Bimbo

Bedankt voor deze duidelijke uitleg @Lucy2015. Klinkt eigenlijk super positief en ik hoop dan maar dat ik ook zoveel geluk heb bij de explantatie. Deze vraag zal ik uiteraard ook aan de pc stellen. Ik maak alvast een lijstje zodat ik niet ineens dichtklap als ik daar zit. Ik snap echt niet waar ik aan begonnen ben, hoe ik hierheen verzeild ben geraakt terwijl ik altijd dacht ik zo verstandig ben.
 

Ik vraag me ook heel erg af of littekenweefsel van buitenaf voelbaar zal zijn als ik mijn eigen borsten weer terug heb? Dus niet de littekens onder de borstplooi maar echt de inwendige. Ik heb ze dual plane gekregen, hoe zit het met de spieren erna? Worden ze weer vastgehecht? 
 

Sorry dat ik je overval met mijn vragen, maar uiteraard kan ik niet wachten om dede antwoorden van de pc te krijgen, ik wil alvast zoveel mogelijk informatie opdoen. Wat ik overigens eerder had moeten doen maar goed, voor toen dacht ik dat ik genoeg had opgezocht/gevraagd tijdens het consult. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik niet zo zeer op zoek was naar negatieve verhalen, misschien stak ik mijn hoofd in het zand omdat ik ze gewoon heel graag wou en dacht dat dat het enige was wat ik miste. Zo jammer…

@Jensterbedankt 🙏🏻
 

@Lucy2015ik denk dat ik van explantatie niet zoveel spijt zal hebben als dat ik nu heb. Ik kan zo in woorden niet uitdrukken hoe ellendig en ongelukkig ik me voel. Natuurlijk had ik mezelf dit liever bespaard maar ik kan niet tegen mijn gedachtengang op momenteel. Ik weet dat ik er misschien nooit last van ga krijgen, maar ik weet ook niet wat die siliconen gaan veroorzaken in mijn lijf. Ik zal me weer onwijs gelukkig voelen als ze eruit zijn. 
 

ik overweeg ook geen lipofilling. Ik wil weer mezelf zijn en leren daar tevreden mee te zijn. Never nooit meer zal ik wat aan mezelf veranderen, daar ben ik nu wel heel erg over uit. Vanmorgen zijn mijn man ook dat ik gewoon misschien hooguit een jaar moet aankijken, maar dat gaat niet gebeuren. Ik ga maandag beginnen te bellen naar een aantal klinieken zodat ik zo snel mogelijk ergens een plekje kan vinden. 
 

wat betreft de inkapseling, ik dacht dat ik had begrepen dat je in de eerste 6 weken al kapsels aanmaakt. Ik vind het heel gerustellend dat je zegt dat ik nu nog geen kapsel heb gevormd, kan ik hier zeker van uit gaan? 

@JensterIk vind je reactie zo lief. En ik weet dat je het absoluut heel goed bedoelt… Maar de keus is echt gemaakt, vandaag ook met mijn man besproken. Hij vindt alleen dat ik er 3 maanden mee moet wachten omdat ik anders zo kort achter elkaar voor een 2e keer onder het mes moet. Ik weet dat ik met dit gepieker geen moment rust in mijn hoofd zal vinden. Vanmorgen werd ik met een heel rot gevoel wakker, het idee dat ze al heel snel al kunnen zweten enzo maakt me zo onrustig. Dit gevoel is vanaf dag 1 alleen maar toegenomen. Vandaag heb ik tientallen verhalen gelezen hier en op een andere forum, ik vind het aantal van de vrouwen die voor een explantatie gaan opmerkelijk veel. Ik had hier nooit aan moeten beginnen. 

Lieve dames, ik ga dit weer onder mijn eigen topic plaatsen en ik heb van een aantal van jullie heel bemoedigende reacties gekregen in de afgelopen 2 dagen dus hoop dit keer ook wegwijs te kunnen worden met jullie hulp. 
 

