Ga naar inhoud

Een beetje spijt.


Aanbevolen berichten

Hoi dames,

 

ik ben niet zo’n kei in verhalen vertellen maar wil proberen om mijn verslag neer te zetten en hierbij mijn spijt/zorgen uiten. Ik heb vorige week op 9 september een borstvergroting gehad bij dr. Gabriel Jansen in het Janssen kliniek. Ik heb hier echt naar gewerkt, kon niet wachten en stond te springen om ze te krijgen. Voordat ik kinderen kreeg zat ik op een 75B, na 3 kinderen en in totaal zo’n 6 jaar borstvoeding bij elkaar hield ik bijna niets meer over. Mijn rechterborst leek kleiner dan de linker, links ging een beetje hangen ondanks weinig borstklierweefsel. Met push-ups kwam ik nog wel vooruit maar toen ik me steeds vaker ongemakkelijk ging voelen tegenover mijn man besloot ik na te denken over een borstvergroting. Heel vaak zat ik met twijfels omdat ik het idee van siliconen heel eng vond, bang was dat ik misschien geen borstonderzoeken kon laten doen (heb een grote angst voor alle soorten kanker maar het meest voor borstkanker, je kan me een hypochonder noemen). Uiteindelijk dus toch maar gedaan maar achteraf gezien nu ik hier zit denk ik dat ik te snel heb besloten en onder het mes ging.

 

Ik mocht me dus op 9 sep om 09.30 melden in Oisterwijk. Ongeveer een week ervoor werden de twijfels groter, tot op de dag van de operatie probeerde ik er voor mezelf onderuit te komen. Tijdens het aftekenen nog was ik mijn zorgen aan het uiten bij de pc. Om 10u lag ik op de operatietafel en een uur later werd ik wakker met 300cc Motiva round silksurfaces geplaatst dmv dual plane techniek. Ik was super blij dat alles goed was verlopen maar de twijfels bleven. Onderweg naar huis voelde ik de welbekende olifant op mn borstkas zitten, dit heeft de hele dag geduurd. Mijn man is heel lief en zorgzaam geweest thuis, de kids waren uitlogeren bij mijn nicht en kwamen 3/4 dagen later terug naar huis omdat de jongste steeds om mama huilde. Vanaf toen kwam mijn beste vriendin helpen thuis maar oh god wat een ellende dat je zelf niks kan en mag. Ik ondervind er mentaal nog steeds heel erg last van dat ik zo afhankelijk ben. En wat een grote schuldgevoel naar mijn kinderen toe omdat ik momenteel bijna helemaal niks voor ze kan betekenen (7, 5, bijna 3). 
 

Daarnaast heerst nog steeds heel erg de angst dat ik dalijk een kwaadaardig iets in mn borst krijg en wijdeze niet kunnen vinden omdat er protheses in mijn borsten zitten, de angst dat ze gaan zweten en ik voor de rest van mn leven met siliconen deeltjes in mijn lichaam

moet rondlopen. Ik sport 2x per week met een personal trainer, ben bang dat dit straks niet meer gaat lukken misschien? Bovendien heb ik nog steeds redelijk veel pijn, natuurlijk minder dan de eerste dagen maar het is er wel, vooral de nachten zijn een hel. Al met al heb ik dus gewoon onwijs veel spijt dat ik dit heb gedaan. Mentaal en fysiek… ik heb mezelf een jaar gegeven om deze situatie aan te kijken, als ik over een jaar nog steeds twijfels heb zal ik geen seconde nadenken en een pc zoeken die ze eruit kan halen voor me. Vandaag zag ik een filmpje op realself van een dame die na explantatie haar borstspier niet meer optimaal kan gebruiken, hier ben ik ook erg bang voor. Ik kan gewoon niet genieten van mn nieuwe boezem en het idee dat ze niet meer zo lelijk zullen zijn als voorheen. Kon ik de tijd maar terugdraaien en had ik deze beslissing maar nooit genomen. Is het normaal zoals ik me nu voel? Of ben ik de enige met zoveel zorgen? 

Link naar reactie
Delen op andere sites

Hey!

 

Ik voel met je mee 100%. Ik heb dit ook gezegd in 1 van mijn posts en blijkbaar komen "boobie blues" vaker voor dan je denkt. Met als gevolg veel research gedaan op het internet en er zijn toch een aantal vrouwen die een soort van depressie en schuld voelen voor enkele dagen/weken. Maar het enige wat helpt is dus geduld. Vrijwel iedereen bekomt hiervan na enkele weken EN moest het niet zo zijn kan je ze idd laten verwijderen zonder problemen. Maar ik begrijp je zorgen enz wel, ik ben zelf ook een hypochondriac. Ben momenteel 1 week post-op en het herstel voor mij was veeeeeel meer mentaal en emotioneel ipv fysiek

Link naar reactie
Delen op andere sites

5 minuten geleden, RoseWinters zei:

Hey!

