SRS bij dokter Houtmeyers

[ElissaTransGirl]

Ik word geopereerd door dezelfde chirurg als Bo Van Spilbeeck voor mijn geslachtsaanpassende operatie. 

Ik word geopereerd door dokter Houtmeyers in Antwerpen.

 

De techniek is de penile inversie techniek. 

 

De zwellichamen worden uit de penis gehaald en de huid van de penis wordt als een gesteelde huidflap in een holte tussen balzak en anus ingebracht.

De huid van de balzak wordt gebruikt voor het creëren van de grote en kleine schaamlippen. Een deeltje van de eikel wordt losgemaakt van de zwellichamen en met zenuwen en bloedvaten als clitoris aangenaaid buiten de schede.

 

De vagina kan niet vanzelf vochtig worden en ik moet wekelijks dilateren. Dat wil zeggen : met een chirurgische prothese de vagina penetreren om de opening soepel te houden en te voorkomen dat het dichtgroeit.

 

De diepte zal tussen 13 en 16 cm zijn.

 

De vagina moet het eerste jaar wekelijks gespoeld worden met ontsmettingsmiddel genaamd isobetadine, omdat de vaginale flora en het afweersysteem niet hetzelfde zijn als bij een cis vrouw ( cis wil zeggen geboren in het juiste lichaam ). Bij een transvrouw ontbreken de lactobassili ( goedaardig bacterie lactobassilus ) die de geur van de vagina in toom houden. Bij een transvrouw moet de geur in toom gehouden worden met wekelijkse alcoholische ontsmettingen.

 

Ik heb lang getwijfeld tussen een vulva zonder vaginale diepte of een vulva met vaginale diepte. De vulva zonder vaginale diepte heeft als voordeel dat je vrouwelijke geslachtsdelen hebt maar niet wekelijks een prothese moet inbrengen in je vagina ( wat erg tijdrovend is ) en het herstel verloopt sneller. Als nadeel heeft het dat penetratie niet mogelijk is. Wat in mijn geval wel gewenst is. De meeste transvrouwen zijn lesbisch ( het overgrote deel ) en ik ben een heteroseksuele transvrouw ( ik val op mannen ) dus een vulva zonder diepte zou een domper zijn in mijn geval en zou druk op mijn relaties leggen in de toekomst. En ik zou het erg vinden mocht ik geen vaginale penetratie kunnen ervaren. Dus heb ik voor de volledige vagina d.w.z vulva met diepte gekozen.

De resultaten van een dergelijke ingreep zijn doorgaans erg goed. 

De transvrouw kan vrouwelijke orgasmen bereiken en de doorsnee man of vrouw kan niet zien dat het een reconstructie is. Sommige gynaecologen zien het ook niet meteen.

 

Ik zal mijn operatie in juni 2018 ondergaan. 

Ik sta te trappelen om eindelijk compleet te zijn.

 

Al vanaf mijn 4de levensjaar zat ik voor mijn gevoel in een fout lichaam. Nu kan ik dat eindelijk voor eens en altijd oplossen.

 

Relaties zullen dan ook makkelijker gaan. Op dit moment zijn relaties erg moeilijk omdat er veel mensen zijn die niet geopereerde transseksuelen fetishizeren ( als een fetish zien ) en dat haat ik. Daar huiver ik van. Ik ben een vrouw die evengoed liefde en warmte verdient, niet iemand’s exotisch speeltje.

 

Ook seks is een absolute nachtmerrie op dit moment. Het gaat gewoonweg niet. Er zit een lichaamsdeel dat geen deel van mij is.

Ik zou ook hysterisch verdrietig worden mocht een man aandacht aan dat lichaamsdeel schenken. Het hoort er niet. 

Veel mannen hebben wat transvrouwen betreft “ shemale fantasieën “ van porno die ze op internet hebben bekeken. Dat klopt absoluut niet met hoe ik me voel. 

Ik ben een volwaardige vrouw die de pech had vervloekt te zijn geweest met een lichaam dat niet met mijn hersenen overeenkwam. 

