Angelique3

@lucy2015 ik heb net je verhaal gelezen. Wat goed dat je meteen actie hebt ondernomen toen je erachter kwam dat je implantaat lekte. Ik heb een wissel laten doen omdat ik implantaten had die niet meer gebruikt mogen worden. Het is toch altijd spannend hoe de uiteindelijke operatie dan uitpakt. Ik ben heel blij voor je dat je meer dan tevreden bent met je nieuwe borsten! En ik zou niet bang zijn dat er op een mammografie minder te zien zou zijn en je daardoor een wat hoger risico loopt. Ik heb nu al meerdere keren gelezen dat bij het maken van een mammografie bij vrouwen met protheses een andere techniek gebruiken waardoor alles toch goed op de foto wordt genomen.

Gefeliciteerd met je nieuwe borsten. Ik hoop dat je er weer minimaal 14 jaar plezier van hebt! 

Hier een foto van de plooien

@Maria1382 Je woorden doen me heel veel goed. Superlief dat je steun geeft, dat geeft me een push in de juiste richting!

@Jenster Bedankt voor je meedenken! Dat stel ik heel erg op prijs. Ik heb inderdaad besloten om het een en ander op papier te zetten. Bij de tweede controle, een week na de tweede operatie, kwam ik wederom bij de arts die als eerste had gezegd dat ik een nabloeding had. Hij raadde mij ook al aan om de gebeurtenis schriftelijk kenbaar te maken aan de kliniek. Door jouw aanvulling heb ik nu besloten dat ook te gaan doen. Dit weekend gaat de brief eruit.

Hoi Lucy2015, ik heb pas in november mijn 3-maandscontrole. Ik ga  het dan zeker ter sprake brengen.  Ik heb hier op het forum echter al verschillende keren verhalen van vrouwen gelezen die ook rimpelvorming hebben gehad redelijk kort na de BV (onder andere bij mijn pc) en die er niet verder aan geholpen zijn omdat dit nu eenmaal een van de mogelijke consequenties is. Dit is mij echter van tevoren helemaal niet verteld. Ik had ook geen rimpelvorming bij de protheses van mijn vorige BV die ik 16 jaar lang heb gehad. Dus ik baal er echt enorm van. Ik ben van nature een optimist, maar het lukt me niet dit nu rooskleurig in te zien. Ik hoop dat het de komende maanden nog gaat veranderen, maar eigenlijk geloof ik daar niet in...

Beste forumdames,

Ik zit al dagenlang te dubben of ik mijn verhaal opschrijf, maar ik trek nu toch maar de stoute schoenen aan. Ik kan me voorstellen dat mijn bevindingen al tig keer zijn beschreven door anderen en dat sommige lezers misschien denken dat het een beetje gezeur is, maar ik moet gewoon even van mij afschrijven.
Ik ben 51 jaar en heb in augustus een borstvergroting laten uitvoeren. Mijn derde. De eerste was op 27-jarige leeftijd (zoutwater) na de geboorte van mijn zoon. De tweede was 8 jaar later op mijn 35e na de geboorte van mijn dochter. Mijn borsten waren groter geworden tijdens de zwangerschap en daarna zag het er allemaal niet al te best uit. Ik heb toen anatomische prothesen gekregen (285  en 300) met cohesieve gel. Dat zag er allemaal prima uit. Ik heb ze zestien jaar met veel plezier gehad tot ik afgelopen voorjaar las dat de gebruikte prothesen op de lijst met verboden prothesen stonden! Ik wilde ze daarom niet langer in mijn lichaam hebben. Ik heb een afspraak gemaakt bij een pc van de Boerhaave kliniek voor verwijdering en plaatsing van nieuwe.
Het klonk allemaal heel goed. Ik gaf aan dat ik vollere borsten wilde hebben (door mijn leeftijd waren ze wel wat gaan hangen), maar geen Dolly Parton-uitstraling. De chirurg twijfelde tussen 350 en 370 en besloot uiteindelijk tot 350 in beide borsten. Mentor xtr moderate plus, plaatsing voor de borstspier wat ik daarvoor ook had. Het was maandag en omdat er iemand uitviel, kon ik die donderdag al terecht.

De operatie verliep prima en ik voelde me goed. De zesde nacht na de operatie werd ik echter met stekende pijn midden in de nacht wakker. Een van mijn borsten was enorm opgezet en "omhoog" getrokken. Meteen de volgende dag naar de kliniek gegaan waar ik toch al een afspraak had (weekcontrole). De arts die mij zag vertrouwde het niet en sprak direct van een nabloeding. Heel uitzonderlijk na zes dagen maar wel mogelijk. Hij haalde er een andere plastisch chirurg bij. Ook zij bevestigde dat het om een nabloeding ging. De chirurg die mij had geopereerd moest beslissen wat er ging gebeuren.  Ik werd door een verpleegster naar hem toegebracht. Hij wuifde het idee van een nabloeding meteen weg. Dit hoorde erbij, zei hij. Ik moest de komende dagen alleen maar gaan liggen en hij ging er niets aan doen. Met veel pijn weer in de auto naar huis. Met moeite de dag doorgekomen. s Nachts werd het extreem. De pijn was echt niet te harden, ik was helemaal bont en blauw tot aan de rand van mijn onderbroek en opgezwollen tot aan mijn sleutelbeen. Half vier s nacht gebeld en meteen om zeven uur gekomen. Op bed gelegd door een verpleegster. Zonder dat ik toen nog door een arts was gezien, kwam een mederwerker al vertellen dat ik meteen geopereerd moest worden. Vlak daarna kwam de anesthesist en een plastisch chirurg. Zeer lieve vrouw die mij uitgebreid vertelde wat ze ging doen. Ook de plastisch chirurgen van de vorige dag kwamen notabene aan mijn bed omdat ze zich zorgen maakten. Blijkbaar ging dit achter de schermen de ronde.

Ik ben geopereerd en eerlijk is eerlijk: iedereen was superlief. Van chirurg tot OK-assistent. PC die mij nu had geopereerd vertelde dat het heftig was en de bloeding nog steeds gaande was toen ik open lag. De operatie was dus echt hoogstnoodzakelijk. Ik moest een nacht blijven. Mijn oorspronkelijke arts, die naar ik hoorde aanwezig was voor andere operaties, is nooit naar mij toegekomen in die periode. Bizar.

De volgende dag naar huis. Daar duurde het herstel veel langer dan ik dacht. Al mijn energie was weg en ik had erg veel pijn. Mede doordat ik bont en blauw was. Uiteindelijk voelde ik me na twee weken langzaam weer de oude worden.
Ik ben nu vijf weken verder van mijn eerste operatie en vier weken van mijn tweede operatie en ik voel me down. Niet alleen door de nalatige reactie op de nabloeding, daar heb ik me wel overheen gezet, maar omdat ik nu borsten heb die praktisch hetzelfde zijn als ik had. Ze zijn niet voller of groter. En een van de borsten (de nabloedborst noem ik hem maar) heeft rimpelvorming aan de zijkant en lichtjes aan de bovenkant wat goed voelbaar is en licht zichtbaar. Ik zeg niet dat je meteen hard wegrent als je het ziet, maar je ziet het wel en daar baal ik van. Ik zou bijvoorbeeld niet zo in een sauna durven lopen. Ik lees hier op het forum dat ik er verder niets mee kan. Dat dit nu eenmaal kan gebeuren. Zoals ik het nu zie, moet ik dus de komende jaren sparen om, als ik genoeg heb gespaard, ergens anders voor een vierde keer onder het mes te gaan. En daar voel ik me echt enorm down onder...