 

Ik voel met je mee 100%. Ik heb dit ook gezegd in 1 van mijn posts en blijkbaar komen "boobie blues" vaker voor dan je denkt. Met als gevolg veel research gedaan op het internet en er zijn toch een aantal vrouwen die een soort van depressie en schuld voelen voor enkele dagen/weken. Maar het enige wat helpt is dus geduld. Vrijwel iedereen bekomt hiervan na enkele weken EN moest het niet zo zijn kan je ze idd laten verwijderen zonder problemen. Maar ik begrijp je zorgen enz wel, ik ben zelf ook een hypochondriac. Ben momenteel 1 week post-op en het herstel voor mij was veeeeeel meer mentaal en emotioneel ipv fysiek

Bij mij het het ook meer de mentale en emotionele belasting dan de lichamelijke. Vooral het feit dat ik me niet beter heb laten informeren en geen betere/uitgebreide research heb gedaan. Zodra ik besloot om ervoor te gaan dacht ik als het me mijn zelfvertrouwen maar weer terug geeft. Nu denk ik sh*t! Wat als ik mijn spieren niet meer 100% kan gebruiken als ik ze er toch uit wil hebben? Op een buitenlands forum lees ik dat de inkapseling zelfs je ribben kan bereiken en het daarna moeilijker wordt om ze te verwijderen en dat je dan voor de rest van je leven met die toxische stoffen zit. Het andere moment denk ik weer heb geduld, je lichaam zal je niet in de steek laten en aangeven waar het echt niet meer gaat dus je zal nooit te laat zijn. Ik hoop echt dat ik snel weer mezelf kan zijn. Jou trouwens ook een goed herstel gewenst, ook zo pas geleden dus. Hoe voel je je nu?

Link naar reactie
Delen op andere sites

Dat piekeren is heel herkenbaar maar je moet ook weten dat dit zeldzame gevallen zijn! Ik denk als je regelmatig op controle gaat dat dat misschien helpt om je gedachten te kalmeren.

Momenteel voel ik me al een beetje geruster maar ik twijfel en pieker nog steeds hoor. Maar het gaat iedere dag beter, mentaal en fysiek. Ik heb nog weinig pijnklachten maar wel steeds die druk nog op mijn borst. Mentaal ben ik nog aan het verwerken dat ik dit heb laten doen en dat mijn leven nu net ietsje anders gaat zijn. 

Link naar reactie
Delen op andere sites

37 minuten geleden, RoseWinters zei:

Dat piekeren is heel herkenbaar maar je moet ook weten dat dit zeldzame gevallen zijn! Ik denk als je regelmatig op controle gaat dat dat misschien helpt om je gedachten te kalmeren.

Momenteel voel ik me al een beetje geruster maar ik twijfel en pieker nog steeds hoor. Maar het gaat iedere dag beter, mentaal en fysiek. Ik heb nog weinig pijnklachten maar wel steeds die druk nog op mijn borst. Mentaal ben ik nog aan het verwerken dat ik dit heb laten doen en dat mijn leven nu net ietsje anders gaat zijn. 

 

37 minuten geleden, RoseWinters zei:

Dat piekeren is heel herkenbaar maar je moet ook weten dat dit zeldzame gevallen zijn! Ik denk als je regelmatig op controle gaat dat dat misschien helpt om je gedachten te kalmeren.

Momenteel voel ik me al een beetje geruster maar ik twijfel en pieker nog steeds hoor. Maar het gaat iedere dag beter, mentaal en fysiek. Ik heb nog weinig pijnklachten maar wel steeds die druk nog op mijn borst. Mentaal ben ik nog aan het verwerken dat ik dit heb laten doen en dat mijn leven nu net ietsje anders gaat zijn. 

Wat fijn dat je nu al weinig pijnklachten hebt. Heb jij ze ook dual plane? Voor de operatie wist ik niet dat het herstel langer duurt bij dual plane. Ik denk dat ik een lange weg te gaan heb, zowel mentaal als fysiek. Ik weet echt zeker dat ik ze geen 10-15 jaar met me mee zal dragen. Mijn man hd er absoluut geen problemen mee dat ik niet meer degene was die hij 17 jaar geleden leerde kennen, het zat alleen mij dwars. Never nooit spijt gehad van hoe lang ik borstvoeding heb gegeven, heel trots was/ben ik dat ik mijn kinderen zolang kon voorzien van borstvoeding. Maar als ik dan in de spiegel keek walgde ik van mijn borsten, de laatste tijden keek ik er niet eens naar in de spiegel. Nu achteraf denk ik wat hd het nou uitgemaakt als ik ermee was blijven rondlopen? Niets boven mijn gezondheid en mijn eigen kunnen. Helaas kan ik de tijd niet terug draaien en hoop ik dat ik snel van deze gedachten af ben… 

Link naar reactie
Delen op andere sites

@Nimbo Het komt goed! Adem in, adem uit. Vrouwen met borstprothesen hebben in ieder geval geen grotere kans op borstkanker. En áls je borstkanker krijgt dan blijkt uit studies dat de tumor vaak juist eerder ontdekt wordt en kleiner is wanneer je borstimplantaten hebt, omdat je door de 'ondergrond' van het implantaat knobbeltjes beter zelf kunt voelen. https://www.plasticsurgery.org/news/press-releases/breast-cancers-detected-at-smaller-size-in-women-with-implants Mammografie is inderdaad minder betrouwbaar wanneer je implantaten hebt, maar als je bereid bent om wat meer moeite te doen voor heel goede screening, dan kun je bijvoorbeeld iedere twee jaar (ofzo) een MRI laten maken. Je kunt je plastisch chirurg vragen of hij je tegen die tijd daarvoor wilt door verwijzen en anders kun je zonder verwijzing terecht bij bijv. Prescan, PrivateScan etc. Nu dus geen zorgen over maken, maar voor jezelf een plan maken waarbij je je goed voelt. 