Ik wil niet door hem puur en alleen omdat ik transgender ben graag gezien worden. Ik wil dat hij me in de eerste plaats als zijn vrouw ziet, niet als een of ander fantasietje, niet als een of ander exotisch derde geslacht. 

Ik associeer mezelf totaal niet met de ladyboys in Thailand en met transgenders die door het leven willen zonder die geslachtsaanpassende operatie. Ik respecteer ze, ik accepteer ze, maar ik voel geen verwantschap met hen.

Net zoals ik geen verwantschap met Bo Van Spilbeeck of Caitlyn Jenner voel. Zij hebben jarenlang als heteroseksuele man in de maatschappij gefunctioneerd. Een rol die ik nooit op me genomen heb. Als klein kind al was het bij mij duidelijk. Mijn rolmodellen waren altijd meisjes, ik spiegelde mezelf aan andere meisjes, ik begreep niet waarom mensen me als “ hij en hem “ aanspraken. Tijdens de puberteit werd ik verliefd op jongens. Nooit op homoseksuele of biseksuele jongens. Enkel op heteroseksuele jongens. 

De puberteit was een absolute nachtmerrie voor mij. Ik was doodsbang voor al die ongewenste veranderingen. Mijn voeten die groter werden, lichte stoppeltjes op het gezicht.

 

Het zou tot mijn 19de duren voor ik aan de hormonale therapie kon.

 

Al bij al heb ik nog veel geluk gehad.

Mijn stem is tijdens de puberteit nooit gedaald, ik heb altijd een vrouwelijke lengte behouden ( 167 cm ) , amper gezichtshaar ontwikkeld en ik ben er altijd kinderlijk blijven uitzien. Aan 18 zag ik er 14 uit. Iets dat erg veel geholpen heeft voor de hormonale therapie om mijn lichaam te vervrouwelijken.

 

Ik wil straks gewoon als eender welke vrouw kunnen opgaan in de maatschappij. 

Het doet me pijn dat veel mensen transgenders nog als freaks zien.

Bij mij was het aangeboren.

Neurologische onderzoeken wijzen ook telkens uit dat transseksualiteit een biologische oorzaak heeft en geen mentale stoornis is die je kan bestrijden met elektroshocks en valium.

Het gebied rond de hypofyse en de hypothalamus is bij transgender vrouwen even groot als bij cisgender vrouwen. Bij cisgender mannen is het gebied rond de hypofyse en de hypothalamus groter dan bij transgender vrouwen en cisgender vrouwen.

Een Spaans onderzoek wees onlangs ook uit dat de witte hersenmassa bij transvrouwen actiever is in het linkerdeel van de hersenen ( het taalkundige deel van de hersenen ) en dat er verbindingen bestaan tussen linkerdeel en rechterdeel van de hersenen bij transvrouwen, net zoals bij cis vrouwen.

 

Het enige waar ik het nog moeilijk mee heb is dat ik nooit mijn eigen kindje zal kunnen dragen. Ik zou dolgraag op een dag een gezinnetje willen met een lieve man aan mijn zijde die een goede papa voor de kindjes is en ik wil graag drie kindjes. Twee jongens en een meisje. 

 

Ik heb niks tegen oudere transseksuelen die eerst een leven als heteroseksuele man en als vader geleefd hebben, alvorens ze als lesbische vrouw door het leven gaan op oudere leeftijd, maar ik begrijp ze niet. Ik voel geen overeenkomst met hen. Gewoonweg omdat we fundamenteel zo verschillend zijn en een andere levenswandel met andere ervaringen meegemaakt zullen hebben aan het eind van ons leven.

