Risico's van zwetende siliconen implantaten. Positieve en negatieve ervaringen!

[Gast B00bies]

41 minuten geleden zei Anoukoss:

Oke dat ken ik helemaal niet..

Had ik dat maar allemaal wat eerder geweten haha!

Thnks voor je reactie x

 

Graag gedaan. Je zou er eventueel naar kunnen kijken, mocht je je beter voelen en toch ooit nog protheses overwegen, dan zouden de Monobloc hydrogel protheses (hierna: MH) voor jou misschien een uitkomst kunnen zijn. Er zijn meer vrouwen geweest die klachten kregen door siliconen protheses en op de MH zijn overgestapt waarna de klachten verminderden. Op het forum was ook al eerder een vrouw die klachten had en die verdwenen zijn na een wissel naar de MH, dat was Melissa1983. Ik zou dit wel in overleg doen met je arts. Naar ASIA en klachten door siliconen borstprotheses zijn ook verschillende onderzoeken gedaan. Je kan er een aantal vinden via Google Scholar. Dr. Kappel heeft er onder andere onderzoek naar gedaan en is groot voorstander van de MH. Dr. Nio, dr. Van Selms en dr. Visser plaatsen deze protheses ook. 

 

Dit is bijvoorbeeld een onderzoek van dr. Kappel. Hierin zijn ook vrouwen geobserveerd die van siliconen protheses zijn overgestapt op de MH: https://link.springer.com/article/10.1007/s00238-011-0591-0 

 

Ikzelf heb dus last van allergieën en heb daarmee waarschijnlijk een verhoogd risico op het ASIA syndroom, vandaar dat ik er zelf wat research naar heb gedaan. Het is wel een tijd geleden dat ik al die onderzoeken heb doorgenomen. 

 

Mogelijk heb je hier iets aan. Al zou ik het wel begrijpen als je hier toch wat huiverig voor bent. 

 

xx

[Rosanna123]

Wat naar dat je deze ervaring hebt gehad, Anouk. Er zijn veel vrouwen die nergens last van hebben, maar elk lichaam reageert anders dus vooraf is het nooit te voorspellen helaas.

Zelf heb ik gelukkig geen lichamelijke klachten, en heb al vanaf mijn 18de siliconen (ik ben nu 30).

Het enige wat opvallend was is dat ik altijd een loepzuivere huid had, nooit een puistje, zelfs in de puberteit niet. Een jaar na mijn bv kreeg ik ineens last van acne en ook best heftig, terwijl ik toen al 19 was. Mbv een goede huidtherapeut heb ik het nu onder controle, maar dat heeft jaren geduurd! Ik heb dit altijd wel vreemd gevonden en er vaak over nagedacht of dit verband zou kunnen hebben met het uitzweten van siliconen, maar ja dat weet je nooit... Aangezien ik verder geen klachten heb, heb ik het maar losgelaten. 

[Pauline1995]

@Anoukoss

@B00bies

Wow, wat een heftig verhaal  

Overal op internet staat steeds dat dit weinig voorkomt en ik denk dan steeds ‘zou ik dan precies zo’n uitzondering zijn’, maar nu ik dit allemaal lees schrik ik wel! Nee @Anoukoss, ik heb al een borstvergroting gehad met de monobloc hydrogel maar vond de projectie tegenvallen dus wilde misschien overstappen op silliconen. Ik vond het al een lastige beslissing maar nu ik dit lees helemaal. Durf het nu eigenlijk gewoon niet meer. Heb overigens geen last van allergiën. Ik ga het er nog over hebben met mijn PC en nog hééél goed nadenken. Inderdaad wat b00bies zegt, misschien is projectie niet het aller belangrijkste... Veel beterschap en sterkte toegewenst! xx

[PinaColada]

Hier nog iemand net klachten. Geen idee of het werkelijk aan de protheses ligt. Wat ik wel weet is dat ze verder niets hebben kunnen vinden in bloed, MRI scans, foto’s en biopten. Ik kreeg het toen ik zwanger was, ik droeg toen 4 jaar protheses. Zwangerschap schijnt wel een ‘ASIA trigger’ te zijn in de zin dat de klachten zich dan gaan openbaren.

 

ik overweeg protheses eruit en lipofilling of wissel naar Monobloc hydrogel.

Ben er nog niet over uit...

[GarrieBarrie]

Jeetje... Ik lees dit topic dus NA het plaatsen van mijn Mentor implantaten en ik word hier wel een beetje angstig door. Als ik dit geweten had, had ik ook de Monobloc Hydrogel genomen ipv deze siliconen waar ik wellicht doodziek van ga worden...

[best_boobie]

1 minuut geleden, GarrieBarrie zei:

Jeetje... Ik lees dit topic dus NA het plaatsen van mijn Mentor implantaten en ik word hier wel een beetje angstig door. Als ik dit geweten had, had ik ook de Monobloc Hydrogel genomen ipv deze siliconen waar ik wellicht doodziek van ga worden...