 

En je bent nog maar zó kort geleden geopereerd... het is belangrijk om nu genoeg rust te nemen, maar je zult merken dat je al snel weer steeds meer gaat kunnen en er zijn vast ook een boel dingen die je nu al wél met je kinderen kunt doen, zoals voorlezen of samen gezellig een film kijken. 

 

Sporten komt ook helemaal goed. Er zijn zoveel sportende vrouwen die borst implantaten hebben. Als je 4-6 weken verder bent sta je gewoon weer in de sportschool. 

 

En de huidige borstimplantaten hebben een dikker omhulsel tegen 'zweten' en zijn gevuld met cohesieve gel, waardoor zelfs bij een ruptuur de siliconen bij elkaar blijven. (Ik heb net een prothesewissel gehad na 14,5  jaar ivm een ruptuur die er al jaren zat, binnen het kapsel, en heb geen klachten). Het is altijd goed om alert te zijn, en er zullen vast vrouwen zijn die echt last hebben van 'zwevende' siliconen, maar vaak zijn de 'symptomen' die vrouwen toe schrijven aan borst implantaten erg vaag en worden ze eigenlijk veroorzaakt door andere zaken (zoals menopauze, stress etc.). Dus laat je niet gek maken. 

 

Overigens herken ik je gevoel wel van na mijn eerste borstvergroting in 2007. Ik kon er destijds ook niet meteen van genieten, omdat het maanden duurde voordat m'n borsten een beetje 'in model zakten' en ik heb me toen ook een tijdje afgevraagd of ik de verkeerde keuze gemaakt had. Maar, langzaamaan werden ze mooier en werd ik tóch blij van ze als ik in de spiegel keek. Ik hoop dat dat bij jou ook gebeurt en is dat niet zo, dan kun je ze op een later tijdstip altijd nog laten verwijderen. Komt goed! 

  • Like 3
Link naar reactie
Delen op andere sites

Hey @Nimbo, wat een verhaal...lees de paniek😪 Maar zoals @Lucy2015 schrijft...Adem in adem uit! Zelf ben ik bijna 5 maanden geleden geholpen aan een borstvergroting. Heb in het begin ook twijfels gehad, maar komt meer door de pijn van het herstel. Ook heb ik een mega schuldgevoel gehad naar mijn gezin toe toen ik even niets kon.... Nu ben ik er echt superblij mee en wil echt niet meer terug. Kan inmiddels alles weer, sport weer volop en heb nergens last van. Hieronder nog een interessante link over borst implantaten, zeker de moeite waard om te lezen. Sterkte met alles. X

 

https://www.groene.nl/artikel/kies-je-inderdaad-voor-een-tijdbom

Link naar reactie
Delen op andere sites

@Lucy2015 Zeer geruststellend jouw reactie, dank je wel 🙏🏻 Ik weet dat borst implantaten geen verhoogd risico op borstkanker geven maar mijn angst is dus juist dat ik ze door de implantaten misschien niet kan voelen, dat ze tijdens een MRI of echo niet zichtbaar zullen zijn omdat de protheses in de weg zitten. Ik vind het helemaal niet erg om te betalen voor zo’n onderzoek, als ik maat geruststelling krijg. Mijn plan voor nu is dus dat ik eerst goed herstel en daarna kijk hoe ik me bij deze situatie voel. Ik heb mezelf beloofd om ze uiterlijk over een jaar laat verwijderen als het me ècht niet lekker zit. Maar dan komen weer de zorgen om de littekens, of het wel weer goed komt als ze weer aan mijn spieren zitten. 
 

Ik heb hier een aantal reacties van vrouwen gelezen die beweren dat de siliconen vroeg of laat zeker lekker, of dat de siliconen deeltjes emigreren in je lichaam, dan vraag ik me af waarom doen we dit als ze vroeg of laat toch gaan zweten? Mij werd tijdens het consult ook verteld dat ze absoluut niet kunnen lekken al komt er een ruptuur in, dus liet ik me makkelijk overhalen. 
 

Momenteel durf ik niet naar mijn “nieuwe” borsten te kijken noch aanraken. Ik heb natuurlijk ook de po bh aan wat alles bedekt. Ik merk bovendien dat ik extra pijn ervaar omdat ie gewoon veelste strak zit, hij drukt op mijn wonden, dit probeer ik te minimaliseren door gaas verband tussen de wonden en de bh te plaatsen maar helpt maar voor even. Ik snap gewoon niet waarom ik mezelf dit heb aangedaan, ik ben ongelukkiger dan toen ik mijn eigen borsten nog had. 

