miss

Ik DENK wel dat er IETS veranderd is, maar volgens mij is het de gewoon de stevigheid die toegenomen is, niet zozeer het volume... jammer genoeg. De eerste weken dacht ik echt dat het zou helpen, m'n borsten deden soms pijn en voelden aan alsof ze groeiden. maar bij dat gevoel is het jammer genoeg gebleven. Mijn man heeft ook nog geen verandering gemerkt, buiten de stevigheid dan (ik vraag het hem af en toe eens).

Voel me er echt rot bij. Ik zou zoooo graag gewone normale borsten hebben en geen 2 theezakjes... Maar plastische chirurgie is zo'n grote stap he! En dan ben ik ook weer bang voor binnen 20 jaar of zo. Hoe zien borsten met implantaten er dan uit? pfff... 't is gewoon nie eerlijk, dat gevoel heb ik dikwijls... Lig 's avonds in m'n bed soms te huilen uit frustratie...

bedankt voor jullie reacties.

Teleurstellend, maar de realiteit...

hallo meiden,

ik ben een vrouw van 24 met 2 schatten van zoontjes. Ik heb een hele kleine b-cup. Een a is net te klein en een b hangt nogal los...

Ik heb een tijdje met plastische chirurgie in m'n hoofd gezeten, maar ben er eigenlijk nogal bang voor. M'n man is er ook helemaal niet voor te vinden.

Daarom ben ik 1,5 maand geleden begonnen met het smeren met clinical breast grow serum (zonder hormonen, maakt vet aan). is er iemand die dit met succes gebruikt heeft? Of is er iemand die een tevreden resultaat heeft behaald met andere tabletten of zalfjes (en dat resultaat ook heeft behouden).

alvast bedankt

groetjes

miss

Daar heb je gelijk in! Ik voel me er idd nog niet klaar voor en zal er waarschijnlijk nog een paar jaar over doen eer ik een beslissing zal nemen. Maar het heeft me wel enorm deugd gedaan om er met jullie over te kunnen praten! Bedankt meiden!

hallo meiden,

gisteravond was er op tv een programma van plastische chirurgie. liposuctie, borstvergroting, vanalles. ik en m'n man keken ernaar. die bv interesseerden me natuurlijk de liposuctie vondt ik eerlijk gezegd akelig om te zien. terwijl we keken zei m'n man plots: "laat jij je borstjes maar zoals ze zijn hoor! als je ziet oe ze daar in snijden!" ik kon er niets op antwoorden. hij weet natuurlijk nog steeds niet dat ik ermee in m'n hoofd zit, al zou t nog niet voor direct zijn. Ik voel me er niet klaar voor. Maar dat hij dat zo zei, raakte me meer dan ik had gedacht. 'k Was echt ontgoocheld, waardoor ik ietsje zekerder was van: "blijkbaar wil ik het toch wel" Raar hoe je dat zo moet ontdekken he... Hij vroeg na een tijdje of ik boos was, omdat ik zo stil was, maar hij had geen benul dat het daardoor kwam. Ik heb het onderwerp gewoon afgewimpeld. Ik durfde er nu echt niet meer over beginnen, na die reactie...

hallo daantje,

wat je daar zegt over "dat valt wel mee", denk ik soms over mezelf... voor een paar seconden toch! Ik bekijk me alle dagen in de spiegel, of ik nu echt "zo weinig" heb. Ik probeer het zelf te relativeren, maar voel me toch nog een onzekere platte vijg...

groetjes

miss

Inderdaad! praten helpt!

Dat met die etalage's is ook zo herkenbaar! Dan denk je van "dat wil ik ook wel eens kunnen dragen!" Soms waag ik erme zelfs aan om eens zo'n truitje te passen, in de hoop dat het nog wel meevalt, maar de teleurstelling is dan nog zo groot. En hier heb ik ook in vlagen meer of minder last van m'n kleine cup. Vervelend allemaal. Ik ben echt blij voor jullie dat jullie die stap durven zetten, dat jullie als zoveel verder zijn. Ooit zal ik wel een beslissing nemen, wel of neit doen. Nu blijven beide mogelijkheden nog open voor me. Ik ben ook nog niet oud hoor. Ik ben 24 en een half jaar geleden bevallen van ons 2e kindje. Sinds ons 2e kindje geboren is, wil ik er weer wat mooier bijlopen ook. Ben nu ook op dieet.

