Ga naar inhoud

borsten en emotie


Aanbevolen berichten

hai hai iedereen ,

Ik zit al een tijdje te denken hier een topic over te openen , dus ga ik het maar doen ook .

Voordat je een bv of verkleining doet zoek je de nodige info op .

Maten cc's dokters noem het maar op , maar er staat nergens wat het emotioneel met je doet .

In mijn geval bijvoorbeeld ; 15 jaar erover denken en dan inne gaat het gebeuren je leeft naar je consult , en daarna naar je operatie toe ...

Maar dan is alles nog niet klaar ... dan komt de tijd van wennnen in mijn geval was dat echt even een flinke slag ( thx door de girls op het forum was ik daar snel uit)

En dan de DIP ! dat weken lang niks doen doet toch wel wat met je !

Ik voelde me persoonlijk zo schuldig naar mn familie toe ...

Zeker omdat ik zo moet wennen en steeds een beetje meer in een dip raakte .

Gelukkig heb ik het wel gemeld en het werd heel goed begrepen ook zij snapte dat het moelijk is alles te moeten loslaten .

Uiteindelijk is alles goedgekomen ben heel erg blij dat ik het gedaan heb en vind mn borsten super !

En is het achteraf allemaal waard geweest .

Hoe hebben jullie dit ervaren ?

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi MissBM,

je heb inderdaad gelijk.. er komt best wel veel emotionele dingen bij kijken.. Ik heb zelf mijn bv nog gehad en heb ook geen kinderen.. Maar ik voel me soms best schuldig over bijvoorbeeld het geld.. Het kost allemaal best wel een hoop geld.. daar kunnen mijn vriend en ik zoveel 'leuke' dingen mee doen.. :) door mijn bv gaan wij bijvoorbeeld ook niet op vakantie.. puur omdat mijn vriend mee heeft geholpen met het geld bij elkaar te leggen.. soms denk ik daardoor ''ik zeg de operatie af, en we gaan allemaal leuke dingen doen van het geld'' andere kant denk ik dan weer ''maar wil helemaal zo niet op vakantie, want ik trek geen bikini aan hoor.. pfff..'' Af en toe word ik zo moe van deze tegenstrijd met mezelf :(

Ik praat er ook wel over met mijn vriend, als ik zo dag heb van ''zeg het allemaal maar af''.. maar mijn vriend zeg dan altijd.. ''dat we niet op vakantie gaan, boeit me niet.. dat we een heleboel andere leuke dingen van het geld kunnen doen, boeit me ook niet.. maar jij boeit me wel, en ik wil graag dat jij gelukkig ben.. en al die andere 'leuke' dingen kunnen we altijd nog doen.. we zijn jong;)''

En dat vind ik dan altijd zoooo lief.. maar toch blijf ik me een beetje schuldig voelen.. :) Die emotionele kant..

de bv zelf heb ik pas 9 juli, en heb gelukkig ook geen kinderen.. kan me voorstellen dat je vind dat je je gezin 'tekort' doet, voor iets wat niet medisch is, maar cosmetisch voor jezelf.. Aan de andere kant, als ik jullie verhalen zo lees, zijn jullie nu echt gelukkig 'compleet' voelen als vrouw zijnde.. en dat het gezin een veel leukere en zelfverzekerde vrouw ervoor terug krijgen.. en ik denk dat dat ook heel veel waard is:)

Liefs Deborah

Link naar reactie
Delen op andere sites

jij beschrijft het heel mooi Deborah ,

Vooral dat ze er een heel gelukkig iemand bij krijgen dat is ook echt zo .

Bij mij wooont dan mn stiefdochter van 15 heb gee eigen kinderen en dt vind ik ook goed zo ...toevallig dat ik het net met haar besprak en zij zet mamma niett happy niemand happy :D

En je vriend nog zo een ongeloofelijke lieverd zeg!!!! mijne is hetzelfde :D lucky us !!!!!!

Link naar reactie
Delen op andere sites

Ja ik herken je verhaal hoor.Bij mij heft het ook ruim 15 jaar geduurd voor dat ik ze eindelijk had!Ik werd gek van het niks doen...6 weken hel..ben mezelf zo ontzetten tegen gekomen.

Tuurlijk was ik blij...maar ik was zo onzeker als de pest.In mijn hoofd had ik nog steeds kleine borsten en waren ze helemaal niet zo groot geworden(450 cc medium profile) Mijn vriend zei...is het nu nog niet goed je lijkt wel een verwent nest.nu heb je ze eindelijk weer niet goed

Het zat in mijn hoofd(het kleine tieten syndroom) langzaam aan veranderde mijn zelf beeld..ik moest er dus ook echt aan wennen.

Ik ben nu zo blij dat ik het gedaan heb,lijkt net of het nooit anders geweest is.niet meer die zorg over die borsten die je niet hebt...Heerlijk!

Mijn advies...praat erover in je omgeving dat help en langzaam aan trekt je beeld zelf bij!

Dus het is idd zaoals jij zegt emotioneel ook een hele verwerking!