Meid jij zit jezelf op het moment helemaal gek te maken. Je zit in je herstel. Geef jezelf de kans om te herstellen. Het is niet zo dat je zomaar opeens doodziek bent als je niet tegen de siliconen kunt! 
Eerst herstellen, en daarna gewoon alert zijn op signalen van je lijf. Ik heb nu 8 jaar mentor, geen vervelende klachten, alleen maar heel gelukkig met mijn mooie boobies. 
Maar, ik blijf wel alert! Krijg ik ooit vage klachten, dan gaan ze er uit. Ga ik niet eerst 10 jaar allemaal artsen af lopen om te vragen of het van de siliconen kan zijn, nee dan neem ik maatregelen. 
Ga niet alle topics omhoog halen die gaan over zwetende prothesen enz enz, maak jezelf niet zo gek, en geef jezelf de tijd om gewoon eens te kijken hoe de boobies gaan bevallen!

 

Blijf ademen!

 

xx BB

[GarrieBarrie]

6 minuten geleden, best_boobie zei:

Meid jij zit jezelf op het moment helemaal gek te maken. Je zit in je herstel. Geef jezelf de kans om te herstellen. Het is niet zo dat je zomaar opeens doodziek bent als je niet tegen de siliconen kunt! 
Eerst herstellen, en daarna gewoon alert zijn op signalen van je lijf. Ik heb nu 8 jaar mentor, geen vervelende klachten, alleen maar heel gelukkig met mijn mooie boobies. 
Maar, ik blijf wel alert! Krijg ik ooit vage klachten, dan gaan ze er uit. Ga ik niet eerst 10 jaar allemaal artsen af lopen om te vragen of het van de siliconen kan zijn, nee dan neem ik maatregelen. 
Ga niet alle topics omhoog halen die gaan over zwetende prothesen enz enz, maak jezelf niet zo gek, en geef jezelf de tijd om gewoon eens te kijken hoe de boobies gaan bevallen!

 

Blijf ademen!

 

xx BB

Ja hou op schei uit... En als je de verhalen gaat verzamelen, dan krijg je ook in 1 klap van alles te horen... ? En nu denk ik 'wat heb ik gedaan? Wat heb ik gedaan?' Ik kwam vorig jaar uit een flink nare Burn-Out en dit was eigenlijk een soort 'bekroning' op mijn herstel. Eindelijk de borstjes waar ik trots op kon zijn/worden... En nu kan ik er dus totaal niet van genieten, omdat ik dit soort horror-verhalen hoor/opzoek/niet negeer. 

En je hebt natuurlijk gelijk; ze zijn er tegenwoordig wel iets spichtiger op toch? Dus als ik vage klachten krijg, dan worden de klachten wel meteen serieus genomen? Man man man, wat kan ik paniekeren in 1 keer zeg, stomme gekke ik. 

[Ld1234]

@best_boobie zo is het...mentor is een a merk. Het zijn 1 van de beste protheses die er zijn. Als je kiest voor een bv zou ik altijd voor een a merk prothese gaan. Mocht je toch vage ernstige klachten krijgen dan kunnen ze er altijd uit.

@GarrieBarrie

Monobloc is geen a merk prothese en er zijn niet veel klinieken die daar meewerken..dus daar zou ik zelf nooit voor kiezen. Maak je niet gek..je moet gewoon herstellen nu. Pijn druk op borstkast en vermoeidheid hoort erbij..je bent onder narcose geweest. Plat liggen is geen goed idee de eerste 6 weken en ook niet op je buik en zij werd mij aangeraden.?

[GarrieBarrie]

9 minuten geleden, best_boobie zei:

Meid jij zit jezelf op het moment helemaal gek te maken. Je zit in je herstel. Geef jezelf de kans om te herstellen. Het is niet zo dat je zomaar opeens doodziek bent als je niet tegen de siliconen kunt! 
Eerst herstellen, en daarna gewoon alert zijn op signalen van je lijf. Ik heb nu 8 jaar mentor, geen vervelende klachten, alleen maar heel gelukkig met mijn mooie boobies. 
Maar, ik blijf wel alert! Krijg ik ooit vage klachten, dan gaan ze er uit. Ga ik niet eerst 10 jaar allemaal artsen af lopen om te vragen of het van de siliconen kan zijn, nee dan neem ik maatregelen. 
Ga niet alle topics omhoog halen die gaan over zwetende prothesen enz enz, maak jezelf niet zo gek, en geef jezelf de tijd om gewoon eens te kijken hoe de boobies gaan bevallen!

 

Blijf ademen!

 

xx BB

Dank jullie wel, lieve dames! Ik moet simpelweg gaan genieten en de 'vage klachten' goed in de gaten houden. Laten jullie je prothesen jaarlijks controleren?

 

[Ld1234]

@GarrieBarrie ik heb de vorige nooit laten controleren en ze kwamen er na 10 jaar mooi heel uit. Mijn pc (van m'n 2e borstvergroting) zei tegen me dat als ik ergens last van zou krijgen kan ik meteen bij hem terugkomen en regelt hij een echo voor me.

[best_boobie]

40 minuten geleden, GarrieBarrie zei:

Dank jullie wel, lieve dames! Ik moet simpelweg gaan genieten en de 'vage klachten' goed in de gaten houden. Laten jullie je prothesen jaarlijks controleren?

 

Nee waarom zou je dat doen?