Zoals te lezen is in mijn eerste post heb ik dus erg veel spijt van mijn bv vorige week. Dit gevoel lijkt alleen maar erger te worden. Ik heb gisteravond met tranen in mijn ogen het verhaal van @Francisca91 gelezen en kan eigenlijk zeggen dat ik me zo ongeveer precies hetzelfde voel. En ik weet, zoals ik mezelf ken, dat ik niet heel lang met deze gedachtengang kan rondlopen en dat dat grote impact gaat hebben op mijn dagelijkse leven. Vandaag ben ik me er bewuster en zekerder van dat ik wil overgaan tot explantatie. Dus wil ik me mental alvast voorbereiden hierop (eigenlijk ben ik dat al helemaal) en alvast het eea uitzoeken mbt arts/kosten/info omtrent ingreep.

Ik heb al een aantal namen van artsen pc’s voorbij zien komen maar toch zou ik meer wegwijs zijn hierin. Ik heb om praktische redenen een voorkeur voor Parkkliniek maar weet niet of hier goeie artsen zitten ivm kapsels enzo. Ik zou ook als het mag graag willen weten wat sommige dames hier op het forum hebben betaald voor explantatie zodat ik ongeveer een idee hebben waar ik me op moet voorbereiden. Een ander belangrijk punt is uiteraard of het herstel idd sneller gaat dan bv? Ik heb de afgelopen week zoveel last ervaren van de hele ingreep, de pijn, de nachten, schuldgevoel naar mijn gezin toe. De datum voor de explantatie wil ik beter inplannen zodat ik het herstel makkelijker door kan komen. Nu was het toch een dingetje ivm met school etc. Mijn instelling is nu gewoon “hoe sneller eruit hoe beter”. Graag jullie tips en adviezen.

X Nimbo

@Lucy2015 Een goede screening voor iedere vrouw is idd erg belangrijk maar naar mijn mening blijft het belangrijker voor iedere vrouw die genetisch een verhoogde risico heeft. Ik denk dat bij mij de angst hiervoor onbewust en stiekem kwam omdat mijn oma borstkanker had, en omdat zij mij heeft grootgebracht heb ik dit van zeer dichtbij meegemaakt. Na een jarenlange gevecht waarbij de tumor terug keerde heeft ze de strijd gewonnen en uiteindelijk jaren later aan hartafwijkingen overleden. Maar ze heeft me bij elke kans die ze kreeg meegegeven om vanaf een bepaalde leeftijd iedere maand moest voelen op knobbeltjes, ze heeft me zelfs geleerd hoe ik dit moest doen. En bij elke pijntje die ze aan dr borst of oksel kreeg zag ik de zorgen in haar ogen en maakte ik me nog meer zorgen. Nu jaren later besef ik hoeveel impact dit op mij heeft gehad als klein meisje. 
 

Maar hey wow, wat ben ik verrast van de cijfers op de tabel! Ongelofelijk dat je met protheses minder kans hebt op het ontwikkelen van kanker. Mijn zorgen zijn echt een stuk minder. 
 

De dag dat ik me beter voel bij het idee van mijn nieuwe borsten en de zorgen weg zijn zal ik zeker maar dan ook zeker komen posten hier. Ik voel me ietwat beter na jullie reacties en hoop op deze manier ook wat voor anderen te kunnen betekenen als ze hier maar ook enige hoop komen zoeken. Onwijs bedankt voor de steun 🙏🏻🙏🏻🙏🏻 Betekent heel veel voor me.

Lieve @Jenster ik heb echt waar zoveel aan jouw woorden. Vooral het stukje waarin je zegt dat jullie hebben afgesproken dat je ze eruit laat halen zodra je merkt dat je er ziek van wordt. Zo sta ik er ook in, en heb nog 3 dagen voor de operatie me door mijn man op mijn hart laten drukken dat wij dat ook doen. Als ik merk dat ik er ziek van wordt of het zit me na een tijdje om een of andere reden niet lekker gaan ze er hier ook uit. Wel zonde van de littekens en de ingrepen maar niets boven mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid. 
 