Link naar reactie
Delen op andere sites

Als je niet gelukkig bent met je borsten kan het zo erg zijn dat je echt niet lekker in je vel zit. Je kunt er zelfs depressief van worden (zat ik dicht tegen aan) Wat ik ervaren heb is vooral als je partner er geen aandacht aan besteed, dat is heel moeilijk. Ik heb met vriendinnen er goed over kunnen praten en dat was fijn, ze begrepen en snapte me. Maar mijn man vroeg er nooit om, en hij is tenslotte samen met mij degene die er tegen aan moet kijken.

Ik wilde zo graag weten hoe hij er tegen aan keek, of hij straks niet meer aan mijn borsten zat maar aan mn neptieten bijvoorbeeld. Ik wilde voordat ik ging afvallen een verkleining, destijds zei hij al dat hij de littekens niet mooi zou vinden. Na het vele afvallen, was een verkleining niet meer nodig maar had ik natuurlijk veel vel over, dus lege borsten over. Mijn bedoeling was alleen een lift, maar op consult bleek protheses erbij nodig te zijn om het echt mooi te krijgen. Ik was geschokkeerd. in de auto zei mijn man dat al verwacht te hebben. Ik moest erg aan het idee wennen maar na vele foto's gezien te hebben was ik overtuigd.

Na deze tijd wat meer begrip gekregen van mijn man. En dan de operatie.... Ik zat er enorm tegen op omdat het onder plaatselijke verdoving was. Waar ik zo bang voor was is dat ook gebeurd, ik was wakker en heb van alles goevoeld en mee gemaakt. Mijn man heeft mij in de wachtkamer horen schreeuwen, onmenselijk! Ik had de operatie zo geplant dat de kinderen 2 weken vakantie hadden en mijn man ook 10 dagen., dus veel hulp van anderen heb ik niet nodig gehad. Gelukkig is het na de operatie mij enorm mee gevallen en had ik erg weinig pijn. Na een week deed ik bijna alles zelf weer.

Ik was zo blij dat ik het achter de rug had, maar dan, na 6 weken beginnen mijn borsten weer te hangen, na het kopen van nieuwe bh's bleek ik niet de afgesproken c cup te hebben maar een e cup, en dat was de maat die ik had toen ik een verkleining wilde. Ik was echt enorm teleurgesteld. Mijn man zei dat het ook nooit goed was voor mij, hij had wel gelijk maar ik kon er niks aan doen, het was helemaal niet geworden wat ik me voorgesteld had, het leek er niet eens op!!

Ik had mezelf 3 maanden toegezegd om er aan te wennen voordat ik terug ging naar de pc, ik was echt heel erg down in deze tijd en kon niet aan die rotdingen wennen. Tuurlijk was het veel beter dan ervoor, maar ik had iets heel anders verwacht, veel kleiner en ronder.

Eenmaal terug bij de pc vertelde hij me doodleuk dat het niet anders kan bij mij, zonder prothese zou ik helemaal niks overhouden (is raar want ik had een kleine c cup) en de protheses waren al de kleinste die bij mij kon. Hij gaf mijn slechte huidkwaliteit de schuld, en zo werd ik weer naar huis gestuurd. Enorm down en vastbesloten dat ik die dingen eruit wilde hebben.

Gelukkig was mijn beste vriendin mee die mij erg goed ken, en weet ook dat ik echt niet blij ga worden van helemaal geen borst. Zij heeft me weten te overtuigen dat ik het moet accepteren zoals het nu is, en de positieve dingen moet gaan zien. het is ontzettend moeilijk, maar ik weet ook dat het niet anders kan nu. ik heb geen keus, ik kan niet hier met 3 kinderen depressief gaan zitten doen.

Dus langzaam wen ik eraan, wetende dat als ik weer vele geld heb kunnen sparen in der loop der jaren nog naar een andere pc ga.

Nog steeds slaapt ik met bh aan en loop absoluut niet zonder bh rond (waar ik zo naar uit keek) omdat ik zo bang ben dat ze nog meer gaan hangen. Ik voel me niet prettig in mn blote boobs, maar heeeeel langzaam gaat dat wennen.

Dus mijn verwerking duurt erg lang, en inderdaad het is emotioneel nogal wat!! en dan is het wel zo fijn om steun te krijgen van je man/vriend.

Liefs Risje

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hoi meis

Wat een mooi onderwerp

Een paar jaar geleden zou ik me mischien ook schuldig geveld hebben, maar nu niet meer

Heb een behoorlijk roerig leven achter de rug, en heb ontzettend hard geknokt om te bereiken wat ik bereikt heb, voor mezelf, voor m'n kleine en m'n gezin. Sinds jong altijd mezelf weg gecijferd en opgeofferd voor anderen, ook voor degenen die het niet verdienden

Jarenlang heb ik mezelf minderwaardig gevoeld, incompleet als vrouw en als persoon. Wat weerslag had op mijn leven, keuzes die ik heb gemaakt en kansen die ik heb laten liggen jonger zijnde. Hoe gek het ook klinkt, als ik niet zo incompleet zou zijn geweest, zou mijn level een drastisch andere wending genomen hebben. Ik geloofde er niet in dat ik het waard was. Maar goed, aan ieder nadeel zit een voordeel. Terugkijkend, denk ik niet dat een zo'n volwaardig en sterk persoon was geworden zonder te moeten doorstaan en overwinnen.