Alleen bij vage klachten ga ik dat doen. Tot die tijd heeft gek maken geen zin en vertrouw ik op mijn lichaam. 
Bij 10-11 jaar po ga ik waarschijnlijk wel voor een wissel. Alles slijt, dus waarom zou een prothese niet slijten... Dus na tien jaar zoiets laat ik ze gewoon wisselen voor een fris paar. En idd zou ik ook dan weer kiezen voor een a-merk. 
 

xx

[GarrieBarrie]

46 minuten geleden, Ld1234 zei:

@GarrieBarrie ik heb de vorige nooit laten controleren en ze kwamen er na 10 jaar mooi heel uit. Mijn pc (van m'n 2e borstvergroting) zei tegen me dat als ik ergens last van zou krijgen kan ik meteen bij hem terugkomen en regelt hij een echo voor me.

Alleen is een echo genoeg als je klachten heb? Er zijn ook verhalen van dames die overal klachten hebben, de prothesen op echo in orde lijkt, maar vervolgens blijkt dat de hele ruwe kant eraf gezweet is...? Ja, ik hou het niet meer hoor hier. Bah.

[Ld1234]

1 uur terug, GarrieBarrie zei:

Alleen is een echo genoeg als je klachten heb? Er zijn ook verhalen van dames die overal klachten hebben, de prothesen op echo in orde lijkt, maar vervolgens blijkt dat de hele ruwe kant eraf gezweet is...? Ja, ik hou het niet meer hoor hier. Bah.

? relax..nee je mag voor alles terug gaan, maar ik heb in die 11 jaar nog nooit 1 klacht gehad.

[Veerveertje]

Dacht dat ik erg was ?

Ik lach je niet uit hoor meis, maar ik zou echt even een chillpil nemen als ik jou was, je denkt jezelf helemaal gek zo! 
Straks ga je nog achter ieder hoofdpijntje of duizelingetje wat zoeken. Let it go! Je gaat het echt wel merken als er iets aan de hand is vanwege de siliconen. Tot die tijd, de kans is super klein... Als je je verstandskies laat trekken ben je ook niet 99,9% van de tijd gefocust op dat er misschien een ontsteking ontstaat, right? 

[GarrieBarrie]

Op 29-12-2014 om 18:59, Jane_Doe zei:

Even vermelden dat je allergisch blijkt te zijn voor siliconen

Dat is anders dan ziek worden van zwetende implantaten.

De groep vrouwen die klachten hebben door zwetende of lekkende siliconen vallen 9 van de 10 keer in de groep die de implantaten al jaren hebben, lees langer dan 15 a 20 jaar.

De techniek en implantaten zijn enorm verbeterd sinds die tijd.

De kans dat je er last van krijgt is erg klein.

Maar dat blijkt dus niet helemaal waar te zijn... er komen steeds meer verhalen naar buiten, waarbij vrouwen al na een half jaar tot 5 jaar echt ernstige klachten hebben... Ik vind de verhalen iig zorgwekkend, helemaal in combinatie met de onderzoeken die Henry Dijkman, Rita Kappel en Frank Niessen doen. En ze krijgen internationaal steeds meer steun/bijval. 

[best_boobie]

35 minuten geleden, GarrieBarrie zei:

Maar dat blijkt dus niet helemaal waar te zijn... er komen steeds meer verhalen naar buiten, waarbij vrouwen al na een half jaar tot 5 jaar echt ernstige klachten hebben... Ik vind de verhalen iig zorgwekkend, helemaal in combinatie met de onderzoeken die Henry Dijkman, Rita Kappel en Frank Niessen doen. En ze krijgen internationaal steeds meer steun/bijval. 

Dit is een topic uit 2014. Er is ondertussen meer onderzoek geweest. Er is echt wel betere info te vinden op dit forum dan een reactie van een lid uit 2014.....

 

Je bent nogal onderlegd wat namen betreft. Je kunt elders blijkbaar je info makkelijker vinden dan hier op het borstenforum.... ?

[GarrieBarrie]

2 minuten geleden, best_boobie zei:

Dit is een topic uit 2014. Er is ondertussen meer onderzoek geweest. Er is echt wel betere info te vinden op dit forum dan een reactie van een lid uit 2014.....

 

Je bent nogal onderlegd wat namen betreft. Je kunt elders blijkbaar je info makkelijker vinden dan hier op het borstenforum.... ?

Daar heb je natuurlijk gelijk in... Het is misschien ook wel, en dit gaat echt stom klinken, dat ik het gevoel dat er iets in mij zit dat niet van mij best een beetje naar vind. Ik vind dat ik sowieso het even de tijd moet geven om te wennen, maar momenteel vind ik alles een best naar. En dat in combinatie met die horrorverhalen, maak ik mezelf op-en-af een beetje gek... 

[GarrieBarrie]

Zojuist, GarrieBarrie zei:

Daar heb je natuurlijk gelijk in... Het is misschien ook wel, en dit gaat echt stom klinken, dat ik het gevoel dat er iets in mij zit dat niet van mij best een beetje naar vind. Ik vind dat ik sowieso het even de tijd moet geven om te wennen, maar momenteel vind ik alles een best naar. En dat in combinatie met die horrorverhalen, maak ik mezelf op-en-af een beetje gek... 

ik ga nu al verkeerd praten, haha. Excuus voor de automatische spellingscontrole, daar ging blijkbaar iets fout. De siliconen slaan nu al toe naar m’n hersenen?