Link naar reactie
Delen op andere sites

@Lottje72Ook jij bedankt voor je geruststellende bericht, wat is het fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zich kort na de operatie zo voelt. Ik heb het hele artikel gelezen, was lang maar er zijn punten die ik eerder al wel eens ben tegengekomen op het internet. Ik geef het gewoon wat tijd en kijk het aan, behalve de implantaten zal ik niets verliezen als ik er uiteindelijk voor kies om ze te laten verwijderen.

  • Like 1
Link naar reactie
Delen op andere sites

@Lottje72onwijs bedankt, ik hoop zó dat ik straks wat beter in mijn vel zit als alles achter de rug is. Ik weet dat het herstel de situatie moeilijker maakt dan het is. Ik zit al dagen binnen, het feit ook dat je niks mag al zou je daartoe in staat zijn. Ik ben echt niet iemand die een hele middag kan zitten niksen op de bank, de enige keren dat ik dat heb gedaan was na mijn eerste bevalling. En tsjah, als ik ga zitten niksen vindt ik altijd wel wat waar ik om kan piekeren helaas. 

Link naar reactie
Delen op andere sites

@NimboIk heb een familie geschiedenis van borstkanker. Mijn moeder en haar zus hebben het allebei gekregen toen ze in de 40 waren en mijn oma (hun moeder) is jong gestorven aan eierstok-kanker. Er is in mijn familie nooit een genetische basis aangetoond voor deze kanker gevallen, maar ik ben inmiddels 42 jaar oud en voor mij is het dus ook belangrijk om goede en regelmatige borstkanker screening te krijgen. MRI's zijn heel betrouwbaar qua opsporing van borstkanker bij vrouwen met implantaten. Betrouwbaarder dan mammografieën in vrouwen zónder implantaten. Mijn pc raadt deze ook aan. Dus ik kan me heel goed erin verplaatsen dat je hierin geen extra risico wilt lopen, maar dat hoeft gelukkig ook niet!

 

Ik wil niet zeggen dat cohesieve siliconen helemaal niet kunnen 'lekken'. Maar, als een cohesief implantaat scheurt, dan blijven de siliconen in het overgrote deel van de gevallen binnen het kapsel. Je kunt zelf ook in de gaten houden of je veranderingen voelt bij je borst. Ik moet eerlijk zeggen dat ik jaren geleden m'n bh een keer uit deed en toen voelde ik het implantaat als het ware een beetje zakken en zag toen ook dat de contour aan de onderkant een beetje veranderd was. Maar ik stond er verder niet bij stil en heb er niet meer verder over gedacht. Nu weet ik dat ik bij dat soort signalen een volgende keer toch even de plastisch chirurg zou bellen om verder onderzoek te doen. Want toen was het waarschijnlijk al gescheurd. Ik heb er geen last van gehad gelukkig,  maar zelf alert zijn is altijd goed. Je vooraf zorgen erom maken hoeft niet. Als je je borsten in de gaten houdt, ben je er op tijd bij om ze te laten vervangen wanneer dat nodig is of wanneer er een probleem ontstaat. Ik lees vaak dat 10 tot 15 jaar een mooie tijd is om ze te laten vervangen qua risico op ruptuur en ik denk dat ik ze een volgende keer ook wat eerder zou laten vervangen.  

 

Welke bh draag je nu? Is die door de kliniek voorgeschreven? (Ik bedoel te zeggen, is de kliniek heel streng op welke bh je mag dragen?) Ik ben op 3 september geopereerd en had de Carefix Mary, Carefix Ava en twee maten Triumph Hybrid Lite bh's meegenomen naar de operatie. De verpleegkundige vond de Triumph bh's wel lekker stevig en heeft me daar een van aangetrokken. Ik draag die nog steeds in twee verschillende maten en vind ze heerlijk zitten. Geven súperveel steun, er beweegt niets, en de onderste band drukt niet op mijn littekens. De Carefix bh's heb ik nog niet gedragen. Maar volg vooral het advies van je pc. Normaal hoeft de bh niet zo strak te zitten dat het pijn doet. Soms heb je door de zwelling gewoon tijdelijk een maatje groter nodig. 

 

 

Link naar reactie
Delen op andere sites

@Lucy2015Jeetje, jij hebt zoveel redenen meer om je zorgen te maken en dan kom ik zonder enige aanleiding momenteel mezelf een beetje aanstellen. Ik neem aan dat je op tijd je controles laat doen, sterkte Lucy. Helaas heb ik na de geboorte van mijn zoontje bijna 3 jaar geleden een dipje gehad zo’n 6 maanden lang. Dit terwijl ik op een roze wolk zat met mijn 3 kindjes, van de ene op de andere dag voelde ik me ineens intens ongelukkig. Daarna kwamen de sensaties in mijn lichaam, ik voelde de vreemdste dingen en belandde constant bij de huisarts met iedere keer een andere kanker soort. Welke therapie we ook hebben geprobeerd niets leek te helpen, dus begon ik te hopen dat het op een dag zou verdwijnen zoals het ook kwam opduiken en na een klein half jaar begon ik me ook steeds beter te voelen. Ik heb er een lichte angststoornis aan overgehouden en sindsdien ben ik eigenlijk voorzichtiger met mijn lichaam en mijn mentale verstand als 3 jaar geleden. Misschien ook vandaar dat ik nu na de bv grotr spijt heb. 
 