De beslissing om er voor te gaan is een van de laatste stappen in een lang en moeilijk leerproces mezelf waard(ig) te vinden en te leren kiezen, voor mezelf en daarmee voor mijn dierbaren. Mijn borsten zijn hierin niet het eind doel, maar wel iets wat me completeerd

En ik denk dat dit wel een valkuil kan zijn hoor, als iemand zich "blind staart" op haar boobies, en na de operatie beseft nog steeds dezelfde persoon te zijn van binnen alleen. Maar ja ik ben geen psych he ;)

Mijn vriend is niet zo'n prater over dit soort onderwerpen, maar we begrijpen elkaar als geen ander. Voor hem had het niet gehoeven, daar is hij dood eerlijk in, maar een blik zegt genoeg dat hij volledig achter me staat en trots is op mn keuzes

Mijn " dip" gevaar schuilt in de littekens die ik heb, het kost veel moeite vrede te maken met die strepen die onder mn borsten uit steken. Daar was ik niet echt op voorbereid en ben ik ook nog niet helemaal uit

@ Marie, dat is wel een nare reactie eigenlijk van je vriend. Heb je het wel uit kunnen praten?

@ Ritsje, wat een verhaal zeg. Ik krijg er gewoon kippevel van. Kan me heel goed voorstellen dat je er nog niet klaar mee bent. Wel heel mooi als je steun krijgt, want dat verdien je niet alleen dat heb je wel nodig als je zoveel doormaakt

liefs,

Link naar reactie
Delen op andere sites

Dankjewel MissBM,

Ik ben ook echt ontzettend blij met mijn vriend:) van hem hoeft de operatie ook niet, want hij vind mij mooi zoals ik ben.. Maar hij begrijpt me wel.. En rijd ook overal mee naartoe.. Consulten, straks de operatie.. En heef zelf mee gespaard.. Echt super lief.. Inderdaad Lucy us:) wat betreft kinderen, daar zijn we niet over uit.. En de komende 10 jaar willen we die ook niet.. We zijn allebei 23, en zien wel n de toekomst:) maar wil wel trouwen.. En daar hoort een mooie jurk met gevulde boezem bij:)

Als ik jullie verhalen zo lees, krijg ik er gewoon kippenvel van... Dacht dat ik het af en toe moeilijk had, maar heb ik eigenlijk helemaal niet.. Ik kan er gelukkig wel goed over praten met mijn vriend:) vroeger was ik ook echt ongelukkig.. Gewoon weg omdat ik geen borsten had.. Alles vond ik daarom ook niet mooi staan.. En praatte mezelf echt negatieve dingen aan.. Was ook heel onzeker:( gelukkig heeft mijn vriend een heleboel weg genomen daarvoor.. Alleen ja, die k*t kleine borsten.. Pfff.. Af en toe wordt je er gek van:(...

Vind het wel heel knap hoe jullie bepaalde dingen uit jullie leven verwerken en hoe jullie er mee omgaan, en daar mag je best trots op zijn:)

@Mirres: goed van je dat je jezelf niet meer wegcijfer:) je mag jezelf inderdaad ook wel is op nr 1 zetten:)

@Risje: jammer dat je er met je vriend nooit echt goed over heb kunnen praten.. En ook vervelend dat je eigenlijk nog steeds ontevreden bent:( ik hoop dat je toch "een manier' kan vinden om jezelf te ''accepteren' ... Mooi zijn zit gelukkig niet van buiten maar van binnen:) (hoe moeilijk ik dat zelfs vind, om dat nog maar te geloven.. Haha)

Liefs deborah

Link naar reactie
Delen op andere sites

jeetje meiden merk dat sommige het echt heel moeilijk hebben gehad .

Vind het vreslijk om te lezen dat sommige partners er zo over denken en dat ook op die manier uitspreken .

Juist de gene die dichtbij je staan daar is de steun zo belangrijk van .

Ik was ook bang dat mn man het te clinisch zou vinden en daar niet voor open zou staan .

Integendeel hij ging met me voor de spiegel staan raakte ze aan en ze dat ik de mooiste was .

Dat heeft me mentaal er zo doorheen getrokken maarja daarom is ie dan ook de liefde van mn leven en zij we ook al 13 jaar bij elkaar ( ( ga hem zo maar een extra knuffel geven )

Vind het bijzonder om jullie verhalen te lezen .

Link naar reactie
Delen op andere sites

Gearchiveerd

Dit topic is nu gearchiveerd en gesloten voor verdere reacties.



×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Belangrijke informatie

We hebben cookiesop uw apparaat geplaatst om deze website te verbeteren. Je kunt je cookie instellingen aanpassen, anders nemen we aan dat je het goed vindt dat we verder gaan.