Wat een mazzel dat je herstel zo goed gaat. Ik dacht voor de operatie dat ik hier echt wel snel bovenop zou komen, hartstikke verkeerd ingeschat. Ik heb voor de operatie ook een zwangerschaps/voedingskussen aangeschaft, zo’n speciale met rugleuning en al. Nou de eerste nacht in bed met dat ding was zo’n hel dat ik sindsdien op de bank slaap. Allemaal kussen om me heen, ook 2 kleintjes waar ik mijn hoofd zijwaarts op kan leunen. Ik ben een echte buik/zijslaper dus het blijft echt super lastig deze houding. 
 

mijn kindjes zijn helaas nog zo jong dat ze nog altijd wel hier en daar mijn hulp bij nodig hebben, vooral de jongste van bijna 3. Mijn man was de eerste 3 dagen fulltime thuis maar omdat wij een cafe hebben kan hij dat niet meer hele dagen doen. Dan springt mijn vriendin weer bij. Mijn man brengt en haalt wel de kinderen van school, vandaag gaat hij voor t eerst mee naar zwemles, ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen 😅. Gelukkig zijn jouw kinderen al op een leeftijd dat ze het zonder jou ook kunnen redden, maar ik snap wel dat het toch lastige leeftijden zijn jij zal wel tegen heel andere dingen aanlopen met ze. Ik ga er van uit dat ze goed voor je zullen zorgen. 
 

Ik wil zeker mee kijken in je fotoalbum! Ik heb nog geen foto’s, of ze er ooit zullen komen weet ik ook niet. Daarvoor moet ik denk ik eerst vrede sluiten met mijn nieuwe borsten. Ik kijk er ook zo min mogelijk naar. Ze zien er niet vreemd of raar uit, mooi rond en allebei nog even groot maar het blijft moeilijk om ze te zien en te accepteren. Zo vreemd dat ik er nu zo in sta terwijl ik juist zo enthousiast was. Ik had mijn eerste consult op 31 mei en vond het jammer dat ik pas in september geholpen zou worden. Ik weet niet hoevaak ik tegen mijn man heb gezegd dat ik niet meer kon wachten. Een week voor de operatie veranderde mijn hele instelling. Super jammer… Ik wacht t gewoon af, ik besef wel dat het heel veel gaat schelen als ik van de pijn af ben en weer terug kan naar mijn dagelijkse leven. De volgende stap is dan kijken hoe ik me erbij voel, hoe tevreden ik ben en of/hoelang ik ze wil houden. 

@JensterBedankt voor de moed. Ik had dat stukje al gelezen een paar dagen terug, wat staat ze sterk in haar schoenen hierover dacht ik… De blogs van Laura Zaal heb ik ook gelezen, zij komt totaal anders over dan andere pc’s wat betreft herstel enzo ook. In 1 van haar blogs borstvergroting staat zelfs dat je de eerste week al kan rijden. En een herstelprogramma heeft ze gemaakt, wat een topper! 
 

ik ben echt super blij dat ik zoveel hulp heb, naast mijn man en vriendin zijn er nog zoveel anderen die me met verschillende dingen hebben geholpen de afgelopen week. Maar het blijft moeilijk om afhankelijk te zijn, vooral voor iemand als ik die altijd alles zelf probeert te regelen en heen en weer rent. Normaal ben ik degene die iedereen te hulp schiet. Het is mentaal gewoon heel zwaar. 
 

Ik lees dat jij een dag voor mij aan de beurt was, was dit voor een wissel of ook de eerste keer? Dual plane ook? Hoe gaat je herstel? Ik heb nog steeds ongemakkelijke pijn en nu sinds 2/3 dagen ook helse rugpijn. 

@Noor45 Ook jij bedankt voor je geruststellende woorden. Vandaag ben ik 6 dagen po en ik denk nog elke ochtend wat heb ik in godsnaam gedaan? Het zal nooit meer worden zoals het voorheen was, oke minder tevreden over mijn borsten maar het had eigenlijk niets weggenomen van mijn zelfvertrouwen, nu ben ik helemaal niet tevreden en blij. Stiekem zat ik gisteren zelfs te hopen op een complicatie zodat ik ze er gelijk uit kan laten halen. Ik hoop dat ik hier een paar maanden later anders over kan denken. De slechte nachten maken het er ook niet beter op. Mijn rug trekt het niet meer en op mijn zij liggen gaat nog lang niet lukken denk ik. Echt waar, waar ben ik aan begonnen…