Jouw ervaring met de gescheurde prothese geeft me trouwens een beetje meer moed dat het niet altijd zorgwekkend hoeft te zijn, dank voor het delen hiervan 🙏🏻 Doet me echt goed om te lezen, en niet in de zin van “liever jij dan ik” ofzo he… Het is een gevalletje “geluk bij ongeluk”, en hoopgevend voor mij.. Heel goed dat je er nu wel beter alert op bent. Zal mij ook altijd bijblijven mocht ik ze lang willen houden.

 

Ik heb een bh van de kliniek. Ik weet niet van welke merk het is, het is er eentje met in 2 maten verstelbare haakjes aan de voorkant en ik kan m verstellen bij de schouderbandjes. Ik heb ze voor de operatie opgebeld om te vragen of ik zelf een bh moest aanschaffen en er werd me verteld dat ik er 1 van de kliniek mee kreeg. Ik had m al aan toen ik wakker werd gemaakt in de ok. Ik kn me nog vaag herinneren dat de verpleegster zei dat de kleinste maat bijna te groot voor me was omdat ik tenger ben. Ik heb met 2 dagen po gebeld of het niet wat losser kan maar dit mocht niet. Ik kan niet in woorden uitdrukken wat voor een marteling dit is voor mijn schouders. Ik heb na het lezen van jouw berichtje de schouderbandjes een standje lger gezet. Ik heb een beetje het idee dat ze m onbewust op zn straktst hebben gezet. Ik maak me wel zorgen dat dit nadelige gevolgen heeft voor de wondheling dus ik ga ze morgenochtend toch nog een keer bellen. Ik kan misschien ook even andere bh’s bespreken dus ik neem je tips sowieso mee in het gesprek. 

Link naar reactie
Delen op andere sites

@Nimbo wat super naar dat je je zo voelt. 
Ik voel met je mee. Ik ben nu na ruim vier maanden wel blij maar heb serieus veel pijn gehad en vond ze zeker in het begin niet heel mooi. En dan al die nare berichten over silicone.  Wat had ik gedaan!! 
Maar nu worden ze steeds zachter, nog elke dag mooier, ik voel ze niet meer, kan alles weer, ik sport weer volop. En ik ben nu wel blij. Soms bekruipt me weer het gevoel; helemaal toen ik teveel documentaires had gekeken waar siliconen heel slecht uit komen. Toch lukt het me nu wel beter om dat los te laten. Je bent pas heel recent geopereerd en nog volop herstellende. Dat brengt ook veel emoties met zich mee. Het komt goed.  X

Link naar reactie
Delen op andere sites

@Nimbo wat verdrietig om je verhaal te lezen en je paniek te voelen! Ik heb je in het verhaal van @Diana75 getagd. Daar ging de discussie over de documentaire moordtieten, en natuurlijk ook over siliconen. Daar heb ik mijn gedachtenspinsels opgeschreven…….
 

Ook kun je mss nog in onderstaande blog het eea lezen wat je mss wat meer gerust kan stellen.
 

https://www.laurazaal.nl/blog/

 

Ennuh……..je mag ook af en toe aan jezelf denken. Dat je nu even 4 weken niet zoveel voor je gezin kunt betekenen wil niet zeggen dat je faalt. Ik denk dat jouw man blij is dat hij wat voor je kan doen, en als je je kinderen er iets in betrekt merk je mss dat ook zij heel ondersteunend willen zijn! Mogelijk doen hormonen ook gekke dingen met je, je bent heel recent geopereerd, 1 dag voor mij 😉
wat ik maar wil zeggen is eigenlijk, laat de rollercoaster doordenderen, en geniet van de hulp en de steun. Bedenk dat je man en vriendin dat vrijwillig doen, ze hoeven het niet te doen!! Maar ze zijn er wel! Absorbeer hun liefde, en geniet er van! Je hebt het verdiend! Anders waren ze er niet. 
 

 

Link naar reactie
Delen op andere sites

@Noor45 Ook jij bedankt voor je geruststellende woorden. Vandaag ben ik 6 dagen po en ik denk nog elke ochtend wat heb ik in godsnaam gedaan? Het zal nooit meer worden zoals het voorheen was, oke minder tevreden over mijn borsten maar het had eigenlijk niets weggenomen van mijn zelfvertrouwen, nu ben ik helemaal niet tevreden en blij. Stiekem zat ik gisteren zelfs te hopen op een complicatie zodat ik ze er gelijk uit kan laten halen. Ik hoop dat ik hier een paar maanden later anders over kan denken. De slechte nachten maken het er ook niet beter op. Mijn rug trekt het niet meer en op mijn zij liggen gaat nog lang niet lukken denk ik. Echt waar, waar ben ik aan begonnen…

Link naar reactie
Delen op andere sites

@JensterBedankt voor de moed. Ik had dat stukje al gelezen een paar dagen terug, wat staat ze sterk in haar schoenen hierover dacht ik… De blogs van Laura Zaal heb ik ook gelezen, zij komt totaal anders over dan andere pc’s wat betreft herstel enzo ook. In 1 van haar blogs borstvergroting staat zelfs dat je de eerste week al kan rijden. En een herstelprogramma heeft ze gemaakt, wat een topper! 
 

ik ben echt super blij dat ik zoveel hulp heb, naast mijn man en vriendin zijn er nog zoveel anderen die me met verschillende dingen hebben geholpen de afgelopen week. Maar het blijft moeilijk om afhankelijk te zijn, vooral voor iemand als ik die altijd alles zelf probeert te regelen en heen en weer rent. Normaal ben ik degene die iedereen te hulp schiet. Het is mentaal gewoon heel zwaar. 
 