 

Hoe je het ook draait, er is zoiets als “ male privilige “ in onze maatschappij. Oudere transvrouwen zoals Caitlyn Jenner, hebben eerst een carrière en de daarbijbehorende voordelen als man doormaakt, en dus niet dezelfde onderdrukking/weerstand ervaren als vrouwen. Bij jongere transvrouwen is dat anders. Ik ben nu 22 en ga na de zomer naar mijn 2de bachelorjaar rechten. Op subtiele manieren merk je dat professoren andere intellectuele verwachtingen hebben van een meisje dan van een jongen. Als vrouw moet je opboksen tegen die “ mansplaining “ en tegen het gewicht dat aan een mannelijke mening gekoppeld wordt vergeleken met het gewicht dat aan een vrouwelijke mening gekoppeld wordt. 

Als ik straks aan 26 op de werkvloer aankom in een advocatenkantoor, zal ik dezelfde moeilijkheden moeten aanvechten als andere vrouwen wat betreft gelijkheid op de werkvloer. 

Op dat gebied verschilt de levenswandel van Bo Van Spilbeeck dus sterk met die van mij. Op zich niks mis mee, gewoon een bemerking. Het maakt mij niet beter dan haar, gewoon anders dan haar.

 

Om even terug naar die geslachtsoperatie te gaan :

eindelijk zal ik kunnen douchen met een lichaam dat mij geen verdriet meer bezorgt. Eindelijk zal ik niet meer met ongewenste delen geconfronteerd worden in kleding en ondergoed. 

Eindelijk zal ik mijn lichaam met iemand anders kunnen delen zonder in intens verdriet uit te barsten omdat mijn gevoel niet met de fysieke realiteit strookt. 

Eindelijk zullen die twee in symbiose, in harmonie met elkaar gebracht worden. 

 

Ik zie mijn geslachtsaanpassende operatie oftewel SRS zoals wij het in de transgemeenschap noemen, niet als een cosmetische ingreep. Dit is voor mijn gevoel eerder reconstructieve chirurgie. 

Het reconstrueert een verminking van de natuur die verregaande pijn en stress met zich meebracht.

Het is geen mini-ingreepje dat zomaar eventjes iets mooier maakt.

 

Ik ben blij dat dokter Houtmeyers in Antwerpen, Sint-Niklaas, er is bijgekomen. 

Vroeger was er maar 1 chirurg ( Stan Monstrey ) voor heel België, die via het klassieke gendercentrum in België, UZGent werkt. 

Wachttijden konden tot wel 5 jaar oplopen. Toen kwam dr Marijke De Cat in Brussel erbij. En nu dus ook dr Houtmeyers Philippe in Sint-Niklaas. Deze laatste twee genoemden werken privé en dus niet meer enkel via overheidsziekenhuizen. Waardoor de wachttijden ingedijkt kunnen worden tot 12 a 18 maanden.

2 psychiatrische verwijsbrieven ,opgesteld door twee van elkaar onafhankelijke psychiaters, zijn nodig voor deze ingreep te kunnen ondergaan. Een vereiste van minimaal een jaar hormonale therapie te hebben ondergaan blijft eveneens van kracht.

 

Na de geslachtsaanpassende operatie is hormonale therapie een levenslange vereiste.

Je lichaam maakt zowel amper nog testosteron als amper nog oestrogeen aan, waardoor je in een menopauzale situatie terechtkomt. Broze botten ( osteoporosis ), warmteopwellingen ( hot flashes ) alsook vermoeidheid, depressie en verhoogd risico op hart-en vaatziekten zouden van kracht zijn indien je niet blijft supplementeren met extra oestrogeen na je operatie.

Enkel de bijnieren maken nog een klein beetje testosteron aan. Je mannelijke hormonen liggen dus op peil met die van een cisvrouw.

 

Voor de geslachtsoperatie krijg je zowel oestrogeen als testosteron-onderdrukkers toegediend. Dit omdat de mannelijke hormonen onderdrukt moeten zijn alvorens de vrouwelijke hormonen effectief hun werk kunnen doen.

 

Progesteron wordt zeer zelden aan transvrouwen voorgeschreven, waardoor borstgroei ondermaats blijft bij 80% van de transvrouwen.

