Nina32]

Ja, zeker serieus! En ik lees veeeeel!

[Gast Chantal]

Awww, dank je wel Dat doet mijn schijvershart weer goed Kreeg er gister echt helemaal de spirit van Nu maar afwachten of mijn verhalen ook zo goed zijn natuurlijk

[Gast Coco]

Hi Chantal,

Jeetje wat een verhaal. Wel leuk om te lezen hoor! Gelukkig is alles helemaal goed gekomen..

Van A naar D is wel een groot verschil ineens he?! Heb je er erg aan moeten wennen??

Ik ben zelf erg aan het twijfelen over cup maten, ik wilde eigenlijk van B naar C gaan, maar lees

zo vaak dat voor 1 maatje groter moet gaan dan je eigenlijk in gedachten had, omdat

je er erg snel aan went.. Maar ik ben bang dat als ik voor D ga ik een soort Pamela Anderson wordt,

en vooral dat iedereen dan al van een kilometer afstand ziet dat ik een bv heb gehad.. Errug moeilijk..

Ik ben heel erg benieuwd naar je foto's, misschien kan ik daar een beetje een idee door krijgen??

[Gast Chantal]

Het grappige is dat ik mijn D niet eens heel groot vind. Het zijn helemaal geen Pamala borsten, maar ik snal heel goed dat je dat verwacht. Als je D hoort denk je echt aan HUGE!

Mijn idee was ook nooit om een D te hebben. Ik wilde altijd een mooie C. Die zou ik ook hebben als ik mijn breedte maat vanaf het begin goed had. Ik dacht namelijk altijd dat ik een 75 als omtrek had. Pas na de operatie en het passen van Bh's kwam ik er achter dat ik 70 had. De cups van 75C en 70D zijn hetzelfde, alleen omdat 75C te wijd was moest ik wel naar 70D. Ja, dat is schrikken maar ik heb wel waar voor mijn geld gehad

Aan het begin moest ik wennen. Vooral in het process van indalen enz. Ik schrok me af en toe echt helemaal kapot. Bang dat ik te groot had genomen enz. Maar dat is ook voorbij. Ze zijn precies goed. Ze hadden geen cupmaat kleiner moeten zijn. Zelfs nu vind ik het niet mega opvallen. Het is niet dat je eerst boobs ziet en dan pas de rest van het lijf.

Ik ben dan wel 4 maten veranderd, daar heb ik geen moment spijt van gehad. De eerste gedachte bij de kliniek was namelijk van een A naar een grote B kleine C. Ach, nu zit ik op een D en had niet anders gewild. Je kunt beter iets meer krijgen dan te weinig. Aan meer wel je wel, aan te weinig zul je toch vaak een naar bijsmaakje hebben.

Laat je gewoon goed adviseren door je arts. Vertel hem wat je wilt en wat je angsten zijn etc. Hij zal daar rekening mee houden Maar geloof me als ik zeg; hier in Nederland zijn niet veel artsen die je zomaar maatje Pamala aanmeten. Ze zullen toch vooral kijken jaar je lichaamsbouw enz

Ik zal je mijn foto's eventjes sturen via een PB.

[Gast Chantal]

Ik heb trouwens echt een idiote vraag hoor!

Maar weet iemand hoe lang je moet wachten met kinderen krijgen als je je BV hebt gehad. Ik las ergens dat het niet binnen een bepaalde periode mag omdat het niet goed is voor je boobs, wat ik me helemaal kan voorstellen.

Nu is dat kinderen krijgen niet echt van toepassing voor mij omdat ik nog geen vent heb en die heb je meestal toch wel nodig. Het zal wel door de lente komen dat ik klepperende eileiders heb. Maar ik vroeg het me gewoon af. Typisch ik die dingen wil weten die niet eens van toepassing zijn (a)

[B-Cupje]

Wat schrijf jij lekker !

Omdat je hier zoveel reactie's post werd ik nieuwsgierig naar je eigen ervaringstopic en OEF heel herkenbaar allemaal .

Dacht al dat ik een zeurkous was ...

Die ongevoeligheid trekt wel weg > véél tijd geven .

Zoals je weet zijn de protheses bij mij langs de tepel geplaatst . Die waren gedurende 2 maanden erg uitgerokken (bah) en ongevoelig . Dan een putje hier , dan weer een bobbel ginder maar na maand of drie deden ze hun werk terug . Ze worden dus sindsdien terug hard maar ik voel het zelf - nog steeds - niet . Zal ook nog wel in orde komen zeker en anders stoort het me niet hoor , evenmin als mijn man .

Ben bijna een jaar po en eergisteren (pas!) was ik me ervan bewust dat ik terug wat gevoel heb aan de buitenkant van mijn borsten . Daar zit/zat de ongevoeligheid van de borst zelf bij mij . Tja zenuwbanen hebben ook veel tijd nodig om te herstellen .