Ik lees dat jij een dag voor mij aan de beurt was, was dit voor een wissel of ook de eerste keer? Dual plane ook? Hoe gaat je herstel? Ik heb nog steeds ongemakkelijke pijn en nu sinds 2/3 dagen ook helse rugpijn. 

Link naar reactie
Delen op andere sites

2 uur geleden, Nimbo zei:

@JensterBedankt voor de moed. Ik had dat stukje al gelezen een paar dagen terug, wat staat ze sterk in haar schoenen hierover dacht ik… De blogs van Laura Zaal heb ik ook gelezen, zij komt totaal anders over dan andere pc’s wat betreft herstel enzo ook. In 1 van haar blogs borstvergroting staat zelfs dat je de eerste week al kan rijden. En een herstelprogramma heeft ze gemaakt, wat een topper! 
 

ik ben echt super blij dat ik zoveel hulp heb, naast mijn man en vriendin zijn er nog zoveel anderen die me met verschillende dingen hebben geholpen de afgelopen week. Maar het blijft moeilijk om afhankelijk te zijn, vooral voor iemand als ik die altijd alles zelf probeert te regelen en heen en weer rent. Normaal ben ik degene die iedereen te hulp schiet. Het is mentaal gewoon heel zwaar. 
 

Ik lees dat jij een dag voor mij aan de beurt was, was dit voor een wissel of ook de eerste keer? Dual plane ook? Hoe gaat je herstel? Ik heb nog steeds ongemakkelijke pijn en nu sinds 2/3 dagen ook helse rugpijn. 

Ik ben een dag na jou geholpen. 10 sept. Het was mijn 1e vergroting (ben 51 nu, dus denk ook mijn laatste 😂) en ik heb de implantaten voor de spier gekregen. En ik durf het bijna niet te zeggen, maar mijn herstel gaat heel erg voorspoedig. Heb zondagavond mn laatste paracetamol gehad, en heb geen pijn. Heb geen last gehad vd narcose, was meteen na ontwaken helemaal helder. Heb zelf m’n hubby gebeld om te zeggen dat het achter de rug was. De verpleegkundige ging bellen, maar zei, doe het zelf maar, je bent helemaal bij. Slapen gaat ook prima. Nu was ik altijd al een soort rugslaper (wisselde, periode rug, periode zij etc), dus ook hiermee geen last. Ben voor de operatie expres meer op mijn rug gaan slapen om er weer aan te wennen. Ik heb het hoofdeind van mijn bed een beetje omhoog, daar ligt een heel groot borstvoedingkussen op en daarbovenop mijn hoofdkussen. En ik heb een kussen van de bank onder m’n knieën, dat ligt lekkerder dan helemaal plat. En daardoor heb ik ook geen last van m’n rug. Ik slaap prima, word s nachts een keer wakker voor toilet bezoek want ik drink gemiddeld 3 liter water/brandnetelthee om het vocht zsm af te voeren. 
 

Dat rennen en te hulp schieten herken ik als geen ander hoor, tot nu toe heb ik dat ook altijd gedaan. En eerlijk gezegd, de 1e paar dagen was het loslaten erg wennen, maar ik geniet er nu enorm van. Ik logeer bij mijn ‘hubby’. We zijn niet getrouwd, wonen niet samen, maar we zijn wel een koppel for life sinds 6 jaar. En hij neemt me gewoon in de maling en zegt: mijn tijd komt ook wel een keer🤣.  En uiteindelijk gaat het maar om een paar weken hè? Dompel je onder in de aandacht en de liefde, daarna mag jij weer geven! Aankomend weekend ga ik weer naar huis, dan komen mijn kinderen weer bij mij. Zij zijn op de hoogte en gaan me hopelijk net zo helpen als hubby.  Mijn jongens zijn 16 en 19 dus best lastige leeftijd. We gaan het meemaken.

 

Ik realiseer me dat dit voor mij heel makkelijk is om te zeggen omdat ik er anders in sta dan jij. Maar ik heb in de aanloop naar de operatie ook twijfels gehad hoor….moet ik dit wel doen, op mijn leeftijd…..….siliconen in mijn lijf….zo zijn er altijd redenen te bedenken om iets niet te doen…..mijn hubby kwam er in mei van dit jaar per toeval achter dat een borstvergroting een lang en diep gekoesterde wens van mij was….ik heb er nooit iets over gezegd……maar toen kwamen de gesprekken op gang…….en lang verhaal kort is 10 sept mijn wens in vervulling gegaan…….ik ben 1.80 lang, weeg 75 kg en had bh maat 75a….niet echt in verhouding dus. Dit was mijn hele leven al, ook tijdens borstvoeding. En ja, die verhalen maken mij ook angstig, tot op zekere hoogte….daarom hebben we de afspraak gemaakt dat als ik denk dat ik ziek vd siliconen word, we ze er gewoon weer uit laten halen. Dat gaf mij zoveel rust dat vanaf dat moment de knop helemaal om was bij mij en ik nu enorm blij en dankbaar ben dat ik het heb kunnen laten doen. 
 