@Lucy2015Jeetje, jij hebt zoveel redenen meer om je zorgen te maken en dan kom ik zonder enige aanleiding momenteel mezelf een beetje aanstellen. Ik neem aan dat je op tijd je controles laat doen, sterkte Lucy. Helaas heb ik na de geboorte van mijn zoontje bijna 3 jaar geleden een dipje gehad zo’n 6 maanden lang. Dit terwijl ik op een roze wolk zat met mijn 3 kindjes, van de ene op de andere dag voelde ik me ineens intens ongelukkig. Daarna kwamen de sensaties in mijn lichaam, ik voelde de vreemdste dingen en belandde constant bij de huisarts met iedere keer een andere kanker soort. Welke therapie we ook hebben geprobeerd niets leek te helpen, dus begon ik te hopen dat het op een dag zou verdwijnen zoals het ook kwam opduiken en na een klein half jaar begon ik me ook steeds beter te voelen. Ik heb er een lichte angststoornis aan overgehouden en sindsdien ben ik eigenlijk voorzichtiger met mijn lichaam en mijn mentale verstand als 3 jaar geleden. Misschien ook vandaar dat ik nu na de bv grotr spijt heb. 
 

Jouw ervaring met de gescheurde prothese geeft me trouwens een beetje meer moed dat het niet altijd zorgwekkend hoeft te zijn, dank voor het delen hiervan 🙏🏻 Doet me echt goed om te lezen, en niet in de zin van “liever jij dan ik” ofzo he… Het is een gevalletje “geluk bij ongeluk”, en hoopgevend voor mij.. Heel goed dat je er nu wel beter alert op bent. Zal mij ook altijd bijblijven mocht ik ze lang willen houden.

Ik heb een bh van de kliniek. Ik weet niet van welke merk het is, het is er eentje met in 2 maten verstelbare haakjes aan de voorkant en ik kan m verstellen bij de schouderbandjes. Ik heb ze voor de operatie opgebeld om te vragen of ik zelf een bh moest aanschaffen en er werd me verteld dat ik er 1 van de kliniek mee kreeg. Ik had m al aan toen ik wakker werd gemaakt in de ok. Ik kn me nog vaag herinneren dat de verpleegster zei dat de kleinste maat bijna te groot voor me was omdat ik tenger ben. Ik heb met 2 dagen po gebeld of het niet wat losser kan maar dit mocht niet. Ik kan niet in woorden uitdrukken wat voor een marteling dit is voor mijn schouders. Ik heb na het lezen van jouw berichtje de schouderbandjes een standje lger gezet. Ik heb een beetje het idee dat ze m onbewust op zn straktst hebben gezet. Ik maak me wel zorgen dat dit nadelige gevolgen heeft voor de wondheling dus ik ga ze morgenochtend toch nog een keer bellen. Ik kan misschien ook even andere bh’s bespreken dus ik neem je tips sowieso mee in het gesprek. 

@Lottje72onwijs bedankt, ik hoop zó dat ik straks wat beter in mijn vel zit als alles achter de rug is. Ik weet dat het herstel de situatie moeilijker maakt dan het is. Ik zit al dagen binnen, het feit ook dat je niks mag al zou je daartoe in staat zijn. Ik ben echt niet iemand die een hele middag kan zitten niksen op de bank, de enige keren dat ik dat heb gedaan was na mijn eerste bevalling. En tsjah, als ik ga zitten niksen vindt ik altijd wel wat waar ik om kan piekeren helaas. 

@Lottje72Ook jij bedankt voor je geruststellende bericht, wat is het fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zich kort na de operatie zo voelt. Ik heb het hele artikel gelezen, was lang maar er zijn punten die ik eerder al wel eens ben tegengekomen op het internet. Ik geef het gewoon wat tijd en kijk het aan, behalve de implantaten zal ik niets verliezen als ik er uiteindelijk voor kies om ze te laten verwijderen.

@Lucy2015 Zeer geruststellend jouw reactie, dank je wel 🙏🏻 Ik weet dat borst implantaten geen verhoogd risico op borstkanker geven maar mijn angst is dus juist dat ik ze door de implantaten misschien niet kan voelen, dat ze tijdens een MRI of echo niet zichtbaar zullen zijn omdat de protheses in de weg zitten. Ik vind het helemaal niet erg om te betalen voor zo’n onderzoek, als ik maat geruststelling krijg. Mijn plan voor nu is dus dat ik eerst goed herstel en daarna kijk hoe ik me bij deze situatie voel. Ik heb mezelf beloofd om ze uiterlijk over een jaar laat verwijderen als het me ècht niet lekker zit. Maar dan komen weer de zorgen om de littekens, of het wel weer goed komt als ze weer aan mijn spieren zitten. 
 