[Ld1234]

41 minuten geleden, GarrieBarrie zei:

Maar dat blijkt dus niet helemaal waar te zijn... er komen steeds meer verhalen naar buiten, waarbij vrouwen al na een half jaar tot 5 jaar echt ernstige klachten hebben... Ik vind de verhalen iig zorgwekkend, helemaal in combinatie met de onderzoeken die Henry Dijkman, Rita Kappel en Frank Niessen doen. En ze krijgen internationaal steeds meer steun/bijval. 

Ik vraag me sterk af waarom je toch voor een borstvergroting hebt gekozen. Heb je dit niet allemaal van te voren gelezen dan?

Ik heb in 11 jaar nog nergens last van. Ik denk dat je je misschien nog beter zorgen kunt maken over onze voedingsindustrie en alle rotzooi die tegenwoordig in ons eten zit. 

Je kunt je over alles wel druk gaan maken..heeft toch geen zin. Je hebt nog geen klachten toch..mocht je ze krijgen haal je ze eruit en kun je bv nog kiezen voor lipofilling.

[best_boobie]

2 minuten geleden, GarrieBarrie zei:

Daar heb je natuurlijk gelijk in... Het is misschien ook wel, en dit gaat echt stom klinken, dat ik het gevoel dat er iets in mij zit dat niet van mij best een beetje naar vind. Ik vind dat ik sowieso het even de tijd moet geven om te wennen, maar momenteel vind ik alles een best naar. En dat in combinatie met die horrorverhalen, maak ik mezelf op-en-af een beetje gek... 

geef het dan ook ff de tijd en ga hier niet als een kip zonder kop al dit soort topics af en reageren. 
Je kunt twee dingen doen: afwachten of niet afwachten. 
Wees aardig voor jezelf en ga niet op deze manier overal doorheen rennen en jezelf gek maken. Je hebt 15 jaar erover nagedacht en nu begin je opeens de horrorverhalen te lezen?

 

[Rosanna123]

27 minuten geleden, GarrieBarrie zei:

Maar dat blijkt dus niet helemaal waar te zijn... er komen steeds meer verhalen naar buiten, waarbij vrouwen al na een half jaar tot 5 jaar echt ernstige klachten hebben... Ik vind de verhalen iig zorgwekkend, helemaal in combinatie met de onderzoeken die Henry Dijkman, Rita Kappel en Frank Niessen doen. En ze krijgen internationaal steeds meer steun/bijval. 

 

Hey GarrieBarrie, wat naar dat je dit gevoel hebt in je hersteltijd. Ik kan het wel begrijpen. Zelf heb ik al heel lang siliconen, maar afgelopen jaar ineens vage klachten en toen heb ik ook internet afgespeurd. Er zijn genoeg enge verhalen te vinden en je kan jezelf echt gek maken (been there done that). 

 

Ik denk dat het goed is om te weten dat siliconen mogelijk klachten kunnen veroorzaken, en om je lichaam in de gaten te houden. Als je dat eenmaal weet, is het de vraag of het je helpt om enge verhalen te blijven lezen. In de meeste gevallen ontstaan er geen klachten en dan heb je je al die tijd druk gemaakt voor niets.

 

Voelt het na een tijdje nog niet goed, dan kan je ze altijd nog verwijderen. Ik ben me daar nu op aan het oriënteren (ook omdat ik ze te groot vind), en tja explantatie is geen feest, maar het is niet het einde van de wereld. Zelfs al zou je klachten krijgen, dan zijn er opties. Ik hoop dat je het zeker in je herstel even kan loslaten. Sterkte! X

[GarrieBarrie]

Op 8-2-2020 om 22:27, Ld1234 zei:

Ik vraag me sterk af waarom je toch voor een borstvergroting hebt gekozen. Heb je dit niet allemaal van te voren gelezen dan?

Ik heb in 11 jaar nog nergens last van. Ik denk dat je je misschien nog beter zorgen kunt maken over onze voedingsindustrie en alle rotzooi die tegenwoordig in ons eten zit. 

Je kunt je over alles wel druk gaan maken..heeft toch geen zin. Je hebt nog geen klachten toch..mocht je ze krijgen haal je ze eruit en kun je bv nog kiezen voor lipofilling.

Ik heb een bv genomen, omdat ik me al sinds m’n 15e een beetje schaam voor m’n kleine borstjes. Het heeft geen hele erge belemmering gehad op m’n leven, maar bij iedere ‘publieke’ douchebeurt, bij iedere sauna-bezoekje en bij elk nieuw vriendje heb ik me altijd ongemakkelijk gevoeld. En dat is met deze jongens wel echt voorbij! 
 

ik heb de verhalen natuurlijk wel van tevoren geleden, maar dacht altijd ‘ach, zo’n klein gedeelte, de kans is klein.’ En ‘maar ze onderzoeken alles en hier is nog geen onuitputtelijk bewijs voor.’ En ik heb ook vaak gedacht ‘Tsjah... m’n zus heeft ook kaar van artrose en die heeft geen siliconen. En een goeie vriendin heeft het Sybddoom van Sjörgen en die heeft geen siliconen. En ik ken meerdere mensen die een Burn-Out hebben gehad, allemaal zonder siliconen.’ Mijn broertje is arts (internist) en die heeft ongeveer hetzelfde gezegd. Dat ik me daar echt niet druk over moest maken als ik ze zou nemen! 
 

