Boobieblues, waarom in godsnaam,

[Artgirl79]

Lieve meiden, nooit verwacht dat mij dit zou overkomen. Ik ben nu serieus depressief. Spijt dat ik gekozen heb voor een borstvergroting, durf het alleen tegenover mijn vriend te uiten. Voor de rest van de wereld houd ik mij groot. Ik ben nu twee weken po, ja inderdaad nog maar twee weken po. En alles van mijn verleden komt er nu uit. En dat doet zo'n pijn. Ik voel mij hier een buitenbeentje, omdat ik niet mee kan delen in de feestvreugde. Ben boos op mezelf..ik kon voor de operatie al geen bh verdragen. Hoe moet ik dat na die zes weken doen. Moet ik perse een bh dragen of is een hempje ook ok. Zonder bh en borstvergroting verstopte ik mij en nu??? Ik ben mijn identiteit ff flink kwijt. Ik heb dit nogmaals niet zien aankomen, ik weet niet wat ik had gedaan als ik dit had geweten. Ik wil weer pijnvrij kunnen bewegen, ik weet dat ik geduld moet hebben. Maar om daadwerkelijk geduld op te brengen is verrekte moeilijk. Rugslapen doet pijn, ik mis het zijslapen. Ik mis de hond uitlaten en urenlang dwalen, nu ben ik behoorlijk aan huis en aan anderen gekluisterd. Ik moet nu hulp vragen, iets wat ik normaal gesproken niet doe.   

Ik voel mij erg eenzaam, terwijl mijn vriend alle zeilen bijzet, ik zie het gewoon niet meer. 

 

Ik verwacht geen medelijden..ik moet het van mij afschrijven. Hopelijk helpt het. Ik wil ook niemand demotiveren, never.

 

x

[Kim15]

3 uur geleden zei Artgirl79:

Lieve meiden, nooit verwacht dat mij dit zou overkomen. Ik ben nu serieus depressief. Spijt dat ik gekozen heb voor een borstvergroting, durf het alleen tegenover mijn vriend te uiten. Voor de rest van de wereld houd ik mij groot. Ik ben nu twee weken po, ja inderdaad nog maar twee weken po. En alles van mijn verleden komt er nu uit. En dat doet zo'n pijn. Ik voel mij hier een buitenbeentje, omdat ik niet mee kan delen in de feestvreugde. Ben boos op mezelf..ik kon voor de operatie al geen bh verdragen. Hoe moet ik dat na die zes weken doen. Moet ik perse een bh dragen of is een hempje ook ok. Zonder bh en borstvergroting verstopte ik mij en nu??? Ik ben mijn identiteit ff flink kwijt. Ik heb dit nogmaals niet zien aankomen, ik weet niet wat ik had gedaan als ik dit had geweten. Ik wil weer pijnvrij kunnen bewegen, ik weet dat ik geduld moet hebben. Maar om daadwerkelijk geduld op te brengen is verrekte moeilijk. Rugslapen doet pijn, ik mis het zijslapen. Ik mis de hond uitlaten en urenlang dwalen, nu ben ik behoorlijk aan huis en aan anderen gekluisterd. Ik moet nu hulp vragen, iets wat ik normaal gesproken niet doe.   

Ik voel mij erg eenzaam, terwijl mijn vriend alle zeilen bijzet, ik zie het gewoon niet meer. 

 

Ik verwacht geen medelijden..ik moet het van mij afschrijven. Hopelijk helpt het. Ik wil ook niemand demotiveren, never.

 

x

Hoii 

 

wat vervelend dat je niet blij bent. 

Ben je ook niet blij met het resultaat of alleen met het gedachten dat je nu niks kunt? 

 

Daar kan ik me zelf ook wel wat in vinden. Ik ben tot nu toe super blij met het resultaat. 

Alleen het 'niks' kunnen vreet wel aan je. Ik ben nu 4 weken po en gisteren dacht ik nog oh wat als ik me nooit meer normaal ga voelen. Elke ochtend als ik opsta heb ik best last en is vervelend om zo de dag te beginnen dat ontmoedigt je echt. 