Ik heb hier een aantal reacties van vrouwen gelezen die beweren dat de siliconen vroeg of laat zeker lekker, of dat de siliconen deeltjes emigreren in je lichaam, dan vraag ik me af waarom doen we dit als ze vroeg of laat toch gaan zweten? Mij werd tijdens het consult ook verteld dat ze absoluut niet kunnen lekken al komt er een ruptuur in, dus liet ik me makkelijk overhalen. 
 

Momenteel durf ik niet naar mijn “nieuwe” borsten te kijken noch aanraken. Ik heb natuurlijk ook de po bh aan wat alles bedekt. Ik merk bovendien dat ik extra pijn ervaar omdat ie gewoon veelste strak zit, hij drukt op mijn wonden, dit probeer ik te minimaliseren door gaas verband tussen de wonden en de bh te plaatsen maar helpt maar voor even. Ik snap gewoon niet waarom ik mezelf dit heb aangedaan, ik ben ongelukkiger dan toen ik mijn eigen borsten nog had. 

37 minuten geleden, RoseWinters zei:

Dat piekeren is heel herkenbaar maar je moet ook weten dat dit zeldzame gevallen zijn! Ik denk als je regelmatig op controle gaat dat dat misschien helpt om je gedachten te kalmeren.

Momenteel voel ik me al een beetje geruster maar ik twijfel en pieker nog steeds hoor. Maar het gaat iedere dag beter, mentaal en fysiek. Ik heb nog weinig pijnklachten maar wel steeds die druk nog op mijn borst. Mentaal ben ik nog aan het verwerken dat ik dit heb laten doen en dat mijn leven nu net ietsje anders gaat zijn. 

37 minuten geleden, RoseWinters zei:

Dat piekeren is heel herkenbaar maar je moet ook weten dat dit zeldzame gevallen zijn! Ik denk als je regelmatig op controle gaat dat dat misschien helpt om je gedachten te kalmeren.

Momenteel voel ik me al een beetje geruster maar ik twijfel en pieker nog steeds hoor. Maar het gaat iedere dag beter, mentaal en fysiek. Ik heb nog weinig pijnklachten maar wel steeds die druk nog op mijn borst. Mentaal ben ik nog aan het verwerken dat ik dit heb laten doen en dat mijn leven nu net ietsje anders gaat zijn. 

Wat fijn dat je nu al weinig pijnklachten hebt. Heb jij ze ook dual plane? Voor de operatie wist ik niet dat het herstel langer duurt bij dual plane. Ik denk dat ik een lange weg te gaan heb, zowel mentaal als fysiek. Ik weet echt zeker dat ik ze geen 10-15 jaar met me mee zal dragen. Mijn man hd er absoluut geen problemen mee dat ik niet meer degene was die hij 17 jaar geleden leerde kennen, het zat alleen mij dwars. Never nooit spijt gehad van hoe lang ik borstvoeding heb gegeven, heel trots was/ben ik dat ik mijn kinderen zolang kon voorzien van borstvoeding. Maar als ik dan in de spiegel keek walgde ik van mijn borsten, de laatste tijden keek ik er niet eens naar in de spiegel. Nu achteraf denk ik wat hd het nou uitgemaakt als ik ermee was blijven rondlopen? Niets boven mijn gezondheid en mijn eigen kunnen. Helaas kan ik de tijd niet terug draaien en hoop ik dat ik snel van deze gedachten af ben… 

5 minuten geleden, RoseWinters zei:

Hey!