Maar nu ze er dus ein-de-link zitten, maak ik me ineens wél zorgen. En dat terwijl ik heel erg blij ben met het resultaat! Ze zijn echt schitterend, serieus! Maar als je je zorgen maakt ga je veeeeeeeel dieper ‘onderzoek’ doen. En dan zoek je natuurlijk waar je bang voor bent, want zo werkt het brein. Ik vind het ook zo stom van mezelf...!!! En nutteloos! En de positieve verhalen raken me dan minder, want ik ken heel veel vrouwen mét een bv die echt geen last hebben...
 

ik ben iig heel erg blij dat jullie hierop reageren. De info/steun is super, dank jullie wel! En die zal ik vast nog wel eens nodig hebben, denk ik zo, haha. 

 

 

 

[GarrieBarrie]

Op 8-2-2020 om 22:35, Rosanna123 zei:

 

Hey GarrieBarrie, wat naar dat je dit gevoel hebt in je hersteltijd. Ik kan het wel begrijpen. Zelf heb ik al heel lang siliconen, maar afgelopen jaar ineens vage klachten en toen heb ik ook internet afgespeurd. Er zijn genoeg enge verhalen te vinden en je kan jezelf echt gek maken (been there done that). 

 

Ik denk dat het goed is om te weten dat siliconen mogelijk klachten kunnen veroorzaken, en om je lichaam in de gaten te houden. Als je dat eenmaal weet, is het de vraag of het je helpt om enge verhalen te blijven lezen. In de meeste gevallen ontstaan er geen klachten en dan heb je je al die tijd druk gemaakt voor niets.

 

Voelt het na een tijdje nog niet goed, dan kan je ze altijd nog verwijderen. Ik ben me daar nu op aan het oriënteren (ook omdat ik ze te groot vind), en tja explantatie is geen feest, maar het is niet het einde van de wereld. Zelfs al zou je klachten krijgen, dan zijn er opties. Ik hoop dat je het zeker in je herstel even kan loslaten. Sterkte! X

Lief, dank je wel! Hoe lang heb je al jouw boobies? En hou je ons op de hoogte van je beslissing? ???

[best_boobie]

29 minuten geleden, GarrieBarrie zei:

Lief, dank je wel! Hoe lang heb je al jouw boobies? En hou je ons op de hoogte van je beslissing? ???

Dit kan in elkanders topic. Anders wordt het hier een rommeltje

 

 

[Imke1991]

Op 23-2-2018 om 14:02, Anoukoss zei:

Al vanaf kleins af aan was ik onzeker over mezelf door kleine borsten.

Ik besloot dat ik graag een borstvergroting zou willen, niks overdreven maar gewoon borsten hebben en mezelf vrouwelijk voelen leek me fijn.

Ik begon al vroeg met sparen. Een hele investering wanneer je nog met een studie bezig bent en weinig inkomen hebt.

Maar vastberaden was ik, dit was wat ik wilde. Alles wat ik kon missen ging apart voor de operatie.

 

Toen ik 21 was had ik eindelijk genoeg gespaard, ik kon mezelf laten opereren. Ik maakte een afspraak bij Diana Gabriels in Barendrecht.

November 2015 was het dan zo ver, ik werd geopereerd. Ik kreeg Mentor protheses, 325cc.

De operatie en alles hierbij voorliep voorspoedig, voor ik het wist was ik weer thuis en kon ik herstellen van de OK.

Na de operatie had ik heel veel pijn, maar omdat mijn bloeddruk te laag was kreeg ik geen morfine. Maar ach dit was het waard toch?

Na zo'n 3 weken was ik praktisch pijnvrij, al bleef ik altijd een beetje pijn in mijn linkerborst houden en kon ik nooit op mijn buik slapen.

Ik hervatte mijn werk en was erg blij met het resultaat. Maar eigenlijk 1,5 maand na de operatie veranderde er al dingen in mijn lichaam,

ineens kreeg ik spastische darmen, iets waar ik voorheen nooit last van had. Eigenlijk was dit het enige waar ik toen mee kampte.

Ik sportte veel, 6x per week was normaal. Ik was werkzaam als verpleegkundige in het ziekenhuis en had een druk sociaal leven.

Ik was ik nooit thuis en altijd bezig of onderweg, iets wat ik gewend was en als 23 jarige normaal is.

Echter toen de tijd voorbij ging veranderde er veel in mijn lichaam, ik had vaak pijn in mijn oksels en branderig gevoel in mijn beide borsten.

Ik voelde me vaker moe en grieperig, maar ik dacht dit heeft iedereen wel eens en het zal wel weer overgaan.

