Wanneer weet je het nou echt zeker?

[Gast Miez]

Hallo iedereen,

Ik vroeg me af wat voor jullie het moment was van: "Nu doe ik het!"

Zelf ben ik namelijk een hele erge twijfelkont. Ik twijfel over alles, zelfs over wat voor eten ik moet kopen etc, dus stel je eens voor hoeveel ik nadenk en twijfel over een borstvergroting!

Aan de ene kant, waarom zou ik moeten leven met iets waar ik ongelukkig mee ben terwijl ik het gewoon kan veranderen? Nouja, gewoon.. Maar aan de andere kant, waarom ben ik er niet gelukkig mee? Waarom zou ik willen snijden in een gezond lichaam, en is het niet oneerlijk tegenover de mensen die vechten tegen borstkanker etc etc?

Natuurlijk ben ik heel bang voor negatieve gevolgen, voor elke negatieve ervaring moet ik er wel 100 positieve lezen...

Dus, hoe ging bij jullie het proces?

Groetjes Michelle

[Gast anomiepje]

Hoi Michelle

Het is inderdaad een proces. Bij mij tenminste. Jarenlang over gedacht.

Op een gegeven moment loop je voor de zoooveelste keer tegen die problemen aan van te kleine borsten. Op een gegeven moment was het bij mij zo dat ik alle negatieve aspecten van te kleine borsten op een rijtje zag. Tóen ging het knopje om en binnen een maand was het geregeld.

Dus ik denk dat alle iritaties over je borsten bij elkaar opgeteld een bepaalde grens moeten bereiken?

Liefs.

[Gast esj]

Hoi Miez,

Drie jaar erover nagedacht! Niet zozeer te kleine borsten alswel, leeg na bevalling en borstvoeding.

De eerste jaren dacht ik nog...ach dat moet nog wennen. De een krijgt striaee de ander hangborsten.

Toen ik na drie jaar nog niet normaal naar mezelf kon kijken in de spiegel heb ik de knoop doorgehakt en ben op internet gaan kijken (forem) en klinieken. Daarna gesprekken voeren bij klinkieken en ze aanschrijven enz.

Nu tien jaar later een wissel en nog steeds superblij.........

groetjes ESJ

[Gast dydy]

hoi miez,

ik heb er 5 jaar over gedaan en nu heb ik sinds gisteren een bv ik ben ook een twijfellaar gisteren in het zieken huis twijfelde ik zelfs nog en nu ben ik blij dat ik het toch gedaan heb.

groetjes dydy

[Gast amidi]

hoi Miez,

ik geloof dat ik er wel 10 jaar over na heb gedacht. Afgelopen februari heb ik eindelijk besloten om de knoop door te hakken omdat de BV steeds veiliger is geworden en omdat de protheses voor de rest van je leven zijn, dus in principe hoef je nooit meer geopereerd te worden.

vorig jaar ben ik 22 kilo afgevallen waardoor het kleine beetje dat ik had helemaal ingestort was, daarom vond ik het nu tijd worden voor een BV.

ik vond dat ik dat na alle ellende van de afgelopen jaren en dus het feit dat ik zo veel ben afgevallen wel verdiend had.

maar de twijfels blijven hoor, zelfs toen ik de beslissing genomen had en de afspraak gepland had. Sterker nog, de twijfels worden steeds erger, je vraagt jezelf continu af of je wel goed bij je hoofd bent om in een gezond lichaam te laten snijden......

ik heb voor mezelf besloten dat je elke dag veel risico's loopt, je hebt altijd kans dat er iets gebeurd als je geopereerd wordt, maar die risico's zijn de afgelopen jaren wel enorm afgenomen, afhankelijk van bij wie je je laat opereren natuurlijk.

Ik ben nu 12 weken PO en ben enorm blij met mijn boobies.

helaas heb ik geestelijk nog wel problemen zoals moeheid en lusteloosheid.......de gevolgen van de narcose en de BV op zich.....

maar dat is allemaal tijdelijk en gaat vanzelf weer over......

wat overblijft is een gezonde / gelukkige jonge vrouw met ontzettende mooie tieten........hahaha.....

liefs, amidi

[Gast Chantal]

Ik denk dat ik er zo'n jaar of 3 over heb gedaan. Toen ik er voor het eerst goed over nadacht was ik 18, maar ik merkte gewoon dat ik er niet klaar voor was omdat ik geen concrete stappen ondernam. De wens is altijd gebleven, de durf was er alleen niet.

Pas toen het vorig jaar april weer ter sprake kwam was ik er klaar voor en ging alles ontzettend snel. Kliniek zoeken, consulten en operatiedatum.

Ik kan niet precies zeggen wat het nou was, dat mij over de streep trok. Maar het is een soort van onbeschrijfbaar gevoel wat je wel zult merken als je er eenmaal uit bent.

Ik persoonlijk heb in de tijd naar mijn operatie toe ook totaal geen twijfels gehad. Dat maakte voor mij ook wel duidelijk dat ik er klaar voor was.

[Excella]

Toen ik een jaar of 18 was wou ik het al maar had toen geen geld omdat ik op school zat.

Aan het begin van dit jaar kocht ik een bikini en toen ik in de spiegel keek had ik ZO genoeg van mijn bovenlichaam. Ik schaamde me dood en voelde me net een 12 jarige. Nu ben ik 23 en heb ik het laten doen. Je zegt dat je een hele erge twijfelaar bent, ik ben nogal perfectionistisch, waarschijnlijk door mijn erge onzekerheid. Ik voel me nu alweer wat zekerder. Maar dat heeft heel erg meegespeeld toen ik mijn keuze maakte.