 

Ik voel met je mee 100%. Ik heb dit ook gezegd in 1 van mijn posts en blijkbaar komen "boobie blues" vaker voor dan je denkt. Met als gevolg veel research gedaan op het internet en er zijn toch een aantal vrouwen die een soort van depressie en schuld voelen voor enkele dagen/weken. Maar het enige wat helpt is dus geduld. Vrijwel iedereen bekomt hiervan na enkele weken EN moest het niet zo zijn kan je ze idd laten verwijderen zonder problemen. Maar ik begrijp je zorgen enz wel, ik ben zelf ook een hypochondriac. Ben momenteel 1 week post-op en het herstel voor mij was veeeeeel meer mentaal en emotioneel ipv fysiek

Bij mij het het ook meer de mentale en emotionele belasting dan de lichamelijke. Vooral het feit dat ik me niet beter heb laten informeren en geen betere/uitgebreide research heb gedaan. Zodra ik besloot om ervoor te gaan dacht ik als het me mijn zelfvertrouwen maar weer terug geeft. Nu denk ik sh*t! Wat als ik mijn spieren niet meer 100% kan gebruiken als ik ze er toch uit wil hebben? Op een buitenlands forum lees ik dat de inkapseling zelfs je ribben kan bereiken en het daarna moeilijker wordt om ze te verwijderen en dat je dan voor de rest van je leven met die toxische stoffen zit. Het andere moment denk ik weer heb geduld, je lichaam zal je niet in de steek laten en aangeven waar het echt niet meer gaat dus je zal nooit te laat zijn. Ik hoop echt dat ik snel weer mezelf kan zijn. Jou trouwens ook een goed herstel gewenst, ook zo pas geleden dus. Hoe voel je je nu?

Hoi dames,

ik ben niet zo’n kei in verhalen vertellen maar wil proberen om mijn verslag neer te zetten en hierbij mijn spijt/zorgen uiten. Ik heb vorige week op 9 september een borstvergroting gehad bij dr. Gabriel Jansen in het Janssen kliniek. Ik heb hier echt naar gewerkt, kon niet wachten en stond te springen om ze te krijgen. Voordat ik kinderen kreeg zat ik op een 75B, na 3 kinderen en in totaal zo’n 6 jaar borstvoeding bij elkaar hield ik bijna niets meer over. Mijn rechterborst leek kleiner dan de linker, links ging een beetje hangen ondanks weinig borstklierweefsel. Met push-ups kwam ik nog wel vooruit maar toen ik me steeds vaker ongemakkelijk ging voelen tegenover mijn man besloot ik na te denken over een borstvergroting. Heel vaak zat ik met twijfels omdat ik het idee van siliconen heel eng vond, bang was dat ik misschien geen borstonderzoeken kon laten doen (heb een grote angst voor alle soorten kanker maar het meest voor borstkanker, je kan me een hypochonder noemen). Uiteindelijk dus toch maar gedaan maar achteraf gezien nu ik hier zit denk ik dat ik te snel heb besloten en onder het mes ging.

Ik mocht me dus op 9 sep om 09.30 melden in Oisterwijk. Ongeveer een week ervoor werden de twijfels groter, tot op de dag van de operatie probeerde ik er voor mezelf onderuit te komen. Tijdens het aftekenen nog was ik mijn zorgen aan het uiten bij de pc. Om 10u lag ik op de operatietafel en een uur later werd ik wakker met 300cc Motiva round silksurfaces geplaatst dmv dual plane techniek. Ik was super blij dat alles goed was verlopen maar de twijfels bleven. Onderweg naar huis voelde ik de welbekende olifant op mn borstkas zitten, dit heeft de hele dag geduurd. Mijn man is heel lief en zorgzaam geweest thuis, de kids waren uitlogeren bij mijn nicht en kwamen 3/4 dagen later terug naar huis omdat de jongste steeds om mama huilde. Vanaf toen kwam mijn beste vriendin helpen thuis maar oh god wat een ellende dat je zelf niks kan en mag. Ik ondervind er mentaal nog steeds heel erg last van dat ik zo afhankelijk ben. En wat een grote schuldgevoel naar mijn kinderen toe omdat ik momenteel bijna helemaal niks voor ze kan betekenen (7, 5, bijna 3). 
 