groetjes

hallo,

@ chantal: Ik zal mezelf zeker niet pushen hoor! Da's voor niemand goed he. Ik voel me er inderdaad niet klaar voor, da's waar, maar ik vraag me gewoon af of ik later de stap zal durven zetten. Vroeger was ik er zelfs tegen! Maar nu zeker niet meer! ALS ik het ooit laat doen is dat natuurlijk voor mezelf! Ik stel me soms voor dat ik kan dragen wat ik wil, zonder me te moeten schamen. Want telkens dat teleurstellend gevoel als ik iets gedecoleteerd pas in de winkels, is echt niet leuk. Maar ik probeer eerst om het in m'n koppie anders te doen draaien, begrijp je? Ik probeer mijn lichaam te aanvaarden zoals het is, maar da's niet altijd even makkelijk. Ik zou ook graag eens kunnen pronken met mooie borsten, maar nu ben ik in dat stadium dat ik er DURF aan denken dat borstvergroting een optie zou kunnen zijn. Dus onderzoek ik die optie. Zowiso zou ik de stap in de eerste jaren niet durven zetten, als ik ze ooit zet. Maar het lucht al enorm op om erover te kunnen praten met iemand, zonder er in m'n "gewone" leven over te moeten praten, maar alleen hier op dit forum.

groetjes van de twijfelaar!

Bedankt voor jullie lieve reacties

Ik denk er nog niet zo lang over (een goede maand of zo) en wil het allemaal wat laten bezinken voor mezelf. Ik weet zelf niet of ik echt de stap zou durven zetten als het zo ver komt. Ik wil dus eerst voor mezelf uitmaken wat ik wil, voor ik ermee naar buiten kom. Ik ben al altijd een twijfelaar geweest en da's nu niet anders. Toen we gisteravond in bed naar de tv aan het kijken waren, nam hij m'n borsten vast en zei dat hij ze graag zag... Ik antwoorde er eigenlijk redelijk grof op met:"ik niet" waarop hij antwoorde dat zijn hand toch mooi gevuld is... zucht... ik weet het echt nog niet. Ik ben er echt nog niet aan toe. maar met dit forum, hoop ik eruit te geraken, wat ik echt wil of niet wil.

bedankt meiden

Hallo,

ik ben nieuw hier op dit forum. Ik heb nog geen bv laten doen, maar ik zit er wel aan te denken. Mijn man weet dit zelfs nog niet. Ik ben nog lang niet zover als jullie zijn... Ik ben niet tevreden over m'n borsten. Ik vind ze te klein, en sinds mijn 2e kindje geboren is, hangen ze ook nog eens door. Soms vraag ik me af of ik overdrijf, of ik nu echt kleine borsten heb.. pfff. Ik heb een hele kleine b cup. Een a is te klein omdat mijn borsten breed uitlopen naar m'n oksels toe. Maar een b cup hangt heel open bij mij. Een a en een halve zeg maar. Is dit nu klein of verbeeld ik me het allemaal maar? Ik krijg toch soms reacties van mannen, die al lachend weg om mijn kleine borsten lachen. Op zo'n moment zou ik soms kunnen huilen! Vroeger kon ik er beter tegen, maar de laatste tijd ben ik er echt niet meer tevreden mee. Mijn man weet wel dat ik niet tevreden ben, maar hij vind mijn borsten goed zoals ze zijn. Ik denk niet dat hij weet dat ik ooit een bv zou overwegen. Ik weet ook niet hoe hij zou reageren als hij zou weten dat ik er zo enorm mee zit. Vooral omdat het de laatste tijd enorm is opgekomen. Vroeger klaagde ik er niet veel over, nu ook niet als er niemand over begint. Ik betrap mezelf er wel op dat ik "positieve" comentaar van mijn man, altijd weglach en vlug over iets anders begin. Ook heb ik het niet meer zo graag dt hij aan m'n borsten komt. Precies of ik boos ben op mijn borsten .

Ik ben blij dat dit forum bestaat, dat ik tegen iemand m'n verhaal kwijt kan. Ik durf er met niemand over spreken die ik ken. Ik denk niet dat m'n naaste familie er voor zou te vinden zijn.

Alvast bedankt dat ik even m'n verhaal kwijt mocht!

groetjes

miss