Heb ook 2 kinderen en kan niet er voor ze zijn zoals ik er voor kon. 

Moet ook hulp inschakelen en dat is behoorlijk frustrerend. Persoonlijk vind ik of denk ik dat je pas na 6 weken kunt genieten van je borsten (hoop ik zo) misschien kun je dan nog geen normale bh of bloot lopen.  Maar dan kan iig die vervelende borstband en sport bh uit. 

 

Maar ik moet ook zeggen nu met 4 weken kun je echt al meer ik voel echt dat het makkelijker word en dat ja al meer kunt doen. Soms moet ik oppassen dat ik niet te veel doe. 

 

Ik hoop echt dat het bij jou ook komt en dat je je fijner gaat voelen. Hierbij moet je echt geduld hebben. Waar geloof ik de meeste meiden moeite mee hebben ;-)

 

X

[Happy(._.)]

Je leest het wel vaker. Een bv is niet enkel lichamelijk een verandering maar ook emotioneel kan het heel wat teweeg brengen. Geef jezelf de tijd om het te verwerken en af en toe eens goed balen kan geen kwaad . Wees vooral niet te streng voor jezelf. Iedereen ervaart dit proces anders 

[gastmama]

Ik denk dat je inderdaad niet zozeer spijt hebt van je bv alswel van het feit dat je hulpbehoevend bent geworden. Hulp vragen is vooral voor ons vrouwen heel erg moeilijk. Probeer wat afleiding te vinden.. kun je langere tijd in de auto zitten.... Dan ga lekker een stuk rijden  met je vriend. Dan ben je eruit. Altijd thuis zijn is heeeeel moeilijk. Ik ben gastouder... ben dus altijd thuis. Bijna geen contact met volwassenen.... probeer via internet forums en chatboxen contact te krijgen met mensen... vraag mensen op visite....dat zal al een stuk gaan helpen en er komt een tijd en dan kun je alles weer en ben je dolblij met je boobies. Wat betreft bh's er zijn hele goede topjes die heel goed ondersteunen!

https://www.tv-winkel.eu/nlnl/Product/Comfortisse-Bra/1361__detail.aspx  

 

Veel succes!!!

[NewStartcc]

Ik heb bijna hetzelfde gevoel, heb soms spijt. Ik ben nu 7 dagen po, heb het gevoel dat ik er nu dikker uitzie. Het doet nog pijn. En het voelt alsof mijn borsten niet van mij zijn.. voel me zo depri

[Sfieke1991]

Ik ben benieuwd hoe ik me zal voelen. Ik zit sinds januari in een depressie. Ben nu een maand zelf afgebouwd van mijn pillen wegens veel te moe svonds. Libido nul. Nog altijd even emotioneel. Enz... Nu leef ik zo naar die borstvergroting. Maar erna als ik dab een volledige week plat en alleen in die zetel moet zitten. Hoe ga ik dat rondkomen zonder te proberen piekeren en denken en huilen. Ik weet het niet. 

[Gast B00bies]

Het is echt wel een behoorlijke emotionele rollercoaster waar je doorheen moet.. Bij de één valt dat zwaarder dan bij de ander. Ik had toen ik net po was ook mijn twijfels hoor of dit nou wel echt zo'n "top idee" was.. Je voelt je nutteloos, ligt alleen maar laveloos op de bank te wachten totdat je weer wat kunt doen en zes weken lang moet je ook écht rustig aan doen, want anders belemmer je je herstel. Daarnaast beginnen ze er vaak pas na 6 weken (als je geluk hebt) een beetje mooi uit te zien. De meeste borsten zijn immers nog "lelijke eendjes" als ze van de operatietafel af komen en hebben soms wel 3-6 maanden nodig om zich te ontpoppen tot ware zwanen. Dit alles bij elkaar kan het vrij deprimerend maken. Voor mij hielp het heel erg om foto's te maken en zo bij te houden hoe ze zich ontwikkelden en tja dat bankhangen en nietsdoen daar moet je echt even doorheen! Misschien kan je kleine klusjes doen waar je normaal niet aan toe komt? Administratie bijvoorbeeld? (om toch nog het gevoel te krijgen dat je "iets" doet)