Btw , heb ergens gelezen dat algemeen wordt aangenomen dat na een jaar je borsten genezen zijn en je dus zwanger 'mag' worden .

Nu ik zelf zover ben - en voel wat ik voel / weet wat ik weet - zou ik daar nog een jaar extra mee wachten denk ik (ben 38 en heb geen kids dus ben dus wel bevooroordeeld) .

[Gast Chantal]

Ohhh das mooi, dan moet ik nog zeker anderhalf jaar wachten tot ik zelf van die schreeuwlelijkertjes op de wereld gooi. Zit er niet mee hoor, was er alleen nieuwsgierig naar Dus dank je wel voor je antwoord

Trouwens, ik voel me ook echt een zeurkous hoort met die pijntjes en die nasleep die ik had gehad. Dat echt wel eens denk van; mens! Stel je niet aan! (en dat doe ik ook niet, maar alleen al er over schrijven dat het zo lastig was die tijd etc. Ook al is het helemaal niet erg, het voelt toch soms best pietluttig, vooral voor jezelf. Andere zullen dat niet vinden, maar het is je eigen gevoel die achteraf roept van; was het nou echt zo vervelend allemaal etc. Mja, dat is misschien een beetje vrouweigen ofzo. We willen niet graag bij de pakken neer zitten en ons zielig en zwak voelen)

[Gast Sheel_88]

Heey Chan,

leuk je hier ook tegen te komen

Stomme borsten.nl doet het weer niet net nu ik op dit cruciale punt ben beland..

Had je verteld dat dr stevens van mcs al een week niet reageert na al meerdere malen te hebben gebeld.

Dus vanochtend belde ik de kliniek, dat ik vond dat hij zo geen vertrouwen wekte en dat ik het leuk voor

hem vind dat hij voor zijn idee het geld al in zijn zak had maar dat ik nog best wel met dingen zit die ik wil weten.

Vind het ook niet leuk dat hij zo weinig meeleeft dat je met dingen nog zit voor zo´n toch wel grote in greep,

als het hem al zoveel moeite kost om mij 10 min te bellen, wat boeit het hem dan hoe mijn borsten er straks

uit zien na die operatie.

Na een `wel gemeende excussus` van de assistent zei ze dat hij vandaag wel een druk schema had, dat het zal

doorgeven en dat hij zou bellen maar ze wist niet hoe laat.

En je raad het al hij belde alweer niet terug..

Nou zit ik dus onwijs te twijfelen of ik niet naar een andere kliniek wil gaan, en dan misschien de bergman kliniek bij

dr laban omdat ik daar ook wel hele goeie verhalen over hoor.

Maar aan de andere kant vond ik dr stevens juist zo´n vakbekwame man en kreeg ik echt vertrouwen in een goed

resultaat..

Echt een onwijs groot dilemma!!

HELP MIJ

[Gast Chantal]

Oh jeetje mina meis Ik kan me helemaal voorstellen dat je echt gaat twijfelen. Echt helpen kan ik niet, want je moet zelf die beslissing nemen. Ontzettend lastig. Heb je al geld overgemaakt of nog helemaal niks? Kan je anders niet de vraag bij de assistentes neer leggen dat zij de vraag desnoods aan een andere arts voorleggen? Misschien kan een ander je wel helpen

[Gast Sheel_88]

Ja ben er echt niet blij mee..

Heb het al is neer gelegt bij de assistente maar die weet het niet.

Ik heb nog niks betaald voor de operatie, ik heb ook pas 10 aug een afspraak dus dat scheelt wel

Buiten dat gaat het me daar ook niet eens zo zeer om, maar juist dat hij terug belt..

Ik heb vandaag weer gebeld en een ultimatum gesteld.

Als hij deze week niet belt ga ik naar een andere kliniek..

Ik heb het haar uitgelegd dat ik dit echt niet accepteer, en het ook zeker niet, na al die goede verhalen, van hem had verwacht.

De assistente snapte het ook niet en zei dat hij normaal altijd terug belt.

Momenteel heeft hij een korte vakantie, sinds vandaag maar ze heeft zijn prive mobiele nummer gebeld en zijn voicemail ingesproken

en mijn verhaal verteld en erbij vermeld dat ik anders naar een andere kliniek ga.

Zij zegt dat hij nu echt wel terug zal bellen, maar goed vandaag is ook alweer voorbij dus ik betwijfel het ten zeerste

Mocht hij eind deze week echt niet bellen dan bel ik maandag de kliniek om de operatie te cancellen en moet ik toch echt op zoek naar

een andere kliniek.

ook al had ik nog zulke hoge verwachtingen van deze man, als hij dit al niet na komt laat staan dat hij mooie borsten ervan maakt, het maakt

hem toch allemaal niet uit..