 

Op mijn 23e werden de darmproblemen zo ernstig dat ik bij een internist terecht kwam, er zou een behandeltraject zijn voor mensen met spastische darmen een heleboel behandelmogelijkheden waren er en ik ging er een proberen. Het had weinig resultaat, dus probeerde ik er nog een. De hele lijst volgde en iets aan mijn klachten veranderde niet. Doordat de pijn in mijn borsten/oksels vaak de hele dag aanwezig was besloot ik terug te gaan naar mijn huisarts, zou dit de oorzaak niet kunnen zijn? Voor mijn operatie had ik tenslotte nooit dit probleem.

Mijn huisarts voelde aan de protheses en vertelde mij dat wanneer alles soepel aanvoelt er nooit klachten kunnen ontstaan van de protheses.

En bij mij voelde ze glad en soepel dus er was geen mogelijkheid dat dit het was. Gerustgesteld ging ik naar huis.

Maar bij het voorbijgaan van de tijd verdwenen mijn klachten niet, ze werden alleen maar erger.

Het werd zelf zo erg dat wanneer ik naar het toilet ging zoveel kramp en pijn had dat ik mijn bewustzijn verloor. Dit niet een keer maar regelmatig.

Als een zielig hoopje mens lag ik naast de wc wachtend tot het overging, en een behandeling was er blijkbaar niet voor.

Ongeveer 1.5 jaar na het plaatsen van mijn protheses werd ik erg ziek, ik viel in 1 maand tijd maarliefst 6 kilo af en eten kon ik niet meer binnenhouden.

Ik kwam thuis te zitten van mijn werk, en kon de deur niet meer uit. Uiteraard ging ik met deze klachten naar mijn huisarts, er werd bloed geprikt waar niks uit kwam. Ik moest het maar even aankijken er werd me verteld dat een mens prima 2 weken zonder eten kan, een rare uitspraak waar ik niks mee kon.

Bij een vervangende huisarts kreeg ik uiteindelijk medicatie tegen de misselijkheid, metochlopramide. In de eerste paar dagen dat ik deze gebruikte kon ik weer wat vloeibaar eten binnen houden. Maar al heel snel lukte dit niet meer. Weer terug naar mijn huisarts en gevraagd me aub door te verwijzen naar een internist want iets was er toch niet goed? Ik kreeg geen verwijzing, misschien was een verwijzing naar de psycholoog wel wat.. een eetstoornis? depressie?

Wat ging er om in het hoofd van mijn huisarts?! Ik ging niet naar een psycholoog; ik hou van het leven, ik hou misschien nog wel meer van eten, ik heb een leuke relatie, een goede baan. Ik weet zeker van mezelf dat ik hier niet voor koos, ik wilde zo graag weer aan het werk en fit zijn.

Na bijna 2 maanden thuis te hebben gezeten kreeg ik granisetron, een middel wat chemopatienten tegen de misselijkheid kregen. Met succes, eindelijk kon ik mijn eten binnen houden en begon ik weer wat aan te sterken. Na zo'n 3 maanden kon ik weer fulltime op mijn werk functioneren, maar dit was dan ook wel praktisch alles was ik deed. Van 6x per week fitnessen ging ik nog naar 2x, niet omdat ik niet meer wilde. Maar omdat ik de kracht niet meer had. In alles ging ik uiteindelijk

snijden, zelfs douchen werd een opgave. Waar ik eerst elke dag douchte had ik de kracht niet en deed dit maar om de dag (zittend, want anders viel ik flauw van alleen de warmte).

Normaal sliep ik in een nacht zo'n 7u en werd fit wakker, voor mijn werk ging ik zelfs nog sporten. Vanaf deze periode sliep ik gemiddeld 10-11 uur en werd zo vermoeid wakker. Ik voelde me grieperig/niet fit, en hierdoor moest ik me vaak ziek melden op mijn werk.

De hele dag was ik bezig om mezelf tegenover mijn omgeving te verantwoorden, soms had ik het idee dat niemand me nog geloofde.

Ik ervaarde steeds meer onbegrip uit mijn omgeving, ik ging niet naar feesten omdat ik geen energie had maar men dacht dat ik niet wilde. 'Anouk is ook altijd ziek' kreeg ik steeds vaker te horen, iets wat ik echt vreselijk vond. Ook op mijn werk ontstond steeds meer onbegrip; je bent een gezonde jonge meid van 25, ga toch weer sporten daar knap je vast van op. Ik probeerde het echt, maar telkens werd ik teleurgesteld door mijn lichaam. In deze tijd ging ik meerdere malen terug naar mijn

huisarts, maar ze bleef me benadrukken dat het niet aan de protheses kon liggen.

Dit ging zo nog bijna een jaar door, tot de klachten bleven opstapelen.

 

Ik begon wazig te zien, mijn ogen bleken flink achteruit gegaan te zijn. Het was net alsof de wereld te snel ging voor mijn gedachte.

Als ik te snel draaide werd ik duizelig, en meerdere keren viel ik dan ook flauw.

Als iemand tegen me praatte voelde het alsof ik aangeschoten was, alles was wazig en ik kon moeilijk mijn aandacht bij een gesprek houden.

Ik was weer continue misselijk en moest soms braken, eetlust had ik niet meer.