 

In mijn geval had ik ook nog eens een partner die het er eigenlijk niet mee eens was en de eerste weken het ook nog eens nodig vond om te zeggen dat ze veeeel te groot zijn en het er niet uitziet.. In mijn geval begonnen ze er na 4 weken (ik heb ze voor de spier, dual plane duurt meestal langer) een beetje mooi uit te zien doordat de zwelling was afgenomen en ze al flink waren gezakt, daarvoor waren het echt opgeplakte basketballen. Toen begon mijn vriend ook wat liever begripvoller te worden en begon ook in te zien dat dit toch echt wel een verbetering is.. Na zes weken waren ze nog mooier en mocht ik alles weer en hoefde ik niet meer alles aan mijn vriend te vragen (heerlijk!). Nu met bijna 11 weken po zit ik bijna op de 3 maanden grens en hoop ik dat ze niet meer al te veel veranderen, want ik vind mijn borsten prachtig en achteraf bezien stelden die 6 weken niets voor en was het het allemaal dubbel en dwars waard. Maar ik moet eerlijk zeggen zeker de eerste drie weken van die 6 weken, die kropen toen voor mijn gevoel vrij langzaam voorbij..

 

Zo zie je maar het kan nog omslaan! Ik ben er echt gelukkiger van geworden. Maar als je al vrij depressief was voor de borstvergroting, dan denk ik niet dat een borstvergroting je daarvan geneest.. Natuurlijk is dat iets waar je naar uit kan kijken en iets wat je aan een positiever zelf beeld kan helpen, maar ik denk niet dat het de oorzaak van de klachten wegneemt. Die oorzaak zal waarschijnlijk wat dieper zitten. Daarvoor kan je beter iets gerichtere hulp zoeken. Ik wil mij verder nergens mee bemoeien hoor, maar alleen maar helpen  

 

Heel veel succes met het herstel en ik hoop dat jullie er uiteindelijk net zo veel van gaan genieten als ik! xx

 

 

[J81]

Ja, ik ben nu bijna 2wkn po. Ik wil mn normale gevoel in mn borsten weer terug en vrij kunnen bewegen. Ik wil op mn zij slapen en geen pijn voelen. De bh is niet zo heel erg maar die band irriteert me. Ik heb nu ook nog pijnlijke bulten onder mn oksel (ik denk onderhuidse puisten) erbij gekregen en ik vermoed dat dit komt doordat die band zo irriteert. Waar is dat ding eigenlijk goed voor? Ook lijkt het alsof ik 10 kilo ben aangekomen en de helft van mn spiermassa kwijt ben. Kan dat door vocht komen? Misschien van de narcose en andere medicatie?

 

Aaaaahhhhh!!!! Hoe lang nog totdat mn lijf weer 'normaal' voelt!?!?

[MissM]

oh dit klinkt me allemaal zo bekend in de oren. ik wil hier ook niet buitenkomen, en anders enkel in een dikke trui omdat dit alles camoufleert. ik walg van mezelf.

dikke buik, lelijke tieten..echt lelijk, je wil helpen thuis maar je kan maar weinig.

 

ik hou me hoog aan de gedachte dat het wel goed komt, maar er is ook een stemmetje dat zegt..wat als het zo lelijk blijft?

 

ik hoop (!!!!) dat we binnen een x aantal weken (liefst niet te lang) hier eens goed mee kunnen lachen en zeggen..GDV weet je nog hoe ik heb afgezien?  maar terwijl kunnen pronken met een killer lijf en boobies 

 

het komt goed, het moet goedkomen. dikke knuffel..en gelukkig is dit forum er om alles eens van ons af te schrijven

[Salie]

Hoi Artgirl,

 

Ik ben heel benieuwd hoe je er nu tegenaan kijkt nu je wat langer po bent. Zijn de gevoelens van spijt er nog of is het inmiddels omgeslagen?