[Gast Chantal]

Kan me helemaal voorstellen. Ik vind het echt heel vreemd van hem. Nu maar hopen dat hij morgen belt.

Mocht je uiteindelijk niet naar een andere kliniek willen, kan je nog altijd een andere arts vragen he Want op zich is het niet de kliniek's fout maar dhr Stevens fout. Maar goed, kan me ook helemaal voorstellen dat je het een beetje hebt gehad daar

Laat me eventjes weten als er nieuwe ontwikkelingen zijn

[Gast Sheel_88]

Weet ik ook wel, maar goed ik ging naar die kliniek om de goeie verhalen van dr Stevens en ook zijn

mooie resultaten..

Dus ja dan ga ik liever op zoek naar een dokter bij wie ik dan hetzelfde gevoel al van te voren heb

Maar goed, we zullen afwachten wat hij doet..

Ik laat het je weten als hij belt.. of niet

[Gast Sheel_88]

vandaag weer gebeld..

Ja dokter stevens is op vakantie nog 1 week, bladiebla..

Uiteindelijk wel antwoord gekregen van een andere dokter, die beweert

dat het kwa uiterlijk niks minder word als de prothese onder de spier word geplaatst..

Wat mij dus ook al onzin lijkt, want een spier drukt iets platter want er staat spanning op..

Maar goed heb erbij gezegd dat ik nog steeds door dokter stevens terug gebeld wil worden want

het vertrouwen in die man is echt weg.

Als hij over 1,5 week niet heeft gebeld, dan bel ik mijn operatie af..

Ik heb er geen vertrouwen in dat het hem iets interesseerd of mijn borsten mooi worden of niet..

[Gast Chantal]

Nou, wat hij zegt kan best kloppen. Dat vertelde mijn arts namelijk ook. En ik moet zeggen. Je weet het verschil niet. Ik heb er 300CC in zitten en volgens de berichten komt er 280 naar voren. Maar omdat je niet weet hoe 300CC zou zijn als het naar voren komt heb je dus niks in de gaten Het verschil is iets van 20 CC toch? Ik weet niet meer precies hoe het zat. Maar 20CC is echt helemaal niks. Dat is zo ontzettend weinig

Kan me wel voorstellen dat je echt het vertrouwen in de arts kwijt bent geraakt. Zo jammer dat Stevens dit doet, doet de kliniek niet goed

[Gast Sheel_88]

nou was ik aan het werk vandaag en wie belt mij s middags...

Jahoor Dokter Stevens!

Wat een verrassing zeg..

Door alle toestanden in de media en omdat hij voorzitter is van alle dokters moest hij constant aanwezig

zijn bij alle gesprekken.

Hij had dubbelop werk en kreeg pas deze week te horen dat ik had gebeld..

Uiteindelijk toch alles doorgesproken en tijdens de operatie zorgt hij dat het eruit komt te zien

naar hoe we hadden getest met de protheses..

Kan zijn dat er dan 20 tot 40 cc meer in komt.

En op de dag van de operatie heb ik nog de tijd om alles met hem door te spreken.

Al en met al dus wel het vertrouwen terug in hem en blijft me geplande operatie voor 10 aug staan bij hem

[Gast Chantal]

Owww goed zo Dat is fijn dat hij alsnog heeft gebeld en het ook heeft uitgelegd. Kan me wel voorstellen dat hij het druk heeft gehad. Al die drama van de laatste tijd

Weet je wat zo leuk is. Als jij geopereerd word ben ik bijna een jaar PO We gaan gewoon saampies lekker naar je operatie datum toeleven Komt echt helemaal goed meis

[Gast Sheel_88]

Hé ja ik zat laatst idd al te kijken

Pff kan echt niet wachten hoor, heb bijv 6 juni een familie reunie..

En als het dan 6 juni is dan is het nog maar 2 maandjes

Maja, voor het 6 juni is zijn we ook nog 2 maandjes bezig

Vind wel erg jammer dat het niet eerder kan, maar vind het ook wel belangrijk

dat me mannetje ook 3 weken thuis is dan!

Heb jij dan ook weer een controle na een jaar?

Maar jij was zeker op locatie Scheveningen??

Ik ben op locatie Binckhorst..

Kan echt niet wachten

Leefde jij ook echt zo naar je operatie toe??

En heb jij het mensen van te voren ook verteld?

[Gast Chantal]

De operatie zelf was bij Binckhorst Mijn 2 consulten ook. En 2 controles ook. Alleen de laatste was in Scheveningen.