Wil je meekijken in mijn fotoalbum? 

Link naar reactie
Delen op andere sites

Lieve @Jenster ik heb echt waar zoveel aan jouw woorden. Vooral het stukje waarin je zegt dat jullie hebben afgesproken dat je ze eruit laat halen zodra je merkt dat je er ziek van wordt. Zo sta ik er ook in, en heb nog 3 dagen voor de operatie me door mijn man op mijn hart laten drukken dat wij dat ook doen. Als ik merk dat ik er ziek van wordt of het zit me na een tijdje om een of andere reden niet lekker gaan ze er hier ook uit. Wel zonde van de littekens en de ingrepen maar niets boven mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid. 
 

Wat een mazzel dat je herstel zo goed gaat. Ik dacht voor de operatie dat ik hier echt wel snel bovenop zou komen, hartstikke verkeerd ingeschat. Ik heb voor de operatie ook een zwangerschaps/voedingskussen aangeschaft, zo’n speciale met rugleuning en al. Nou de eerste nacht in bed met dat ding was zo’n hel dat ik sindsdien op de bank slaap. Allemaal kussen om me heen, ook 2 kleintjes waar ik mijn hoofd zijwaarts op kan leunen. Ik ben een echte buik/zijslaper dus het blijft echt super lastig deze houding. 
 

mijn kindjes zijn helaas nog zo jong dat ze nog altijd wel hier en daar mijn hulp bij nodig hebben, vooral de jongste van bijna 3. Mijn man was de eerste 3 dagen fulltime thuis maar omdat wij een cafe hebben kan hij dat niet meer hele dagen doen. Dan springt mijn vriendin weer bij. Mijn man brengt en haalt wel de kinderen van school, vandaag gaat hij voor t eerst mee naar zwemles, ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen 😅. Gelukkig zijn jouw kinderen al op een leeftijd dat ze het zonder jou ook kunnen redden, maar ik snap wel dat het toch lastige leeftijden zijn jij zal wel tegen heel andere dingen aanlopen met ze. Ik ga er van uit dat ze goed voor je zullen zorgen. 
 

Ik wil zeker mee kijken in je fotoalbum! Ik heb nog geen foto’s, of ze er ooit zullen komen weet ik ook niet. Daarvoor moet ik denk ik eerst vrede sluiten met mijn nieuwe borsten. Ik kijk er ook zo min mogelijk naar. Ze zien er niet vreemd of raar uit, mooi rond en allebei nog even groot maar het blijft moeilijk om ze te zien en te accepteren. Zo vreemd dat ik er nu zo in sta terwijl ik juist zo enthousiast was. Ik had mijn eerste consult op 31 mei en vond het jammer dat ik pas in september geholpen zou worden. Ik weet niet hoevaak ik tegen mijn man heb gezegd dat ik niet meer kon wachten. Een week voor de operatie veranderde mijn hele instelling. Super jammer… Ik wacht t gewoon af, ik besef wel dat het heel veel gaat schelen als ik van de pijn af ben en weer terug kan naar mijn dagelijkse leven. De volgende stap is dan kijken hoe ik me erbij voel, hoe tevreden ik ben en of/hoelang ik ze wil houden. 

Link naar reactie
Delen op andere sites

15 uur geleden, Nimbo zei:

@Lucy2015Jeetje, jij hebt zoveel redenen meer om je zorgen te maken en dan kom ik zonder enige aanleiding momenteel mezelf een beetje aanstellen. Ik neem aan dat je op tijd je controles laat doen, sterkte Lucy. Helaas heb ik na de geboorte van mijn zoontje bijna 3 jaar geleden een dipje gehad zo’n 6 maanden lang. Dit terwijl ik op een roze wolk zat met mijn 3 kindjes, van de ene op de andere dag voelde ik me ineens intens ongelukkig. 

@NimboIk vind helemaal niet dat je je aanstelt hoor.... borstkanker is een angst van iedere vrouw en iedere vrouw loopt er risico op. Dus goede screening is voor iedere vrouw belangrijk. Misschien is het gek, maar ik voel me met siliconen borsten juist een klein beetje veiliger dan zonder. Ik heb door de jaren heen veel wetenschappelijke artikelen gelezen over het borstkanker risico en uit veel studies komt juist een verlaagd risico wanneer je borstimplantaten hebt. Dit is een tabel uit een Canadese Cohort studie waarbij vrouwen meer dan 20 jaar gevolgd werden. Moet je eens kijken naar het percentage vrouwen waarbij tijdens de duur van de studie borstkanker werd vastgesteld. Bij vrouwen zonder implantaten was dat 5.65%, bij vrouwen met implantaten tussen de 0.58% en 1.03%, veel lager dus. Dat lees je dan weer niet in het nieuws. 