 

groetjes Salie

[Gast Lieke82]

Oooh wat herkenbaar dit. De eerste weken na de operatie waren de zwaarste uit mijn leven, ik was voorturend bang, had pijn, twijfelde of het wel mooi was, voelde me nutteloos en vroeg me af wat ik in godsnaam gedaan had. Maar nu, bijna 3 maanden po, kan ik alles weer. Ik begin te wennen aan mijn borsten en ze steeds mooier te vinden. En tja, ik zal eerlijk zeggen dat ik nog steeds af en toe pijn heb, maar dat is eerder een ongemak dan echte pijn. Het duurt even maar het komt echt wel goed, ook bij jou! Ik hoop dat het inmiddels al wat beter met je gaat?

[NewStartcc]

Inmiddels al 5 weken po. Vanaf de derde week voelde ik me al veel beter, een paar behas gepast hoe het eruit zou zien. Ik heb niet meer het gevoel dat er iets zit in mn borsten. Gelijk dat ze het hier herhalen. "Je eigen tijd geven" zeker doen!

[J81]

Op 31-7-2017 om 17:04 zei Lieke82:

Oooh wat herkenbaar dit. De eerste weken na de operatie waren de zwaarste uit mijn leven, ik was voorturend bang, had pijn, twijfelde of het wel mooi was, voelde me nutteloos en vroeg me af wat ik in godsnaam gedaan had. Maar nu, bijna 3 maanden po, kan ik alles weer. Ik begin te wennen aan mijn borsten en ze steeds mooier te vinden. En tja, ik zal eerlijk zeggen dat ik nog steeds af en toe pijn heb, maar dat is eerder een ongemak dan echte pijn. Het duurt even maar het komt echt wel goed, ook bij jou! Ik hoop dat het inmiddels al wat beter met je gaat?

Hoi Lieke, ik ben net terug van vakantie en ik ben blij om te kunnen zeggen dat  het nu goed gaat. Mn rechter tepel begint ook weer langzaam gevoel te krijgen. Mm linker tepel blijde helaas helemaal uit. (Nu 9wkn po) Is er een manier om het gevoel in mn tepel te stimuleren zodat het snel weer terug komt? 

[Ank]

Op 27-6-2017 om 13:26 zei B00bies:

Het is echt wel een behoorlijke emotionele rollercoaster waar je doorheen moet.. Bij de één valt dat zwaarder dan bij de ander. Ik had toen ik net po was ook mijn twijfels hoor of dit nou wel echt zo'n "top idee" was.. Je voelt je nutteloos, ligt alleen maar laveloos op de bank te wachten totdat je weer wat kunt doen en zes weken lang moet je ook écht rustig aan doen, want anders belemmer je je herstel. Daarnaast beginnen ze er vaak pas na 6 weken (als je geluk hebt) een beetje mooi uit te zien. De meeste borsten zijn immers nog "lelijke eendjes" als ze van de operatietafel af komen en hebben soms wel 3-6 maanden nodig om zich te ontpoppen tot ware zwanen. Dit alles bij elkaar kan het vrij deprimerend maken. Voor mij hielp het heel erg om foto's te maken en zo bij te houden hoe ze zich ontwikkelden en tja dat bankhangen en nietsdoen daar moet je echt even doorheen! Misschien kan je kleine klusjes doen waar je normaal niet aan toe komt? Administratie bijvoorbeeld? (om toch nog het gevoel te krijgen dat je "iets" doet)

 

In mijn geval had ik ook nog eens een partner die het er eigenlijk niet mee eens was en de eerste weken het ook nog eens nodig vond om te zeggen dat ze veeeel te groot zijn en het er niet uitziet.. In mijn geval begonnen ze er na 4 weken (ik heb ze voor de spier, dual plane duurt meestal langer) een beetje mooi uit te zien doordat de zwelling was afgenomen en ze al flink waren gezakt, daarvoor waren het echt opgeplakte basketballen. Toen begon mijn vriend ook wat liever begripvoller te worden en begon ook in te zien dat dit toch echt wel een verbetering is.. Na zes weken waren ze nog mooier en mocht ik alles weer en hoefde ik niet meer alles aan mijn vriend te vragen (heerlijk!). Nu met bijna 11 weken po zit ik bijna op de 3 maanden grens en hoop ik dat ze niet meer al te veel veranderen, want ik vind mijn borsten prachtig en achteraf bezien stelden die 6 weken niets voor en was het het allemaal dubbel en dwars waard. Maar ik moet eerlijk zeggen zeker de eerste drie weken van die 6 weken, die kropen toen voor mijn gevoel vrij langzaam voorbij..