Daarnaast heerst nog steeds heel erg de angst dat ik dalijk een kwaadaardig iets in mn borst krijg en wijdeze niet kunnen vinden omdat er protheses in mijn borsten zitten, de angst dat ze gaan zweten en ik voor de rest van mn leven met siliconen deeltjes in mijn lichaam

moet rondlopen. Ik sport 2x per week met een personal trainer, ben bang dat dit straks niet meer gaat lukken misschien? Bovendien heb ik nog steeds redelijk veel pijn, natuurlijk minder dan de eerste dagen maar het is er wel, vooral de nachten zijn een hel. Al met al heb ik dus gewoon onwijs veel spijt dat ik dit heb gedaan. Mentaal en fysiek… ik heb mezelf een jaar gegeven om deze situatie aan te kijken, als ik over een jaar nog steeds twijfels heb zal ik geen seconde nadenken en een pc zoeken die ze eruit kan halen voor me. Vandaag zag ik een filmpje op realself van een dame die na explantatie haar borstspier niet meer optimaal kan gebruiken, hier ben ik ook erg bang voor. Ik kan gewoon niet genieten van mn nieuwe boezem en het idee dat ze niet meer zo lelijk zullen zijn als voorheen. Kon ik de tijd maar terugdraaien en had ik deze beslissing maar nooit genomen. Is het normaal zoals ik me nu voel? Of ben ik de enige met zoveel zorgen? 

Op 26-7-2021 om 19:25, Gast zei:

Hoi lieve meiden, 

 

Heel lang geleden dat ik een update geplaatst heb 😊 ik wilde even alles op z’n beloop laten gaan en kijken hoe alles zich met de tijd ontwikkelde.

 

Sommige klachten zijn verdwenen na het spiraal maar helaas niet alle (die rode gewrichten, huiduitslag schouders en spierkrampjes zijn gebleven). 
 

Ik heb een maand geleden ongeveer al een afspraak bij dr Niessen gemaakt, om gewoon open te bespreken waar het aan zou kunnen liggen en of het nodig is om de implantaten te verwijderen. Hij is gespecialiseerd in auto immuun aandoeningen en kan mij denk ik een eerlijk advies geven, ik heb een goed gevoel bij hem.. zelf werkt hij wel alleen met de motiva (welke ik heb) of monobloc zover ik zag. Dus ik hoop dat hij voldoende afweet van mijn prothesen en waar mijn klachten aan kunnen liggen. Ik sta nog voor alles open (ook de implantaten laten zitten mocht uit het consult komen dat het eventueel een trigger geweest is maar niet de oorzaak bijvoorbeeld)  maar heb wel serieus explantatie met lipofilling in overweging... 
 

Qua trainen met onderlichaam was ik vrij snel op niveau (70+kg gewicht dragen/powerlifting) maar mijn armen en borst voelen toch snel stijf 🤭. Dus na 4.5 maand laat ik die nog even😊

 

Ik heb ook een nieuwe foto toegevoegd! Ik ben zelf nog wat onzeker over het resultaat omdat ik nog een duidelijk verschil zie en voel tussen links en rechts. Ik ben wel een aantal keer op controle geweest en hier werd aangegeven dat dit nog bij kan trekken maar toch zit het me niet helemaal lekker 🙈

Hopelijk gaat het met alle dames op het forum hier goed en zijn jullie tevreden 🥰

 

liefs!

 

 

Weet je al meer over je klachten? Ik ken de spiraal die jij hebt niet, maar zitten er hormonen in? Ik ben nadat ik erachter kwam wat de hormonen in de pil met me deden acuut gestopt, had ook een kinderwens dus kwam eigenlijk goed uit. Na 3 kids besloot ik om weer aan de anticonceptie te gaan maar was als de dood voor de hormonen erin, in welke vorm dan ook… Van Mirena wist ik bv altijd al hoeveel ellende het met zich mee brengt, alle dames in mijn vriendenkring hadden er last van, van lichte tot zware klachten. Ik besloot in april voor de t-safe te gaan (koper dus geen hormonen) en ben suuuuuuper tevreden. Geen lichamelijke en geen mentale klachten, wel verandering tijdens mijn menstruaties, maar die neem ik ook voor lief want sinds de t-safe niet meer overmatig bloeden. Ik was echt onzeker over nemen of niet, zo bang dat ik hier ook klachten van zou krijgen, of m zou voelen zitten oid maar alle zorgen om niks geweest. Als je er nog niet aan heb gedacht en de klachten zijn er nog kan je dit misschien even bespreken met je huisarts?