Bij cisvrouwen zorgt progesteron voor het ontwikkelen van de melkgangen en het ronder worden van de borsten. Bij transvrouwen wordt vaak geredeneerd dat wij enkel oestrogeen nodig hebben omdat progesteron in eerste instantie aan cisvrouwen wordt voorgeschreven om het baarmoederslijmvlies rustig te houden en verdikking tegen te gaan. Aangezien wij als transvrouw geen baarmoeder hebben, wordt er geredeneerd dat wij dus ook geen progesteron nodig hebben. Zonder rekening te houden met het gunstige effect van progesteron op de borstgroei. Gelukkig had ik een innovatieve dokter die wel toestemde progesteron voor te schrijven. Waardoor ik nu de luxe heb om zelf te kiezen of ik een borstvergroting wel zinvol vind of niet, waarbij mijn keuze voor het ene of het andere gewoonweg puur optioneel is.

Dat vind ik erg fijn.

 

Ik kijk ernaar uit om eindelijk een neo-vagina te zullen hebben.

Als een kind dat naar Disneyland wordt gestuurd.

Zelfs de zware herstelperiode neem ik voor lief. Erna krijg ik er immers een normaal leven voor terug.

 

Ik hou jullie op de hoogte.

Hopelijk stoort mijn openhartigheid jullie niet?

 

Liefs,

Elissa 

 

 

[Rocker]

Je openhartigheid stoort juist niet, fijn om te lezen dat er ook nog mensen zijn die er open over zijn en het niet allemaal voor zichzelf houden.
Vind het heel interessant hoe het in z'n werk gaat, maar ook heel mooi hoe de veranderingen merkbaar zijn in gedrag en houding etc.  

 

Er staat dat je in juni 2018 word geholpen, maar volgens mij moet dit 2019 zijn?
Weet je nu al dat je volgend jaar geopereerd word, duurt nog wel lang maar je hebt in ieder geval iets om naar uit te kijken.

Aftellen maar! 

[Shahira89]

Hey!! Geweldig dat je dit voor jezelf doet. Ik wil je dan ook graag volgen!heerlijk mensen die zo zichzelf zijn en.er voor uitkomen. Respect dat je al die operatie 's wil ondergaan.. Vind me borstvergroting al heftig genoeg verschikkelijk dat ik niet veel mag doen vooral omdat ik een energie voor vier mensen. Heb hahahah , lekker doen waar jij gelukkig van wordt ook al lijkt me dat soms niet makkelijk. 

Xxxx shahira 

[Mienemuis]

Ik vind dit enorm moedig van jou!! Als je de operatie in juni ondergaan hebt, hoe is het dan nu met je? X

[leek]

hoi! ik kwam je al eerder tegen op dit forum, en wist toen niet zo goed hoe en wat..

ik ben blij dit verhaal gelezen te hebben, ik snap alles nu zo veel meer. ik ken verschillende gay-mensen, ook in mijn vriendin/kennissen kring, en op de een of andere manier dacht ik dat personen zoals jij eigenlijk zoals hun zouden zijn, alleen met een extra wens (geslachtsverandering).

 

nadat ik dit gelezen heb weet ik dus dat dat helemaal niet zo hoeft te zijn. wat ben ik een bekrompen persoon! sorry daarvoor  

ik dacht dat ik dat niet was, ben blij dat je me in de wereld van transgender meer inzicht hebt gebracht

vind het interessant te lezen hoe het lichamelijk en operatief aangepakt wordt, maar ook zeker zo interessant hoe het psychisch zit

Jij bent dus echt zoals ze dat zeggen 'geboren in het verkeerde lichaam'

hoe vreemd en inderdaad verdrietig en misschien ook wel frustrerend moet het zijn in relaties, met gemeenschap en met alles eigenlijk

 

geen kindje kunnen dragen en baren snap ik, maar gelukkig kan je wel genieten van de liefde van kinderen 

 

ik wens je al het goeds, het duurt nog even denk ik (denk dat je 2019 bedoeld) maar ik wens je al vast weinig zenuwen, een zo prettig mogelijk traject en tzt een spoedig herstel

you can do it!

en dan.. genieten maar! xx