 

Zo zie je maar het kan nog omslaan! Ik ben er echt gelukkiger van geworden. Maar als je al vrij depressief was voor de borstvergroting, dan denk ik niet dat een borstvergroting je daarvan geneest.. Natuurlijk is dat iets waar je naar uit kan kijken en iets wat je aan een positiever zelf beeld kan helpen, maar ik denk niet dat het de oorzaak van de klachten wegneemt. Die oorzaak zal waarschijnlijk wat dieper zitten. Daarvoor kan je beter iets gerichtere hulp zoeken. Ik wil mij verder nergens mee bemoeien hoor, maar alleen maar helpen  

 

Heel veel succes met het herstel en ik hoop dat jullie er uiteindelijk net zo veel van gaan genieten als ik! xx

 

 

@B00biesIk lees net dit bericht van je zo mooi een duidelijk geschreven hoe iemand zich kan voelen.

Misschien een idee om dit bericht in je persoonlijk topic te plaatsen.

xx Ank

[Gast B00bies]

Op 21-8-2017 om 02:33 zei Ank:

@B00biesIk lees net dit bericht van je zo mooi een duidelijk geschreven hoe iemand zich kan voelen.

Misschien een idee om dit bericht in je persoonlijk topic te plaatsen.

xx Ank

 

Dankjewel, Ank!  Ja, dat zou kunnen, maar denk dat het dan wel een beetje een random stuk in mijn topic wordt? 

xx

[Mama0815]

Ik herken dit wel. Het gevoel dat ik niet alles kan, is frustrerend.. zeker als je je kinderen niet kunt optillen, knuffelen enz. De eerste week is zeker het zwaarst, meestal gaat het dan beter. Hopelijk voel jij je ook al beter @Artgirl79

[Ank]

8 uur geleden zei B00bies:

 

Dankjewel, Ank!  Ja, dat zou kunnen, maar denk dat het dan wel een beetje een random stuk in mijn topic wordt? 

xx

Dat denk ik niet het is toch zo hoe jij deze periode hebt ervaren  maar dat is aan jouw natuurlijk.

xxAnk

[Muisje87]

Hoi!

 

ik ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat? Inmiddels al helemaal blij met de resultaten en gewend aan je nieuwe voorgevel? :p

 

heb enkele consulten gehad, waar ik straks na de operatie het meest tegenop zie is het psychische aspect van een borstvergroting... ik kan vaak wat lastig omgaan met veranderingen, en ben wel gevoelig voor depressies... de pijn overleef ik wel.

 

hoor het graag!

[Blondie.]

Ohh, net als al m'n voorgangers, zo herkenbaar! Ergens weet ik wel dat het niet om m'n borsten an sich gaat, maar meer het niks (zelf kunnen) doen.

 

Ja, ik las dat het herstel heftig is. Maar je snapt dat pas echt op het moment dat je er zelf in zit, alle verhalen van iedereen worden opeens zo'n stuk herkenbaarder.

 

Ik vind het heel rot om te horen dat je man eerst dat soort dingen tegen je zei. Zeker als ik merk hoe ik opvrolijk van als een ander me herinnert waarom ik het gedaan heb, ze mooi noemt, zegt dat ik me zielig mag vinden, etc. Dat hebben we nodig en dat is helemaal oké! 

 

Een vriendin van me, die ook ooit een BV heeft gehad, zei tegen me dat ik niet moest vergeten dat ik 8 jaar lang met grapjes en foefjes de pijn van het niet hebben van borsten whatsoever heb weggestopt. En dat dat er nu dus uit komt! Aka; elke dag moet ik wel even huilen, meestal om iets heel stoms, maar het wordt al minder (of de tranenvoorraad is op).