[Gast Kaat]

Twijfel heb ik ook al een tijd. Ik ben pas echt ontevreden geworden na de 2e bevalling. Een vergroting heb ik vanaf toen wel altijd in mijn achterhoofd gehad, maar er was nog steeds een kinderwens, dus leek het me beter om nog even te wachten. Nr 3 is er al weer een tijdje en nu loop ik er pas echt heel erg tegenaan dat ik gewoon niet meer in bikini of badpak ga. Op het strand hou ik gewoon mijn kleren aan, onder mijn kleren mijn opgevulde bh. Als ik die uitdoe ben ik helemaal plat, dus ik laat alles maar aan. Daarom is nu voor mij het moment gekomen om eindelijk stappen te gaan zetten. Ik wil gewoon kunnen genieten van alles zonder me steeds eraan te hoeven ergeren en met vullingen te experimenteren, en bang te zijn dat de vulling er uit schiet en al die ellende.

Ik heb eerder een verkleining ondergaan, toen was ik 21, had grote borsten die heel erg hingen, mijn toenmalig vriendje heeft mij nooit naakt gezien, kun je nagaan! Blijkbaar vind ik borsten wel een heel belangrijk deel van mijn lijf, en vind ik het moeilijk te accepteren als dit niet is zoals ik wil. Mijn verkleining van destijds was zeker noodzakelijker als de vergroting die ik nu wil, mijn borsten zitten niet meer in de weg. Voor de verkleining mochten ze van mij alles eraf halen. Na de verkleining pas heb ik mijn borsten kunnen accepteren en ben daar toch wel 14 jaar erg tevreden over geweest. Maar iets vrouwelijker eruit zien is toch wel een heel balangrijk issue voor mij.

De knoop is doorgehakt, nu alleen weer twijfels over vorm, grootte etc. Ik ben ook een eeuwige twijfelaar!

[Patries473]

Ben gelukkig niet de enige die twijfels krijgt.

Ik heb afgelopen zomervakantie ( aug dus) de optie geopperd om mijn borsten te laten liften of opvullen. Kreeg gelijk goedkeuring van manlief (en ouders haha).

Na mijn vakantie op zoek gegaan naar info en afspraken gemaakt. Overmorgen op gesprek bij 2 chirurgen.

Spannend maar ook bij mij komen er een ietsiepietsie twijfel.. doe ik er wel goed aan,in een gezond lichaam laten snijden,wat als er wat fout gaat na de bv,of als je lichamelijke klachten krijgt ( die niet bewezen zijn weet ik maar toch......)

En dan ook nog,komen mijn wensen overeen met de dingen die de chirurg zegt ( vorm,plaatsing,grootte). Pfffffffffffffffffffff

Maar gelukkig ben ik daar niet alleen in

[Gast passie]

Ik loop ook al jaren met de gedachtte.Ik ben nu 31 jr. Was er helemaal uit dat ik het ging laten doen, alvast operatiedatum vast laten zetten bij de kliniek waarvan ik al wist dat als ik het liet doen dat het dan daar moest gaan gebeuren en daarna pas afspraak gemaakt voor consult. dag voor consult kwam ik op allerlei info ( www.fonteine.com ) die me aan het twijfelden brachtten en hoopte dat mn pc die onzekerheid weg zou nemen.... tja, die zei gewoon, we weten niet hoe lang een prothese mee gaat e.d. daar moest ik toch wel heel goed over na denken, vreemd, terwijl vervolgens wordt gezegd dat je een levenslange garantie hebt op de implantaten... en dan die auto immuun ziekten, ik weet het niet hoor....

Maar zit vandaag al de hele dag bekant op het forum en wat ik gister nog had van, tja weet het niet hoor, snijden in een gezond lichaam e.d. heb ik nu zoiets van; als ik het niet doe, zal ik mij altijd blijven afvragen en misschien wel verwijten waarom ik het niet heb gedaan. en weet van mezelf als ik het nu niet doe doe ik het nooit meer.

Zat een stukje te lezen op het blorstkanker onderdeel van iemand die een heel tragisch gevecht had geleverd tegen kanker e.d. en net toen het beter met haar ging kwam ze om in een auto ongeluk.

En dat was voor mij hetgeen die de knop deed omgaan. Bovendien als het zo gevaarlijk en slecht voor je is zouden ze het toch nooit goedkeuren e.d. uiteindelijk?

hoop dat je wat aan mijn bijdrage hebt, zie ook mijn topic bij operatieverslagen

liefs passie

[Patries473]

Hey Passie,

Ik heb nog niet gelezen bij je eigen topic maar reageer alvast wel hoor

Ja,ik denk ook dat ze het dan zouden verbieden. Maar er blijven toch vrouwen die er wel last van hebben,toch?! En idd,dood ga je toch..dan maar met grote volle borsten,haha..

Maar heb je nu al wel een beslissing gemaakt? Ik ga nu pas lezen hoor

liefs Patries

[Gast passie]

Hey Passie,

Ik heb nog niet gelezen bij je eigen topic maar reageer alvast wel hoor

Ja,ik denk ook dat ze het dan zouden verbieden. Maar er blijven toch vrouwen die er wel last van hebben,toch?! En idd,dood ga je toch..dan maar met grote volle borsten,haha..

Maar heb je nu al wel een beslissing gemaakt? Ik ga nu pas lezen hoor

liefs Patries

Mloet morgen uitsluitsel geven........ hou me nog even in dubio wat denk jij dat ik doe als je mn topic gelezen hebt, hihi?

[Patries473]

Mloet morgen uitsluitsel geven........ hou me nog even in dubio wat denk jij dat ik doe als je mn topic gelezen hebt, hihi?

Aha... ja dat kan idd nog "FF" haha.

Maar heb net je ene topic gelezen en je fotos bekeken. Ik zou zeggen; ga er voor meid!