Als het goed is heb ik na een jaar wel controle, maar daar mag ik zelf een afspraak voor maken. Het hoeft niet perse op 14 augustus te zijn. Bij de laatste controle werd er iets gezegd van; Nou, over een maand of 9 tot 12 gewoon eventjes een belletje geven voor een jaarlijkse controle.

Die laatste controle die ik had was eind november, dus zo erg hangt het er dus niet om Wat ik wel prettig vind. Die eerste 3 controles zijn veel strikter

Ik had, zoals je kunt lezen in het verslag, mijn operatie ook al eerder kunnen doen. 3 weken na het eerste consult, maar dat heb ik niet gedaan. Mede omdat ik dat niet durfte (ik ben iemand die zich op dit soort dingen mentaal moet voorbereiden) en daarnaast kwam het feit dat ik 19 juli op vakantie ging. Nu kon dat wel hoor met boobs, maar het had toch enger geweest. Zo 2 maandjes na de operatie. En dan was het nog het punt van werk. Dus tja, daarom kwam ik uit op 14 augustus. Prachtige datum trouwens. Ik weet niet waarom. Maar het voelde direct heel goed

Je zult echt zien dat die maanden letterlijk voorbij vliegen! Maar het is zo'n heerlijke periode. Daar heb ik echt van genoten. Snuffelen op het forum, ervaringen lezen, foto's kijken en je verheugen op je boobs. Volgens mij dreef ik mijn moeder wel eens tot wanhoop, want het enige waar ik over kon praten waren die boobs en de operatie. Maar dat hoort erbij. Ja echt, ik heb het echt als heerlijk ervaren die dingen. Het aftellen ook. Eerst zie je op je tickerfactory ding dat het nog 3 maanden is en voordat je met je ogen kunt knipperen is het opeens nog maar 5 weken en daarna nog maar 2 dagen. Het gaat echt super snel!

Misschien wel leuk voor jezelf om ook zo'n aftelstrookje te hebben, maakt het plezier alleen maar leuker

Of ik het veel mensen heb verteld. Valt op zich wel mee. Collega's kregen het te horen, deel van de familie kreeg het te horen en dat is het wel zo'n beetje

Probeer echt te genieten van deze tijd meis. Maak voor je operatie nog eventjes een consult afspraak zodat je nog wat dingetjes kunt doornemen. Wat vragen kunt stellen etc. En gewoon alles over je heen laten komen. Voor je het weet is het 10 augustus

[Gast Sheel_88]

Goh dat balkje is leuk zeg hij telt voor me af zo komt het elke dag een beetje dichterbij!

Hoe was die verzorging trouwens op Binckhorst?, heb niet verder gezien als de spreekkamer

Vond op het filmpje de operatie kamer wel heel raar, echt gewoon een kamertje met een bank erin

Ik wilde mijn operatie opzich wel eerder, zit er al zolang over na te denken en te dubben.. Dat ik het nu eindelijk

kan laten doen is juist super

Ik ben juist mevrouwtje ongeduld als ik iets wil dan wil ik het liever vandaag dan morgen

Maar goed, het gaat wel met mijn werk, ik kan vrij nemen wanneer ik wil..

Maar met het werk van me vriend gaat dat niet zo makkelijk, hij zit echt wel vast aan zijn vakantie

En ik vind het wel belangrijk dat hij er is om dingen in huis te doen, als hij de hele dag heeft gewerkt

vind ik dat lullig..

Ik heb echt het idee dat die maanden zo traag als wat gaan maja dat zeg ik,.. mevrouw ongeduld

Zal een feest zijn als die maanden eindelijk ook voorbij zijn..

Maar ik ken je verhaal wel, ik lul mijn vriend ook helemaal plat erover..

Elke avond ff kijken op borstenforum hoor, even hier kijken en daar kijken..

Berichtjes sturen met lotgenoot

En dan al die foto's aan hem laten zien, oh kijk deze borsten zijn mooi geworden, oh moet je dit is lezen..

Hij word er ook al lichtelijk gek van

Vind het af en toe wel moeilijk om het voor me te houden, vind het zo ontzettend te gek dat het eindelijk gaat gebeuren!

Maar wil het nog niet tegen iedereeen kwijt, Collega's wel, familie ook wel.. Maar vrienden hou ik het nog even voor me..

En dat is soms wel lastig als ik wat tegen me vriend erover wil zeggen ofzo..

Maar goed tot nu toe nog wel goed voor me gehouden

Vind het nog niet echt hun zaak..

Ik moet nog even bekijken of ik nog een consult wil, het is voor mij erg ver weg en opzich heb ik geen verdere vragen..

Ik wil alleen heel duidelijk de maat stellen dat het niet straks kleiner word als dat ik hoop, en dat mocht ik met hem doen

op de operatie dag!