 

Hoe lastig ook meis, probeer jezelf te omringen met mensen die het beste met je voor hebben. En durf af en toe even om oppeppend advies te vragen, je zult zien dat als een ander het zegt het iets met je doet. Print dit topic uit en gooi het voor je vent neer; je bent niet alleen hierin, het.is.gewoon.zwaar.PUNT. Ik merk dat ik zelf nog teveel denk aan hoe anderen erover denken, maar fuck dat, ze kunnen het zich niet voorstellen.

 

succes meis en spui er maar lekker op los hier hoor !!

[Stephh90]

Een oud topic zie ik, ik hoop dat het nu wel goed met je gaat.

 

Het is herkenbaar voor mij, nu speelt er bij mij nog wel iets anders wat het nog moeilijker/emotioneler maakt. Ik heb er geen spijt van, maar ik baal wel van alle emoties die zijn losgekomen. Heb een verleden met depressies en was eindelijk weer emotioneel stabiel voor ruim een jaar en nu voel ik me aardig labiel. 

[Blondie.]

Ohh dat zag ik helemaal niet! Balen om te horen Steph90! Ik kan me goed voorstellen (of ik weet het eigk want ik voel het ook) dat dit een inslag is op een stabiele geest (laat staan op een die gevoelig is voor... vul zelf maar in). Je bent er dus wel al eerder bovenop gekomen. Ik denk een beetje vertrouwen proberen te krijgen in het proces, en dat ook het mentale zich weer hersteld, ook al voelt dat nu niet zo! En wellicht is het voor jou er iets harder aan trekken of duurt het wat langer, maar dat is helemaal oké meid. En zoals ik al eerder zei, vraag gerust oppeppers van lieve mensen om je heen die je kennen, als je zelf door de bomen het bos niet meer ziet. 

[Kelly_E]

Ik zie dat dit een oudere topic is maar ben ook benieuwd hoe het nu met jullie gaat. Ben ook wel wat bang voor de mentale impact achteraf. 

Ik ben zelf hooggevoelig en heb 6 jaar geleden een depressie gehad en sinsdien zit er precies een litteken die elk moment terug kan openspringen voor zelfs vrij onbenullige zaken. Ik neem dan ook dagelijks natuurlijke antidepressiva om me goed te blijven voelen. Heb het al eens zonder geprobeerd maar dan draait heel mijn gemoedstoestand echt supersnel en raak ik meer en meer uitgeput. 

Gelukkig heb ik me dankzij dit forum me al mentaal goed kunnen voorbereiden (het feit dat je borsten er in het begin best raar uitzien was iets dat ik voor dit forum helemaal niet wist) dus daarmee hoop ik toch een stuk voorbereid te zijn op wat anders wel een zwaar mentale last zou kunnen zijn.  

Ik hoor graag hoe het verder met jullie verlopen is of hoe de meiden die net een bv hebben ondergaan dit aanpakken. 

[Robijntje02]

Hoi @Kelly_E, wat voor merk natuurlijke antidepressiva neem je en bij welke winkel koop je dit, als ik vragen mag?

[Kelly_E]

36 minuten geleden zei Robijntje02:

Hoi @Kelly_E, wat voor merk natuurlijke antidepressiva neem je en bij welke winkel koop je dit, als ik vragen mag?

@Robijntje02 ik neem Zaffranax en koop dit bij "IU" in België. Is een winkel waar ze alle producten verkopen die je ook in de apotheek kan kopen (buiten medicijnen op voorschrift) maar je kan dit ook gewoon in de apotheek kopen (is bij IU wel iets goedkoper). Is een B complex vitamine + saffraan want natuurlijk zou helpen tegen zwaarmoedigheid, professionele vermoeidheid, stress,... ben er heel tevreden van! Maakt mijn leven een stuk gemakkelijker  

[Robijntje02]

Oké, dankjewel!!