Al dan niet te spreken over de pijn; in mijn gewrichten, maar nieuw was de pijn in mijn liezen/oksels/hals. Lang staan ging niet, de pijn werd echt ondraaglijk.

Wat opvallend was dat mijn borsten steeds meer pijn gingen doen, 's avonds lag ik met coldpacks op de bank omdat mijn borsten in brand stonden. Ook vervelling op mijn borsten was nieuw.

Het afvallen begon weer, 7 kilo dit keer. Ook mijn omgeving begon het op te vallen, ik had geen kleur meer in mijn gezicht en mijn ogen waren dik.

Als ik 's morgens wakker werd zat er veel vocht in mijn ogen, en ik had continue koorts.

Hoe raar het ook klinkt is was blij met de koorts en dikke ogen,

nu kon mijn huisarts (inmiddels andere ivm verhuizing) zien dat er iets niet goed was. Ik werd dan ook meteen doorgestuurd om bloed te prikken, een ontsteking werd gedacht.

Maar dit bleek niet het geval. Ik begon zelf over mijn protheses en kreeg een echo om te zien of er misschien een prothese kapot zou zijn,dit bleek niet het geval; dat het van de protheses kwam werd weer uitgeloten. Maar ik vertrouwde het niet en eiste dit keer een verwijzing naar een

plastische chirurg. Ik kwam terecht bij een plastische chirurg in het bernhoven ziekenhuis in uden, hier deed ik mijn verhaal. Het was zeer zeldzaam maar mogelijk dat ik een reactie

had op de protheses, asia-syndroom noemde deze arts het. Maar wat hij er precies mee moest zou hij later terugkoppelen na een overleg met andere plastische chirurgen. Na enige tijd werd ik gebeld, ik kreeg een verwijzing naar het VUMC in amsterdam. Daar zou zich een arts bevinden die zich bezighield met silliconen en deze klachten.

 

Bij het VUMC kwam ik terecht bij drs. Brok; ik vertelde mijn klachten en mijn vermoeden dat er een link was.

Deze 2 keren voelde ik mij voor de eerste keer serieus genomen;

Al mijn klachten zouden zeer waarschijnlijk veroorzaakt worden door de protheses.

Een soort van allergische reactie op de protheses. Bij het uitvragen van de arts bleken er nog veel meer zaken te zijn die mezelf nog niet eens opgevallen waren wat van de protheses kon komen; ik had altijd een droge mond(alle slijmvliezen), was erg vergeetachtig en had praktisch altijd spierpijn.

Omdat niet met een bloedonderzoek o.i.d. aan te tonen is dat de klachten echt van de protheses zijn is het alleen mogelijk te kijken naar de klachten.

Het leek deze dokter dan ook vrij zeker dat al mijn klachten van de silliconen implantaten kwamen.

Vreselijk vond ik de gedachte dat iets waarmee ik me eindelijk zelfverzekerd voelde me zou worden ontnomen. Maar voor mij was er geen andere optie, ze moesten eruit.

In de auto naar huis maakte ik al een afspraak in mijn eigen ziekenhuis om de protheses te laten verwijderen.

De kosten van verwijderen; moest ik zelf betalen. De plastische chirurg heeft nog geprobeerd het op de verzekering te verhalen gezien al mijn lichamelijke klachten maar tevergeefs.

Het kon me allemaal weinig meer schelen, ik had alles ervoor over om mezelf weer een keer goed te voelen. Ik betaalde de operatie zelf en liet de protheses verwijderen.

 

Om de kosten te drukken werden de protheses onder plaatselijke verdoving verwijderd, erg naar maar zou me meer dan duizend euro besparen.

Vreselijk voelde ik me, de hele week dat ik wachtte op de operatie voelde ik me klote.

Iets waar ik zolang naar uitgekeken had en zo zelfverzekerd mee was heeft me zo ziek gemaakt.

Boos was ik op mezelf dat ik ooit de keuze gemaakt had dit te doen. Maar ook verdrietig, ik kon alleen maar denken aan hoe het er weer uit zou zien wanneer ze verwijderd waren.

De dag van de operatie brak aan, ik wilde niet maar het moest.

De ingreep heeft misschien 20 minuten geduurd, al voelde het als uren. Toen het klaar was hing er een grote spiegel in de ruimte waar ik in kon kijken, maar ik heb niet eens gekeken. Ik wilde het gewoon niet zien, ik trok snel mijn kleren aan en ging naar huis.

Ik kon alleen maar huilen, zelfs met kleren aan was het raar. Ik herinnerde me weer waarom ik de operatie had gedaan. Ik trooste mezelf met de gedachte dat er nog een optie was om mijn borsten te vergroten met eigen buikvet als ik beter zou zijn.

De hele dag heb ik niet gekeken naar mezelf, pas 's avonds voor het naar bed gaan keek ik even snel. Ik kon alleen maar huilen, het was voor mijn gevoel nog erger dan voor de operatie. De huid was opgerekt en de littekens nu heel goed zichtbaar.

Daarbij was het nog eens zo dat ik mezelf nog steeds vreselijk ziek voelde, mijn lichaam zou tijd nodig hebben om te herstellen.