 

Ik hoop dat je je snel weer wat beter kunt voelen over je nieuwe borsten en je er over een tijdje toch van kunt genieten. 

 

Foto's alleen zichtbaar voor leden.

Word nu lid.

Link naar reactie
Delen op andere sites

@Lucy2015 Een goede screening voor iedere vrouw is idd erg belangrijk maar naar mijn mening blijft het belangrijker voor iedere vrouw die genetisch een verhoogde risico heeft. Ik denk dat bij mij de angst hiervoor onbewust en stiekem kwam omdat mijn oma borstkanker had, en omdat zij mij heeft grootgebracht heb ik dit van zeer dichtbij meegemaakt. Na een jarenlange gevecht waarbij de tumor terug keerde heeft ze de strijd gewonnen en uiteindelijk jaren later aan hartafwijkingen overleden. Maar ze heeft me bij elke kans die ze kreeg meegegeven om vanaf een bepaalde leeftijd iedere maand moest voelen op knobbeltjes, ze heeft me zelfs geleerd hoe ik dit moest doen. En bij elke pijntje die ze aan dr borst of oksel kreeg zag ik de zorgen in haar ogen en maakte ik me nog meer zorgen. Nu jaren later besef ik hoeveel impact dit op mij heeft gehad als klein meisje. 
 

Maar hey wow, wat ben ik verrast van de cijfers op de tabel! Ongelofelijk dat je met protheses minder kans hebt op het ontwikkelen van kanker. Mijn zorgen zijn echt een stuk minder. 
 

De dag dat ik me beter voel bij het idee van mijn nieuwe borsten en de zorgen weg zijn zal ik zeker maar dan ook zeker komen posten hier. Ik voel me ietwat beter na jullie reacties en hoop op deze manier ook wat voor anderen te kunnen betekenen als ze hier maar ook enige hoop komen zoeken. Onwijs bedankt voor de steun 🙏🏻🙏🏻🙏🏻 Betekent heel veel voor me.

Link naar reactie
Delen op andere sites

Lieve dames, ik ga dit weer onder mijn eigen topic plaatsen en ik heb van een aantal van jullie heel bemoedigende reacties gekregen in de afgelopen 2 dagen dus hoop dit keer ook wegwijs te kunnen worden met jullie hulp. 
 

Zoals te lezen is in mijn eerste post heb ik dus erg veel spijt van mijn bv vorige week. Dit gevoel lijkt alleen maar erger te worden. Ik heb gisteravond met tranen in mijn ogen het verhaal van @Francisca91 gelezen en kan eigenlijk zeggen dat ik me zo ongeveer precies hetzelfde voel. En ik weet, zoals ik mezelf ken, dat ik niet heel lang met deze gedachtengang kan rondlopen en dat dat grote impact gaat hebben op mijn dagelijkse leven. Vandaag ben ik me er bewuster en zekerder van dat ik wil overgaan tot explantatie. Dus wil ik me mental alvast voorbereiden hierop (eigenlijk ben ik dat al helemaal) en alvast het eea uitzoeken mbt arts/kosten/info omtrent ingreep.

 

Ik heb al een aantal namen van artsen pc’s voorbij zien komen maar toch zou ik meer wegwijs zijn hierin. Ik heb om praktische redenen een voorkeur voor Parkkliniek maar weet niet of hier goeie artsen zitten ivm kapsels enzo. Ik zou ook als het mag graag willen weten wat sommige dames hier op het forum hebben betaald voor explantatie zodat ik ongeveer een idee hebben waar ik me op moet voorbereiden. Een ander belangrijk punt is uiteraard of het herstel idd sneller gaat dan bv? Ik heb de afgelopen week zoveel last ervaren van de hele ingreep, de pijn, de nachten, schuldgevoel naar mijn gezin toe. De datum voor de explantatie wil ik beter inplannen zodat ik het herstel makkelijker door kan komen. Nu was het toch een dingetje ivm met school etc. Mijn instelling is nu gewoon “hoe sneller eruit hoe beter”. Graag jullie tips en adviezen.

 

X Nimbo

Link naar reactie
Delen op andere sites

@JensterIk vind je reactie zo lief. En ik weet dat je het absoluut heel goed bedoelt… Maar de keus is echt gemaakt, vandaag ook met mijn man besproken. Hij vindt alleen dat ik er 3 maanden mee moet wachten omdat ik anders zo kort achter elkaar voor een 2e keer onder het mes moet. Ik weet dat ik met dit gepieker geen moment rust in mijn hoofd zal vinden. Vanmorgen werd ik met een heel rot gevoel wakker, het idee dat ze al heel snel al kunnen zweten enzo maakt me zo onrustig. Dit gevoel is vanaf dag 1 alleen maar toegenomen. Vandaag heb ik tientallen verhalen gelezen hier en op een andere forum, ik vind het aantal van de vrouwen die voor een explantatie gaan opmerkelijk veel. Ik had hier nooit aan moeten beginnen. 

Link naar reactie
Delen op andere sites



×
×
  • Nieuwe aanmaken...

Belangrijke informatie

We hebben cookiesop uw apparaat geplaatst om deze website te verbeteren. Je kunt je cookie instellingen aanpassen, anders nemen we aan dat je het goed vindt dat we verder gaan.