 

Na ongeveer 6 weken voelde ik me nog steeds niet beter, sterker nog ik werd nog zieker. De pijn in mijn klieren nam zo erg toe dat ik morfine gebruik.

Nieuw was dat ik nu ook overduidelijk voelbare klieren had, waar ze voorheen alleen pijn deden waren ze nu ook dik.

Zou het dan toch allemaal niet van de protheses geweest zijn?

De koorts bleef, en 's nachts zweette ik enorm. Ik had moeite met slikken en de overige klachten verdwenen ook niet.

Ik kwam hiervoor weer bij internist in het bernhoven terecht, een heel stel onderzoeken volgde maar hier kwam niks uit.

Ook nu kreeg ik weer te horen dat er niks lichamelijks aan de hand was en ik misschien naar een psycholoog zou kunnen gaan.

Kwaad maakt het me, als de klachten echt van psychologische grond zou zijn.

Zou ik dan hetgeen laten verwijderen wat me eindelijk de zelfverzekerdheid gaf die ik zo graag wilde.

Ik besloot zelf contact op te nemen met het VUMC, en kreeg drs. Brok weer te spreken.

Eindelijk kreeg ik weer eens het gevoel serieus genomen te worden;

Dat mijn klieren opzette was logisch, de afvalstoffen die uit de protheses waren gekomen waren verzameld in de lymfeklieren. Mijn lichaam is nu eindelijk begonnen met het opruimen. De vermoeidheid en klachten zouden eerst erger worden alvorens het zou gaan verbeteren.

Het is nu 2 maanden na de operatie en ik begin eindelijk na 1.5 jaar mezelf een heel klein beetje beter te voelen. De koorts is stukken minder aanwezig, de misselijkheid verdwijnt en soms heb ik zelfs alweer honger. Ik merk dat ik minder spierpijn heb en de duizeligheid is over, zelfs mijn zicht word weer beter. Alleen de vermoeidheid blijft, ik werk halve dagen en slaap vervolgens een gat in de dag. Maar volgens de internist in het VUMC zal ik tot een half jaar na de operatie geduld moeten hebben. Pas dan kan ik zeggen wat de blijvende schade zal zijn. Dan zal blijken of ik ooit weer de oude fitte persoon te worden die ik was.

 

Waarom ik mijn verhaal deel; in de 2 jaar tijd dat ik meerdere keren naar huisartsen/internisten ben geweest is er niemand geweest die naar mijn inziens de kennis had die nodig was op dit gebied. Toen ik mijn huisarts vertelde over het ASIA-syndroom keek ze me aan alsof ze water zag branden.

Ik ben zo vaak weggestuurd dat ik aan mezelf zou gaan twijfelen. Ben ik dan echt niet gelukkig?

Maar ik was zo zeker van mijn zaak, ik wilde zoveel doen maar kon het niet omdat mijn lichaam het niet kon. Niet omdat mijn geest het niet wilde.

Ik kan me er kwaad om maken dat me zo vaak is benadrukt dat deze klachten niet van mijn protheses zouden kunnen komen en het tegendeel waar bleek.

Wat me op de been hield waren de verhalen van andere vrouwen in dezelfde situatie op forums.

 

Het enige wat ik nu nog wil is fit en gezond zijn, waar ik eerder vertelde mezelf weer te willen laten opereren maar dan met eigen buik vet wil ik dit niet meer.

Ik heb mezelf leren accepteren dat ik moet blij zijn met wat ik heb, en ben mijn gezondheid meer gaan koesteren dan ooit tevoren. Het is goed zo. Ik ben zoveel ziek geweest dat ik me een waardeloze vriendin voelde, ik kon nooit mee wilde altijd naar huis. Het word tijd dat ik me weer eens naar mijn leeftijd kan gedragen. Geen ziekenhuizen of operaties meer.

 

Of ik spijt heb? Nee, ik kon van te voren nooit weten dat ik de zeldzame persoon ben die niet tegen de protheses kan..

Als ik het niet gedaan had ik dit ook nooit geweten. De protheses maakte me zelfverzekerd, iets wat ik vroeger totaal niet was. Helaas was het mij niet gegund.

Het is jammer van de duizenden euro’s die me al deze ellende heeft gekost, en blijf het bizar vinden dat het verwijderen zelf betaald moest worden.

 

Toen ik zelf op zoek ging naar verhalen over vrouwen met klachten stuitte ik praktisch alleen maar tegen vrouwen met PIP implantaten.

Om deze reden wou ik graag mijn verhaal vertellen, niet alleen met PIP implantaten word je ziek. Ook met de tegenwoordig gebruikte Mentor protheses loop je dit risico...

En voor alle duidelijkheid, mijn protheses waren bij het verwijderen volledig intact.. Dus ze hoeven niet eens gescheurd te zijn om zoveel schade aan te kunnen richten.

 

Ik ben benieuwd of iemand hetzelfde heeft mee gemaakt en hoe het bij die persoon verlopen is.

Je mag me benaderen op e-mail; x-anouk@live.nl

 

 

 

 

 

Wow... wat een verhaal! Super erg voor je... hoe gaat het ondertussen met je? Ik twijfel ook om protheses te krijgen maar als ik zo’n verhalen lees... zijn je borsten ook min of meer hersteld?